ساز چنگ کرمانی

ساز چنگ کرمانی نوعی قیچک است که در اصطلاح محلی به آن ساز چنگ کرمانی گفته می شود. این ساز در مناطقی از جیرفت، منوجان، کهنوج، قلعه گنج و بردسیر رایج است و به نوازنده آن چنگی گفته می شود. شایان ذکر است به قیچک بردسیر در اصطلاح محلی «کمونچه» گفته می شود. همچنین ساز دیگری با نام چنگ قطی در منطقه رواج دارد که از قوطی های حلبی و تخته ساخته می شود و دارای سه سیم است. از این ساز در روستای چاه داد خدا و شهرستان منوجان کرمان استفاده می کنند.

تعدادی از سازهای کرمان تقریبا از صفحه روزگار محو شده است و تعدادی نیز به علت عدم تمایل هنرمندان جوان به سازهای دستگاهی ایران جایگاه اصلی خود را از دست می دهد.در این میان می توان از چوغ، چوغرو، جاریگ، درک، نقاره، سنگ، کوزک، چوب سر، چلیک و خلخال به عنوان سازهای کوبه ای پوست دار و از سرنا، کرنا، سفید مهره، نی محلی، نی جفتو، نی مشکی، فیقو، شاخ نفیر و سوتک به عنوان سازهای بادی استان کرمان نام برد.
باستان شناسان در کاوشهای منطقه بشاگرد به نوعی سرنا دست یافته اند که قدمتی هفت هزار ساله دارد و همچنین سرنای دیگری مربوط به دوره هخامنشی در موزه ساز کرمان نگهداری می شود.
چنگ، چنگ قوطی و یروتی نیز سازهای زهی کرمان است.
با توجه به اینکه این آواها و نواها و سازها اکنون هم کاربرد عام ندارند و برای بسیاری از مردم ناشناخته هستند، بیاندیشیم که آیا یک یا دو نسل آینده هیچ نوع آشنایی با آنها خواهند داشت.
شاید بازهم تعدادی از این سازها تنها در موزه ها نگهداری شود و یا اینکه اگر بتوان خوش بین بود، در ارکسترها به عنوان سازهای مکمل مورد استفاده قرار گیرد اما اهمیت و جایگاه اصلی خود را با ادامه این روند از دست خواهد داد.