اثر پوشش های سر بر ریزش مو

اثر پوشش های سر بر ریزش مو

منظور ما از طرح این مسئله، پوشش های غیرطبیعی است، که هیچ ضرورتی برای استفاده از آنها وجود ندارد، و کاری است غیر لازم، که بیشتر حالت تفننی دارد تا نیاز .

ما اگر به سیر تکامل اجتماعی بشر نگاهی اجمالی داشته باشیم، متوجه خواهیم شد، که پوششهای سر در بدو امر تحت شرایط اقلیمی، جغرافیایی، و یا به اقتضای نیازهای حرفه ای ابداع گردیده، و سپس مانند بسیاری از موارد دیگر جنبه تقننی به خود گرفته است.

مثلاً در بخش خاوری میهنمان، ساکنان کناره های کویر، از پوشش سری بنام دستار استفاده می کنند، و اگر در پی جویی علل استفاده از چنین پوستی برآییم، به سهولت در می یابیم، که ضرورت مقابله با تابش شدید خورشید و طوفان شن های روان عامل ابداع آن بوده است، استفاده کنندگان از این نوع پوشش، علاوه بر حفاظت سر از تابش شدید آفتاب، در مواقع ضروری نیز دنباله دستار را به صورت می پیچند، تا مانع نفوذ ریگ های ریز به دهان، مجاری بینی و گوش گردند.

همچنین کلاه خودهای جنگی که در ایام گذشته، رزم آوران بسر می نهادند، در جنگلهای تن به تن و رویا روی رزمی عامل مهمی در حفاظت سر به شمار میرفته است. دامنه این نوع ابداعات در زمینه استفاده از پوشش سر برای تشخیص و تمایز شخصیتهای روحانی، به ادیان مختلف نیز گسترش یافته است.

در چنین سیر مطالعاتی، به دورانی از مراحل اجتماعی می رسیم، که رسوم استفاده از کلاه گیس ها، مظهر تشخص قشر خاصی از جامعه شمرده می شده است، و این سنت ناپسند چنان رواج یافته بوده است، که شخصیتهایی که فاقد کلاه گیس بودند، در مجامع عالی راه داده نمی شدند، و قضات دادگاه ها در فرانسه، و انگلستان و اسپانیا بدون کلاه گیس در پشت میز قضاوت، ماذون به نشستن نبودند.

این نوع پوششهای سر، که از جنبه تفننی، به مرحله رسمیت رسیده بود، مضرات بسیاری را به ارمغان می آورد، که چون مربوط به تاریخ گذشته بشری است، لزومی بذکر آنها نمی بینم، همین قدر باید بگوئیم، که استفاده از این نوع پوششها، مجاری تعریق و تنفس پوست سر را مسدود می ساخت، و موجب تعفن پوست سر می شد، به هر صورت این روشهای غلط بتدریج منسوخ گردید.

در کشورهایی نظیر کشورما، حتی در دورترین نقاط روستایی زنان تبحر خاصی در بافتن پارچه های ظریف داشته اند، و از نخ های طبیعی و کتانی که غالباً دستاورد خود آنان بود روسری های بسیار خوب و زیبا می بافته اند، که گاهی نیز با سکه های طلا و نقره و منجوق و دیگر وسایل تزئینی، آنها را مزین می کرده اند، و هنوز هم آثار و بقایای آن را در میان زنان ایلات و عشایر و دیگر اقوام ایرانی می توان یافت.