بهار زودرس؛ شعری از «چو بیونگ وا» شاعر محبوب کره

این فوریه‌ی کسالت بار را از خودم دور می‌کنم
تاریکی و یخ و سرما را
بهار دارد با آسمانی باز و آبی می‌آید
پنجره‌ها را می‌گشایم:
خانه‌ی ما مثل لانه‌ی زاغچه‌ها
در بلندی‌ها ساخته شده
در اتاق خواب
بهار از فضای باز گذشته
و در عمق چشمان تو سرریز کرده
در عجبم
زیرا با اینکه اینهمه از تو دورم
با اینکه ذره‌ای عاشق نیستم
عطر خوشبوی گل‌ها مستم می‌کند
به راه می‌افتم
و از تو دورتر و دورتر می‌شوم
و رودخانه‌ی بهار را با خود می‌برم.

کتابی به نام “رویا”
سرودۀ «چو بیونگ وا» (Cho Byung-Hwa)
ترجمه: مانا آقایی