روایتی تکان دهنده از کشتار مردم در لعل (عکس)

در روزهای اخیر مردم شیعه و هزاره سخت داغدار عزیزان شان در ولسوالی لعل و سرجنگل غور هستند. نیروهای حکومتی به جای اینکه هسته فاشیستی و جنایتکار طالبان را مورد هدف قرار دهد که هرروز در نقش دزدان سرگردنه راه را برای مردم بی دفاع هزارجات می بندند، به دنبال قوماندان شمشیر که برای دفاع از مردم خویش و با حمایت همین مردم به مبارزه با هراس افکنان طالب مشغول بود، سیل عظیمی از نیروهای دولتی برای دستگیری وی از سوی حکومت فرستاده می شود.
به گزارش شفقنا، روایت زیر نوشته عبدالحکیم نورزاده شاهد عینی این ماجرا در هنگام جنایت عمال دولتی در ولسوالی لعل می باشد که برای افشا شدن دسیسه های طالبان ارگ نشین برای مخاطبین محترم شفقنا افغانستان منتشر می شود:

شرح آنچه به چشم سر دیدم…..
(من خود به چشم خویشتن دیدم که جانم میرود)
آنچه که از اوایل بامداد شنبه ۱۳/۷/۱۳۹۷ شروع و در اواخیر عصر خاتمه یافت. یک حادثه ی عادی نبود، بلکه فاجعه بود که روی قوم پرستان و فاشستان را برای همیشه سیاه تاریخ کرد.

ساعت پنج صبح بود که با تعدادی از همسایه ها رد صدای شلیک را دنبال و از قریه شهرک مهاجرین به سوی قریه اسدآباد روان گردیدیم. به محض رسیدن به قریه با تعدادی از مردمی که در آنجا جمع گردیده بود یکجا شده و باهم پیش تانگهای حکومتی رفته و محترمانه از سربازان خواستیم که ساحه ملکی است و با فیر نمودن باعث تشویش اهالی ساحه نگردند. با بلند شدن صدای اعتراض، سربازان شروع نمودن به فیر نمودن، اما نه هوایی بلکه مستقیمآ جمعیتی که شامل زن ومرد می شد را، هدف قرار دادند. در دو متری من یکی از جوانان مرمی به چشمم اصابت کرد و چشمم از حدقه بیرون شد. مردم متفرق شدند و از کوچه پهلو صدا آمد که چهار نفر شهید و تعدادی هم زخمی داریم. اوایل صبح برای انتقال شهدا و زخمی ها نه موتر وجود داشت و نه موتور. پس از کمی روشنای از مردمی که پراکنده بودند توسط بلندگوی مسجد خواسته شد که منسجمتر شوند. در طی یکی دو ساعت که هوا روشنتر و گرمتر شد، بارها با کاندیدا وکلا و دیگر بزرگان لعلی تماس گرفته شد، تا برای اینکار چاره بسنجند، اما هیچکدام اقدام نکردند و جواب هم ندادند. گفتند که نیرو از بامیان و کابل آمده اند. اما سربازانی که تشنه خون مردم بودند و عمدآ به سوی جمعیت فیر میکردند، هیچکدام هزاره نبودند. پسان معلوم گردید که سربازان هزارگی را برای حفاظت از قومندانی گمارده و بودن و سربازانی از دیگر اقوام را برای کشتن به قریه اسدآباد روان نموده بودند.

ساعت هفت و نیم صبح خبر آمد که نیروهای مسلح مردمی بخاطر دفاع از ناموس مردم از مناطق سرحنگل، گرماب و تلخک به سوی مرکز در حرکت هستند. صدای گلوله باران بطور مداوم ادامه داشت. تلفن ها قطع گردیده بود، و سه شهیدی که از شهرک مهاجرین بودند به قریه شان انتقال داده شدند. به خانه بازگشت نمودم تا آخرین حرفهایم را به خانواده انتقال بدهم و پس از آن با موتور به قریه ی اسدآباد برگشتم. اهالی محل و باقی مردم واقعآ از خود رشادت به خرج میدادند و جلو تانگها را برای لحظه هم رها نمیکردند. خواستار مزاکره با سید ضیا شدیم اما او قبول نکرد. ساعت نه بجه هم مردم منتظر نیروهای کمکی بودند تا آنها را از محاصره نجات بدهند و هم نیروهای دولتی منتظر کماندو. کسی خبر داد چون موتور داری صحنه را ترک کن که نیروهای مسلح مردمی نزدیک هستند، با موتور به قریه شهرک مهاجرین برگشتم. یک ساعت منتظر نشستیم، اما هیچ خبری نشد. در جلو قومندانی افراد زیادی جمع شده بودند. حدود ساعت ده بجه به همراه جمعیت یکجا شده و به سوی قریه اسدآباد حرکت نمودیم. وقتی به قریه رسیدیم تعداد اندکی جلو تانگها باقی مانده بودند. تصمیم بر این شد که آهسته آهسته حرکت نماییم، خوشبختانه اینبار تعداد موی سفیدانی که در این کار تجربه داشتند نیز با ما همراه بودند. بلاخره آرام آرام به سوی تانگها پیش رفتیم، تعداد جوانانی که عزیزان شان را از دست داده بودند، احساساتی بودند می خواستند سنگ اندازی کنند، اماجلوی آنها گرفته شد. از نظامیان خواسته شد که عقب نشینی نمایند، نظامیان مقاومت میکردند، اما چون جمعیت زیاد بود، در آخر مجبور گردیدند، عقب نشینی نمایند. تانگها آرام آرام پس میرفتند و جمعیت الله اکبر گویان پیش، تا اینکه ساحه محاصره شده کاملآ از دسترس نظامیان خارج گردید. مردم که در محاصره قرار گرفته بودند، آزاد گردید و نیروهای که بخاطر دفاع از مردم آمده بودند نیز به منطقه رسید و ساعت ۱۱:۳۰ با فیر نظامیان ساحه را ترک نموده و به خانه های اقوام مان در قریه اسدآباد پناه بردیم. سربازان باز هم مستقیمآ غیر نظامیان را هدف قرار میداد. چرخبالها در اسرع وقت همراه کماندوها به ساحه رسیدند، تا قدرت شانرا برای مردم بی دفاع ما به نمایش بگذارند. چرخبالهای که بارها سربازهای اردو بی سلاح و بی غذا در سنگرهایشان روزها در محاصره ماندند و اقدام نکردند، اما در کوتاه ترین مدت در ولسوالی دور افتاده لعل و سرجنگل رسیدند.
وقتی نیروهای مسلح مردمی بخاطر دفاع از ناموس شان به ساحه رسیدند، تانگها و نیروهای ویژه و کماندو که شجاعانه غیر نظامیان را به گلوله می بستند، در مقابل نظامیان خود منطقه، فرار را بر قرار ترجیح دادند، اما در هنگام فرار نیز ناجوانمردانه دو نفر انسان بیگناه یکی از قریه گردالنگ و دیگری از قریه مختار را به شهادت رساندند.

مجموع شهدا به ۹ نفر و زخمیان این عملیات ۱۹ نفر اعلام گردید، در این بین حتی یک نفر نظامی هم وجود نداشت.

پ.ن: درود می فرستم به روح شهدای که مظلومانه به شهادت رسیدند و آرزوی سلامتی دارم برای زخمیان این جنگ تحمیلی که دسیسه بود به منظور نا امن جلوه دادن، ولسوالی صلح دوست ما.

امتنانیه: میدانم پس از حادثه قهرمانهای زیادی پیدا خواهد گردید، چنانچه دیروز بسیاریها میخواستند از این آب گل آلود ماهی سیاسی بگیرد و آنان که در روز واقعه به دنبال سراخ موش میگردیدند تا آسیب نبینند، با خبر نگاریها مصاحبه کرده و حادثه ی که به چشم ندیده اند، شکمبه ی شرح میدهند. امروز نیز هییت از کابل و غور می آیند و تیم های سیاسی میخواهند به هر نحوی خودی نشان بدهند. از من نیز دعوت به عمل آوردند، اما نخواستم این دفاع مقدس از مردم محروم را آلود با مرداری سیاسی نمایم.فقط تشکر میکنم از عزیزانی که شجاعانه جانهای شانرا در مقابل گلوله سپر کردند.
و من الله توفیق

ناگفته نماند: که همه زخمیان و شهدا به دست سربازان دولتی به قومنده سید ضیا حسینی به شهادت رسیدند. نیرهای فاتح که انسانهای بیگناه را به رگبار بستند در برگشت چهار نفر از انسانهای بیگناه را با خود بردند که امیدارم به زودی آزاد شوند.

کد (10)