غزل شماره 192 حافظ: سرو چمان من چرا میل چمن نمی کند

غزل شماره 192 حافظ در دوری از محبوب و به هوای او سروده شده است. برخی شارحان می‌گویند این غزل در زمان دست به دست شدن حکومت از شاه ابواسحاق به امیر مبارزالدین سروده شده است. این غزل تشبیهات زیبایی دارد، ازجمله قامت یار را به سرو تشبیه کرده و از او خواسته به چمن پا بگذارد و همدم گل و یاسمن شود، اما یار به او گوش نمی‌کند.

ستاره | سرویس فرهنگ و هنر

سرو چمان من چرا میل چمن نمی کند

همدم گل نمی شود یاد سمن نمی کند

دی گله ای ز طره اش کردم و از سر فسوس

گفت که این سیاه کج گوش به من نمی کند

تا دل هرزه گرد من رفت به چین زلف او

زان سفر دراز خود عزم وطن نمی کند

پیش کمان ابرویش لابه همی کنم ولی

گوش کشیده است از آن گوش به من نمی کند

با همه عطف دامنت آیدم از صبا عجب

کز گذر تو خاک را مشک ختن نمی کند

چون ز نسیم می شود زلف بنفشه پرشکن

وه که دلم چه یاد از آن عهدشکن نمی کند

دل به امید روی او همدم جان نمی شود

جان به هوای کوی او خدمت تن نمی کند

ساقی سیم ساق من گر همه درد می دهد

کیست که تن چو جام می جمله دهن نمی کند

دستخوش جفا مکن آب رخم که فیض ابر

بی مدد سرشک من در عدن نمی کند

کشته غمزه تو شد حافظ ناشنیده پند

تیغ سزاست هر که را درد سخن نمی کند

〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰

تعبیر فال حافظ شما

شک و تردید را برای انجام دادن کارها از دلت خارج کن. با هوش و ذکاوتی که داری می‌توانی از موقعیت‌ها به خوبی استفاده کنی. امید و توکل به خدا رمز موفقیت توست، با آن‌ها می‌توانی غم و ناراحتی را از خود دور کنی.

〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰

شاهد فال:

غزل شماره 193 - در نظربازی ما بی‌خبران حیرانند

حتما بخوانید: سایر مطالب گروه گوناگون

برای مشاهده فوری اخبار و مطالب در کانال تلگرام ما عضو شوید!