به گزارش تراز ،ایران اگرچه در میان غولهای خودروسازی جهان نام و آوازه بلندی ندارد، اما عجایبی با خود به همراه دارد که در هیچ کجای دنیا مشابه آن را نمیتوان دید. تولید خودروهای تاریخ گذشتهای نظیر پژو ۲۰۷ دیگر چندان عجیب نیست و مردم ایران دیگر به این گونه محصولات تکراری و بی امکانات عادت کرده اند. تولید این خودرو در ایران خودرو نخستین بار در سال ۱۳۸۹ آغاز شد. خودرویی که در ظاهر با نام پژو ۲۰۷ فروخته میشد، اما در باطن تنها نسخهای فیس لیفت از پژو ۲۰۶ با نام ۲۰۶ بود که در بخش پیشرانه و گیربکس تفاوتی با ۲۰۶ تیپ ۵ نداشت. اما عرضه همین خودرو نیز بیش از دو سال دوام نداشت و به علت تحریمهای بین المللی، ایران خودرو از پس تولید پژو ۲۰۷ بر نیامد.
در هر حال پس از ۴ سال در سال ۱۳۹۵ تولید پژو ۲۰۷ با پایان تحریمهای بخش خودرو از سر گرفته شد تا کلاه گشاد و تاریخ گذشته خودروساز فرانسوی دوباره بر سر مردم ایران جا خوش کند. چرا که نسخه جدید پژو ۲۰۷ در بهترین حالت مربوط به سال ۲۰۰۸ میلادی است که شباهت ظاهری و فنی بسیاری به پژو ۲۰۶ دارند. با این وصف، تصمیم گرفتیم تا در این مطلب به بررسی معایب پژو ۲۰۷ ایران خودرو بپردازیم:
ظاهری تکراری و بی هیجان
اگرچه هنوز هم برای بسیاری از مردم ایران، قیمت خودرو بیش از ظاهر جدید و جذاب آن اهمیت دارد، اما از دید بسیاری از خریداران خودرو تنها دلیل جذابیت پژو ۲۰۷ برای مردم ایران شباهت زایدالوصف این خودرو به پژو ۲۰۶ است و از آنجا که پژو ۲۰۶ نیز بعد از دو دهه همچنان جذابترین محصول تولید ایران خودرو به شمار میرود پس استقبال مردم ایران از پژو ۲۰۷ نیز چندان عجیب به نظر نمیرسد. اما در مجموع میتوان گفت که نمای خارجی پژو ۲۰۷ فاقد هر گونه نوآوری و طراحیهای سنگین جدید است. شاید بیشترین تغییرات این خودرو تکراری تنها در چراغهای جلو و جلوپنجره قابل مشاهده باشند. تغییراتی که هرچند مثبت به نظر میرسند و ظاهری خشنتر به پژو ۲۰۷ بخشیده اند، اما در حد و اندازه خودروهای سال ۲۰۱۷ نیستند.
گیربکسی ضعیف و با تاخیر
پژو ۲۰۷ با وجود برخورداری از پیشرانهای نسبتا مناسب به دلیل داشتن گیربکس چهار سرعته AL۴ از معایبی نظیر تاخیر زیاد و تکانههای شدید در هنگام تعویض خودکار دنده رنج میبرد. همچنین تاخیر زمانی این گیربکس در هنگام دنده معکوس مشکلاتی را در سربالاییهای شدید برای رانندگان ایجاد میکند.
خودرویی با استانداردهای قدیمی
در حالی که بسیاری از خودروهای اروپایی و آسیای شرقی از استاندارد آلایندگی یورو ۶ برخوردارند و به دنبال آن از مصرف سوخت پایینی بهره میبرند، پژو ۲۰۷ ایران خودرو با استاندارد آلایندگی یورو ۴ نزدیک به ۷.۱ لیتر در هر ۱۰۰ کیلومتر میسوزاند که از این حیث با بسیاری از محصولات روز دنیا قابل مقایسه نیست.
فضای داخلی کوچک و جمع و جور
پژو ۲۰۷ حتی در نسخههای فرانسوی نیز از فضای مناسبی به خصوص در قسمت صندوق و صندلی عقب برخوردار نبود. در نتیجه بسیاری این خودرو را با ندرت به عنوان یک خودروی خانواده معرفی میکنند. همچنین سقف کوتاه این خودرو در قسمت عقب کمی برای افراد بلندقد آزاردهنده است.
قیمت بالا خودرو و قطعات آن
هم اکنون در بازار ایران قیمت پژو ۲۰۷ گیربکس دستی نزدیک به ۴۳ میلیون تومان برآورد میشود. نسخه دنده اتوماتیک این خودرو نیز در بازار به ارزش ۵۳ میلیون تومان به فروش میرسد. این در حالی است که قیمت این خودرو در نبود امکاناتی نظیر سیستم تهویه مطبوع خودکار دوگانه، برف پاککن اتوماتیک، ترمز اضطراری خودکار، سامانه کمک پارک، دوربین دید عقب، ایموبلایزر، سنسور فشار باد تایرها، کروز کنترل، چهار اسپیکر، دماسنج، نشانگر دنده و کامپیوتر سفری چندان مقرون به صرفه به نظر نمیرسد. همچنین قیمت قطعات این خودرو نیز در مقایسه با پژو ۲۰۶ گرانتر است و از این حیث نیز برتری خاصی نسبت به خودروهای داخلی و خارجی ندارد.
در مجموع میتوان گفت که باید از پژو ۲۰۷ در حد یک خودروی سال ۲۰۰۸ میلادی انتظار داشت، اما قیمت گزاف این خودروی قدیمی و بی امکانات به سختی اجازه این کار را به خریداران میدهد. شباهت بیش از اندازه این خودرو به پژو ۲۰۶ انتظار قیمتی نزدیک به ۴۰ میلیون تومان را در ذهن مشتریان تقویت میکند. این در حالیست که قیمت این خودرو در نسخه اتوماتیک با آخرین مدل پژو ۲۰۶ چیزی در حدود ۱۳ میلیون تومان تفاوت دارد. با این وصف میتوان گفت که اگر شیفته ظاهر اسپرت پژو ۲۰۶ هستید، اما از تکرار مداوم طراحی آن خسته شده اید شاید بد نباشد که به خرید پژو ۲۰۷ فکر کنید. اما اگر در پی یک خودروی خانواده یا پرشتاب هستید بهتر است خیال خریدن این خودرو را از سر بیرون کنید. این خودروی جمع و جور با گیربکس چهار سرعته خود نه تنها برای ۴ سرنشین فضای مناسب و کافی را ندارد که از شتاب یک خودروی اسپرت نیز بی بهره مانده است. در واقع طراحان ایران خودرو نه تنها شباهت پژو ۲۰۷ به برادر بزرگتر خود یعنی پژو ۲۰۶ را یک نقطه ضعف نمیدانند بلکه حساب ویژهای هم به روی آن باز کرده اند.
البته این موضوع چندان هم عجیب نیست چراکه خودروسازان داخلی هر بار که دست به طراحی یک خودروی کاملا متفاوت زده اند نتیجه جالب توجه و مطلوبی کسب نکرده اند.