1. در نبرد دوازده‌روزه، نخستین حقیقتی که باید درباره دشمن صهیونیستی مورد تأمل قرار گیرد، ناکامی مطلق او در تحقق اهداف اعلامی است. اسرائیل با صراحت، «توقف برنامه موشکی و هسته‌ای ایران» را هدف اصلی خود معرفی کرده بود و در پسِ پرده، مقاصدی نهان همچون «براندازی» و طراحی «وضعیت پسابراندازی» را دنبال می‌کرد؛ اما سرانجام، نه به آنچه آشکارا می‌گفت دست یافت و نه به آنچه در نهان می‌خواست.

2. هرچند دشمن اسرائیلی توانست ضرباتی موضعی وارد سازد؛ برخی از فرماندهان برجسته نظامی و دانشمندان هسته‌ای را به شهادت برساند و پاره‌ای از سامانه‌های پدافندی ایران را هدف قرار دهد، اما این موفقیت‌های صرفاً تاکتیکی، هرگز به یک دستاورد راهبردی بدل نشد. همین امر نشان می‌دهد که تل‌آویو ای بسا همچنان در سودای گشودن «مرحله دوم نبرد» با ایران باشد؛ سودایی که خود بهترین گواهِ ناکامی آن رژیم در رسیدن به اهداف اصلی‌اش به‌شمار می‌رود.

3. نیروهای ایرانی پس از عبور از بهتِ ساعات نخستین جنگ، توانستند با سرعت، میدان را بازآرایی کنند. سامانه‌های پدافندی و موشکی فعال شد و تا روز دوازدهم جنگ، دفاعی پیوسته و قدرتمند شکل گرفت. افزون بر این، کشوری که دشمن گمان می‌برد با نخستین حمله درگیر آشوب داخلی خواهد شد، در عمل شاهد انسجام و وحدت ملی بی‌سابقه بود؛ وحدتی که محاسبات صهیونیست‌ها را یکسره باطل ساخت و طرح آنان را پیش از اجرا به شکست کشاند.

4. از نیمه دوم جنگ و به‌ویژه در سه روز پایانی، ایران ضربات سنگین و تعیین‌کننده‌ای بر پیکره رژیم صهیونیستی وارد کرد. ورود سلاح‌های جدید، موازنه میدان را دگرگون ساخت و توان نقطه‌زنی ایران، سطحی بی‌مانند از اشراف بر اهداف حساس دشمن را آشکار کرد. عبور موشک‌های ایرانی از شش لایه پدافندی و انهدام دقیق اهداف، دستاوردی است که در سطح جهانی کم‌نظیر است؛ چنان‌که حتی روسیه نیز در جنگ اوکراین به چنین توفیقی دست نیافت. شگفت‌تر آنکه برخی اهداف مورد اصابت، برای خود اسرائیلی‌ها نیز ناشناخته بود؛ از جمله «سایت ۸۱»، مقر فرماندهی و کنترل، بخش‌هایی از مراکز اطلاعاتی ارتش و موساد که با وجود پنهان‌کاری شدید، در تیررس ایران قرار داشت.

5. تداوم این روند می‌توانست جنگ را به وضعیتی فرسایشی بکشاند؛ وضعیتی که برای اسرائیل خطری وجودی بود. رژیم صهیونیستی توان اقتصادی و ظرفیت سیاسی و روانیِ ورود به جنگی طولانی با ایران را نداشت. فرسایشی‌شدن نبرد، برای تل‌آویو امری مطلقاً غیرقابل‌تحمل و غیرپذیرفتنی بود و همین واقعیت، ژرفای آسیب‌پذیری آن رژیم را آشکار می‌سازد.