پرسپولیس در حالی با ۳گل استقلال‌خوزستان را شکست داد که اساسا شروعی بهتر از این برای اوسمار ویرا قابل تصور نبود. تیم او بسیار جذاب و تماشایی بازی کرد و با ایجاد شاید ۱۰‌موقعیت مرغوب گلزنی، طوری بازی را برد که جای هیچ حرف و حدیثی باقی نماند. برخی به طعنه می‌گفتند تیم ویرا در همین یک بازی به اندازه ۸‌هفته حضور وحید هاشمیان موقعیت گلزنی درست کرد و به همین دلیل هم هواداران حسابی از تماشای بازی تیم محبوب‌شان لذت بردند؛ حسی که در این فصل به‌کلی از آنها دریغ شده بود. اینکه چطور از آن پرسپولیس ملال‌آور و خسته‌کننده در کمترین زمان ممکن به این تیم شاداب و ترسناک رسیدیم، حتما دلایلی دارد؛ عواملی که مهم‌ترین آنها، دل و جرأت و شجاعت کادرفنی جدید است.

می‌خواهم ببرم؛ همین!

اوسمار ویرا آنقدر وقت نداشت که در پرسپولیس کار تاکتیکی جدی و عجیب و غریب انجام بدهد. البته که برخی حرکات ترکیبی و تکرارشونده، به وضوح نشان از اراده کادرفنی داشت، اما اصل کار مربی برزیلی در استفاده بهینه و شجاعانه از دارایی‌اش بود؛ کاری که وحید هاشمیان حاضر نبود انجام بدهد. اوسمار از حداکثر قوای تهاجمی تیمش بهره‌برد. حضور همزمان تیوی بیفوما و اوستون اورونوف در زمین، به شکل چشمگیری به حرکات هجومی تیم تنوع داده بود. عجیب است که هاشمیان علاقه‌ای به استفاده همزمان از این دو بازیکن نداشت و برخی می‌گویند دلیلش این بوده که گمان می‌کرده در این صورت قدرت دوندگی و جنگندگی تیم پایین می‌آید! اوسمار اما علاوه بر این دو بازیکن، از محمد عمری و علی علیپور هم در فاز تهاجمی استفاده کرد و با آزاد گذاشتن سروش رفیعی، یکی از بهترین بازی‌های عمر این بازیکن در پرسپولیس را از او گرفت. درصورتی که وحید هاشمیان هنوز سرمربی پرسپولیس بود، احتمالا بعد از برتری در نیمه اول، تیمش را در نیمه دوم عقب می‌کشید؛ شبیه فضایی که در بازی با ذوب‌آهن ایجاد شد و در نهایت آن برد 2بر صفر هم خیلی به دل کسی ننشست. اوسمار اما در نیمه دوم هم تیمش را به‌شدت تهاجمی روانه زمین کرد و خودش هم در نشست خبری گفت: «به بازیکنانم گفتم در نیمه اول به اندازه کافی هجومی نبودید!» نتیجه چه بود؟ یک نمایش درخشان، با فرصت‌های گل بیشتر و تبدیل برد یک بر صفر به پیروزی 3بر صفر. این بیش از هر چیز دیگری، پاداش شجاعت اوسمار است.

تیم بهتر، بازیکنان بهتر

یکی دیگر از نکات قابل توجه در مورد نخستین بازی پرسپولیس اوسمار هم این بود که حتی بعضی بازیکنان متوسطی که معمولا زیاد از آنها انتقاد می‌شد هم نمایش بهتری داشتند. از آن جمله می‌توان به میلاد سرلک اشاره کرد که بعد از تعویض اجباری مارکو باکیچ به میدان آمد و عملکرد خوبی هم ارائه داد. در یک نوبت، سرلک یک پاس تک‌ضرب عالی برای اوستون اورونوف ارسال کرد که به حمله خطرناک پرسپولیس تبدیل شد. محمد‌امین کاظمیان هم یک مثال دیگر است؛ بازیکنی که در دوران وحید هاشمیان همه را ناامید کرده بود، اما در این مسابقه چند دقیقه به میدان آمد و یک گل خوب زد. البته که یک بازی هرگز ملاک نیست و برای ارزیابی پرسپولیس اوسمار خیلی بیش از اینها باید منتظر ماند، اما وقتی حال کلی تیم خوب باشد، اغلب بازیکنان هم کارایی بیشتری خواهند داشت؛ برخلاف پرسپولیس هفته‌های گذشته که حتی بیفوما و اورونوف هم نمی‌توانستند درست و حسابی قابلیت‌های خودشان را نشان بدهند.