4 شعر زیبا برای ولادت امام سجاد (ع)

سلام عطر خوش دلپذیر سجاده
سلام دلبر سجده، امیر سجاده

سلام سفره پر نعمت دعا خوانی
سلام سفره مهمان پذیر سجاده

سلام تازه شعر و شعور و احساسم
سلام تازه مریدی به پیر سجاده

چقدر دست مرام من از تو خالی شد
شبی که دور شدم از مسیر سجاده

پیاده می‌شوم اینجا کنار اشکم تا
بیفتم از سر خجلت به زیر سجاده

و یطعمون علی حبه شما هستید
منم یتیم و فقیر و اسیر سجاده

منم فقیر شما یک عطا به من بدهید
مرا اسیر کنید و خدا به من بدهید

شبی که مثل همیشه خدا تو را می‌دید
و داشت عرش نمازت ستاره می‌بارید

چقدر حجم حضورت وسیع و ناپیدا
که لحظه لحظه در آن جز خدا نمی‌گنجید

همان شب از نفس سجده‌های پرنورت
که داشت قامت ابلیس روح می‌لرزید

به شکل افعی خشمی در آمد و آمد
به گرد پای حضور تو داشت می‌چرخید

و نیش هم زد و تا از حضور درآیی.
ولی چگونه شود نور منفک از خورشید

تو هم علی خدایی و محو محو خدا
که تیر و نیش ندارد به عشق تو تردید

و ناگهان پس از آن اتفاق رویایی
عبای سبز خودش را خدا به تو بخشید

چنان به رحمت خود موج زد به خاطر تو
که بر سواحل پیشانیت صدف پاشید

و بعد روی صدف‌ها به رنگ آب نوشت
از این به بعد شما زین العابدین هستید

از این به بعد نه، از قبل عالم ذر بود
که سجده‌های تو در ساق عرش محشر بود

بهشت قطعه‌ای از تربت زمینت بود
و عرش آینه‌ای از دل یقینت بود

فرات کوفی، ابوحمزه ثمالی‌ها
زیاد از این صلحا توی آستینت بود

صدای آیه ترتیل تو که می‌آمد
خدا هم عاشق اصوات دلنشین ات بود

هزار رکعت هر شب نماز می‌خواندی
نماز یکسره مهمان شب نشینت بود

انبیاء به پیشانی تو بوسه زدند
چرا که نقش علی نقش بر جبینت بود

هزار دسته ملک در صف عبادت تو
گدای روز و شب زین العابدینت بود

همیشه خاطره عمه در دلت می‌سوخت
و عکس قافله در چشم نازنینت بود

در آن غروب که عمه اسیر اعدا شد
دل تو خون شد و سجاده تو دریا شد

چقدر آیه بریزد خدا به نام شما
چقدر معرفت آرد همین سلام شما

مرورتان بخدا از همیشه تازه‌تر است
برای هر که بخواند به احترام شما

کنار جاده دنیا پیاده گردیدم
فقط برای عبودیت مقام شما

به احترام شما از خدا طلب کردم
مرا برد به بهشت پر از کلام شما

کنار مادرتان هم غذا نمی‌خوردید
چقدر درس ادب دارد این مرام شما

اگر کرامت عالم به دست‌های شماست
منم گدای شما و منم غلام شما

منم گدای شما و گدای مادرتان
منم فدای شما و فدای مادرتان

رسیده اید از آن سوی باور ایمان
به روی دوش گرفتید سوره انسان

منم که سوره افتاده از نگاه توام
منم که دور شدم از نگاه الرحمان

چه می‌شود که نگاهی به ما کنید آقا
که اسم ما بخورد بر کتیبه باران

که یک نفس بزنی تا دلم بهشت شود
که یک نفس بزنی تا دلم بگیرد جان

صحیفه‌های دعا را به من بیاموزان
که از دل کلماتت در آورم قرآن

خدا که اسم تو را یاد داد بر آدم
منم صدا زدم، صدا زدمت با آن

دو اسم ناز و قشنگت یکی به نام علی
یکی به نام حسین، یا بن سیدالعطشان

علی‌ترین پسر کربلا نگاهم کن
مرا ستاره ستاره اسیر ماهم کن

در آن غروب که مقتل پر از کبوتر بود
پر از تهاجم تیر و سنان و خنجر بود

در آن غروب که چادر زخیمه‌ها افتاد
و دشت پر شده از ناله‌های معجر بود

در آن غروب که عمه کبود و نیلی شد
و دست و بازویش از تازیانه پرپر شد

در آن غروب که مشکی به آسمان می‌رفت
و روی نیزه در آن سو نگاه اصغر بود

در آن غروب که عمه تو را تسلی داد
و آتش دل او از تو نیز بدتر بود

در آن غروب که هر نیزه‌ای به سویی رفت
و روی نیزه که دعوا برای یک سر بود

در آن غروب تو در کربلا شهید شدی
کنار عمه به شام بلا شهید شدی

شاعر: رحمان نوازنی