زنگ آخر

ایام کودکی و نوجوانی با مدرسه پیوندی ناگسستنی خورده‌ است. در این دوره هر چه میل کودک و نوجوان به سمت بازی و کنجکاوی و کشف جهان اطراف گرایش پیدا می‌کند، این مدرسه و آموزش و پرورش و قوانین آن است که تلاش می کند میل او را تحت کنترل درآورد و در بهترین حالت سرشکل مورد پسندتری به امیال و استعدادهای او بدهد و او را به یک شهروند کارآمد، مطیع و قانومنمند تبدیل کند.

با این حال شکی نیست، همین کودک و نوجوان بخش زیادی از مرحله اجتماعی شدن و رشد شخصیت را در کلاس‌ها درس طی می‌کند، بستری که نظام آموزش و پرورش از پیش برای او طراحی کرده و او ناگزیر باید به آن تن دهد. اما بر تن کردن ایده‌های نظام آموزش و تربیت حاکم برای همه کودکان و نوجوانان یکسان عمل نمی‌کند و بسیاری از آن‌ها مدام میل به سرپیچی از قواعد مورد نظر را دارند. مهم ترین لحظه‌های بروز این میل در پایان ساعت درس و کلاس رقم می‌خورد. زنگ آخر برای این کودکان مرز بین آزادی و چارچوب‌های سیستم تربیتی است. از زمان شنیده شدن زنگ آخر کلاس تا رسیدنشان به خانه که آن هم چارچوب‌ها و قوانین خود را دارد، بچه‌ها بیشترین استفاده را از زمان برای بازیگوشی و خروج از نگاه ناظر و ناظم را می برند. بیشتر شوخی‌ها و برخوردهای فیزیکی و دعوا، رفتن به مکان‌های ممنوعه و اتفاقات غیرمنتظره در این ساعات برای آنها رقم می‌خورد.

عکس: فاطمه روحانی- سارا سیدآبادی