از یتیم نوازی تا خودکنترلی کودکان در سایه دوستی با امام زمان(عج)

به گزارش خبرنگار مهدویت و غدیر خبرگزاری شبستان، به مناسبت فرا رسیدن هفدهم مهرماه «روز جهانی کودک» و به منظور بررسی ضرورت ها و راه های مانوس کردن کودکان به عنوان نسل آینده با امام زمان(عج) با حجت الاسلام «ابراهیم عبداللهی»، کارشناس ارشد مرکز تخصصی مهدویت، دانشجوی دکتری مهدویت و مدرس و مربی این عرصه، گفت وگویی داشته ایم که مشروح آن به حضورتان تقدیم می شود:

چه ضرورت هایی برای اتصال قلب کودک به امام زمان(عج) و پیوند روح، قلب و عاطفه او به حضرت مهدی(عج) وجود دارد؟

در پاسخ به این سوال ضرورت های متعددی مطرح است: ضرورت نخست آنکه بهترین زمینه سازی برای ظهور امام عصر(عج)، تربیت نسل مهدی یاور و مهدی باور است، یعنی اگرچه می توان برای ظهور در عرصه های اجتماعی، سیاسی، اقتصادی و فرهنگی کارهایی انجام داد اما اثرگذارترین و بهترین اقدام، تربیت نسل منتظر و بهترین سن تربیت پذیری کودکی است.

امام صادق(ع) فرمودند: «خود را برای ظهور آماده کنید حتی به اندازه ساخت یک تیر برای کمان!»؛ این یعنی از کوچکترین کار هم نباید دریغ کرد و نباید از فصل کودکی در تربیت و انس با امام زمان(عج) چشم پوشی کرد.

جز کادرسازی و زمینه سازی برای ظهور از طریق تربیت نسل منتظر، چه ضرورت های دیگری برای مانوس کردن کودکان با امام عصر(عج) وجود دارد؟

دومین ضرورت مانوس کردن کودکان با امام زمان(عج)، خنثی کردن اثر برنامه رقبا و دشمنان است اکنون در فضای مجازی و دنیای انیمیشن و شرکت های سینمایی مرتباً قهرمان های خیالی ساخته و به نسل آینده معرفی می شود، همچنین، سایت هایی برای درگیر کردن ذهن کودک به مطالب بیهوده و ضد دین فعال اند لذا نمی توان در برابر این هجمه ها دست روی دست گذاشت.

برای مثال فرقه ضاله بهائیت فعالیت های گسترده ای در موضوع کودک دارد و شبکه های شیعه شناسی در اسرائیل برای تربیت غیردینی کودکان تصمیم گیری و برنامه ریزی می کنند حتی برخی کتاب های ترجمه ای از غرب هم چنین است ... بعضی رویکردها هم این نگاه را القاء می کند که وقتی انسان به سن نوجوانی رسید خودش تصمیم بگیرد که دین و امام زمان(عج) را قبول دارد یا نه!

در پاسخ باید گفت اگر آموزش مسائل دینی باید به سنین بالاتر موکول شود پس چرا در حوزه تربیت و آموزش آداب اجتماعی و بهداشت فردی مثل مسواک زدن و ... انسان را تا سنین بزرگسالی رها نمی کنیم؟!

یعنی مانوس کردن کودکان با امام زمان(عج) یک راهبرد استراتژیک ملی دینی محسوب می شود؟

این مهم است که کودک راه را از بیراهه بشناسد و ما به عنوان مربی و تربیت کننده در این باره رسالت داریم چنان که دیگران برنامه دارند.

برای مثال فیلمی دیدم از اتوبوس مدرسه ای در فلسطین اشغالی و مربوط به کودکان صهیونیستی و نشان می داد در مسیر رفت و آمد به مدرسه اشعاری با آنها تمرین می شد که ذهن شان را برای یورش به دیگران و خونریزی آماده می کرد!

وقتی آنها در مسائل باطل چنین رویکردی دارند ما چرا در امری به حقانیت مهدویت و تربیت مهدوی نسل آینده کوتاهی و غفلت کنیم؟!

انس با امام غایب(عج) برای گروه سنی کودک که برای پرسش هایش مابه ازاء و مصداق بیرونی می خواهد، با چه دلایل دیگری اهمیت می یابد؟

ضرورت سوم در این باره مسئله یتیم نوازی در عصر غیبت امام زمان(عج) است؛ شاید خیلی ها از این عنوان تعجب کنند اما طبق روایتی از پیامبر اکرم(ص) یتیم تر از کسی که پدر را از دست داده آن کسی است که امامش را از دست داده است، به عبارت دیگر، یعنی از امام و پیشوایش جدا است و حتی در روایات است که افراد در عصر غیبت ایتام آل محمد(ص) اند و نیز طبق روایات امام عصر(عج) از پدر نسبت به امت مهربان تر اند، لذا ما باید این کودکانی که پدرشان را ندیده اند با امام مهربانی(عج) آشنا کنیم که این شیوه یتیمی نوازی است.

از نظر تربیتی این انس و الفت چه برکاتی دارد؟

اساساً انس کودکان با امام زمان(عج) دارای ضرورت تربیتی است چراکه خودکنترلی را در آنها ایجاد می کند، اگر ناظری نباشد کودک دست به ناهنجاری می زند و لذا کودک باید با انگیزه شخصی به خوبی ها روی بیاورد و وقتی این حس را به سوی امام زمان(عج) سوق دهیم «خودکنترلی حاصل از درک حضور امام مهدی(عج)» در کودک ایجاد می شود یعنی کودک همیشه در کنار خود حضور امام مهدی(عج) را به عنوان پدر و معلمی مهربان احساس می کند، امامی که می تواند با ایشان صحبت و همه کارهایش را متناسب با رضای ایشان تنظیم می کند.

بازخورد کودکان نسبت به فرصت سازی برای دوستی شان با امام عصر(عج) چگونه است؟

وقتی برای معلمان و مربیان دوره های تربیتی و آموزشی برگزار می کنیم، از جذابیت مباحث مهدوی برای کودکان ابراز تعجب می کنند، حتی والدینی تصریح کردند که فرزندمان مقید به سلام کردن به امام زمان(عج) شده است.

راه آشنایی و انس و الفت کودکان با امام زمان(عج) چیست؟

منظور از مهدویت بخش کوچکی از دین نیست بلکه مقصود اجرای همه خواسته های پیامبران و خوبان خدا در طول تاریخ است؛ مهدویت یعنی کل دین در نسخه مربوط به عصر غیبت، یعنی بیان همه موضوعات تربیتی اخلاقی قرآن با توجه به شرایط امروز جامعه.

تربیت کودک چهار جنبه دارد: نخست ذهنی تا بداند امام عصر(عج) چه کسی است و ما را می بیند و ...؛ سطح دوم عاطفی است و اینکه چگونه قلب او را مملو از محبت امام(عج) کنیم؛ سطح سوم تقویت اراده و تصمیم به کمک ایشان و چهارم سطح رفتار است یعنی به کودک یاد دهیم که چه کند تا امام مهدی(عج) از او خشنود شود.

هر پدر و مادر و مربی و معلمی که می خواهد در تربیت مهدوی کودک موفق شود باید به این چهار بعد در کنار هم توجه داشته باشد. برای مطالعه بیشتر در این باره کتاب «مهدی باوری در کودکان» که به همت مرکز تخصصی مهدویت منتشر شده به والدین و مربیان پیشنهاد می شود.

پایان پیام/9