اما و اگرهای نظارت و ارزشیابی در سینما از زبان حبیب اسماعیلی

به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از روابط عمومی موزه سینما، موزه سینما در ادامه انتشار سلسله گفتگوهای تاریخ شفاهی خود همزمان با زادروز حبیب اسماعیلی تهیه‌کننده و بازیگر پیشکسوت سینما بخش‌هایی از گفتگوی این هنرمند را منتشر کرد.

حبیب اسماعیلی بازیگر و تهیه کننده پیشکسوت سینما گفت: من ۲۰ دی‌ سال ۱۳۲۹ در محله ایوانکی در ۴۵ کیلومتری شهر تهران به دنیا آمدم و خانواده نام حبیب را به احترام پدربزرگم برای من انتخاب کردند و پنج ساله بودم که درتهران خیابان لرزاده ساکن شدیم.

وی درباره آشنایی خود با سینما، ادامه داد: در کودکی دوران ابتدایی نمایشی در دبستان اجرا کردیم که این شروع کار و علاقه من به هنر نمایش بود و پس از آن به همراه اعضای خانواده ام و پسر دایی‌ها به سینما می‌رفتم و به تدریج نسبت به این هنر بیشتر علاقه‌مند شدم زیرا متوجه شدم مردم احساسات مختلفی را می‌توانند با تماشای فیلم‌های مختلف تجربه کنند و به نظرم سینما مدیوم بسیار اثرگذاری آمد.

اسماعیلی در پاسخ به محمدتقی فهیم درباره دلایل روی آوردنش به بازیگری بیان کرد: من در اسفند سال ۱۳۵۷ با فیلم «پرواز به سوی مینو» وارد سینما شدم و همان طور که می دانیم هیچ کس از شهرت و محبوبیت بیزار نیست اما من برای ورود به عالم بازیگری دلیل دیگری داشتم. در من علاقه‌ای صرفا به ستاره شدن در سینما و فخر فروشی از این طریق وجود نداشت.

وی درباره فعالیت‌های خود در سینمای ایران اظهار کرد: پس از انقلاب، من فیلم ۱۰ نفر از فیلم اول کارگردانانی که امروز صاحب نام هستند را تهیه کردم که نمونه آن رخشان بنی اعتماد فیلم «خارج از محدوده»، محمد علی سجادی، زنده‌یاد سیامک شایقی با فیلم «جهیزیه‌ای برای رباب» بود و با فرزین مهدی‌پور نیز «روز دیدنی» است. یادم می آید همیشه دوستان به من می‌گفتند که چرا وارد عرصه کارگردانی نمی‌شوی؟ از نظر من ارزش کارگردانی چیز دیگری است که آن را در خود نمی‌بینم.

اسماعیلی درباره کار با فیلمسازان مختلف، گفت: برای تهیه فیلم اولین چیزی غیر از نام کارگردان که برایم معنا دارد فیلمنامه است به همین دلیل همواره در دوران کاری خود تلاش کردم تا برای فیلمنامه ارزش ویژه‌ای قائل شوم.

این تهیه کننده پیشکسوت سینما درباره رابطه دولت با بخش خصوصی در سینما نیز بیان کرد: همان طور که می‌دانید دراوایل انقلاب شورای بازبینی وجود نداشت و فارابی هم نبود اما امروز شرایط متفاوت شده و وجود آنها نیاز است مخصوصا که امروز اساسنامه و قوانینی داریم که نمی‌توانیم آنها را نادیده بگیریم اما نکته و قابل توجه این است که دولت باید پشتیبان و ناظر باشد اما در تولید دخالت نکند. دولت باید سرمایه گذاری‌اش را قطع کند و بگذارد بخش خصوصی روی پای خود بایستد و فقط در فیلم‌ها و سریال‌های عظیمی که تهیه کنندگان توان مالی برای ساخت آن‌را ندارند، بسازد و ورود پیدا کند.

اسماعیلی در پایان گفت: اگر وارد کار سینما نمی شدم بسیار علاقه‌مند بودم پزشک شوم. من از سال ۱۳۴۹ که بازیگری در تئاتر را آغاز کردم همواره در این فکر بودم که برای جامعه خود عنصر مفیدی باشم و البته این مردم هستند که باید در این خصوص قضاوت کنند.