f:I[55593,["/_next/static/chunks/0fae3c0f0997e7bb.js","/_next/static/chunks/0729348afdf1273d.js"],"default"] 10:I[22163,["/_next/static/chunks/0fae3c0f0997e7bb.js","/_next/static/chunks/0729348afdf1273d.js"],"default"] 11:I[76678,["/_next/static/chunks/0fae3c0f0997e7bb.js","/_next/static/chunks/0729348afdf1273d.js"],"Image"] 12:I[74085,["/_next/static/chunks/0fae3c0f0997e7bb.js","/_next/static/chunks/0729348afdf1273d.js"],"default"] 13:T7d9,

وقتی حلقه‌های زحل که «زائده‌های زحل» نام گرفته بودند، در سال ۱۶۱۲ ناپدید شدند، گالیله دلیل آن را نفهمید.

به نقل از ناسا، بعدها در همان قرن مشخص شد که برآمدگی‌های غیر معمول زحل، حلقه‌های آن هستند و وقتی زمین از صفحه حلقه‌ها عبور می‌کند، حلقه‌های لبه‌دار ناپدید می‌شوند. دلیل این امر این است که حلقه‌های زحل در صفحه‌ای محصور شده‌اند که بسیار نازک‌تر از لبه تیغ است.

در دوران جدید، فضاپیمای رباتیک «کاسینی»(Cassini) که از سال ۲۰۰۴ تا ۲۰۱۷ به دور زحل می‌چرخید، در طول ماموریت خود به زحل به صورت منظم از صفحه حلقه‌های زحل عبور می‌کرد. مجموعه‌ای از تصاویر عبور از صفحه حلقه‌ها که مربوط به فوریه ۲۰۰۵ بود، توسط «فرناندو گارسیا ناوارو»(Fernando Garcia Navarro)، ستاره‌شناس آماتور اسپانیایی از بایگانی گسترده تصاویر خام آنلاین کاسینی استخراج شد.

این عکس که به صورت دیجیتالی برش خورده و با رنگ‌های نمایشی تنظیم شده، نتیجه‌ قابل توجه تلاش ناوارو است. صفحه‌ نازک حلقه‌های زحل به رنگ آبی و نوارها و ابرها در جو بالایی زحل به رنگ طلایی دیده می‌شوند. جزئیات حلقه‌های زحل را می‌توان در سایه‌های بسیار تاریک مشاهده کرد. قمرهای «دیونه»(Dione) و «انسلادوس»(Enceladus) به صورت برآمدگی‌هایی در حلقه‌ها دیده می‌شوند.