وبگاه تِک‌اِکسپلور در گزارشی آورده است:

لامسه در انسان معمولاً یک حس مجاورتی و محدود به اشیایی است که با آنها تماس فیزیکی مستقیم داریم؛ اما یافته‌های جدید درباره سامانه‌های حسی حیوانات، این دیدگاه را به چالش کشیده است. پرندگانی مانند آبچلیک‌ها و سلیم‌ها از نوعی لمس از راه دور برای تشخیص طعمه‌های پنهان در زیر ماسه استفاده می‌کنند.

آزمایشی نوآورانه

پژوهشگران دانشگاه کویین‌مری لندن و دانشگاه کالج لندن به بررسی وجود این قابلیت در انسان‌ها پرداختند. در این آزمایش، از شرکت‌کنندگان خواسته شد تا انگشتان خود را به آرامی در ماسه حرکت دهند و یک مکعب پنهان را قبل از تماس فیزیکی با آن پیدا کنند. نتایج به طور شگفت‌انگیزی نشان داد که انسان‌ها با اینکه فاقد ساختار‌های تخصصی منقار هستند که این حس را در پرندگان ممکن می‌سازد، از توانایی مشابه با آنها برخوردارند.

حساسیت غیرمنتظره دست‌های انسان

دانشمندان با مدل‌سازی جنبه‌های فیزیکی این پدیده، نشان دادند که دست‌های انسان به طور چشمگیری حساس هستند و با درک جابه‌جایی‌های بسیار کوچک در ماسه اطراف اجسام، حضور اشیای دفن‌شده را تشخیص می‌دهند. این سطح از حساسیت، به بالاترین حدی که از نظر فیزیکی می‌توان بازتاب‌های مکانیکی را در مواد دانه‌ای مانند ماسه تشخیص داد، نزدیک است.

رقابت انسان و ربات

هنگام مقایسه عملکرد انسان با یک حسگر لمسی رباتیک که با الگوریتم هوش مصنوعی آموزش دیده بود، انسان‌ها به دقت چشمگیر ۷۰.۷ درصد در محدوده تشخیص‌پذیر دست یافتند. جالب اینکه ربات به طور متوسط توانست اجسام را از فواصل کمی دورتر حس کند، اما اغلب هشدار‌های نادرست تولید می‌کرد و در کل تنها ۴۰ درصد دقت داشت.

اهمیت و پیامد‌های گسترده

این پژوهش نشان می‌دهد که انسان‌ها می‌توانند یک جسم را قبل از تماس فیزیکی حس کنند. این قابلیت برای حسی که معمولاً با اشیایی در ارتباط است که به صورت مستقیم با ما در تماس هستند، شگفت‌انگیز است.

الیزابتا ورزاس (Elisabetta Versace)، یکی از پژوهشگران، می‌گوید: این اولین‌بار است که قابلیت لمس از راه دور در انسان مطالعه شده و درک ما از محدوده ادراکی موجودات زنده، از جمله انسان را دگرگون می‌کند.

این پژوهش افق‌هایی جدید در درک قابلیت‌های حسی انسان و توسعه فناوری‌های آینده گشوده است و نشان می‌دهد که انسان‌ها حتی بدون تماس مستقیم قادر به درک محیط اطراف خود هستند.