برخی از مسئولان برای مباحث فرهنگی دل‌شان نمی سوزد

خبرگزاری شبستان، سرویس مسجد و کانون های مساجد: ساخت مساجد به عنوان محلی برای نیایش، تجمع و تعامل مسلمانان در طول تاریخ اسلام همواره مدنظر بسیاری از بزرگان دینی و حاکمان و مسئولان کشورهای اسلامی و حتی غیر اسلامی بوده و هست.

وجود جایگاهی برای پرداختن به مسایل اجتماعی و ارتقای ابعاد گوناگون زندگی افراد از جمله زندگی اجتماعی مسلمانان در جوامعی که این گروه در آن ها زندگی می کنند می تواند مأمنی برای افزایش سطح کیفی زندگی این افراد و حتی تمامی کسانی باشد که در این محیط ها اعم از شهرها و کشورها زندگی می کنند و در طول سالیان سال در آن ها به دنیا می آیند و می بالند و زندگی می کنند.

ضرورت پرداختن به وجود مساجد در محیط های اجتماعی گوناگون و افزایش کارکردهای آن ها برای پاسخگویی به نیازهای انسان ها در جوامع مختلف، موضوعی است که همواره در طول تاریخ اسلام بر آن تاکید شده است و در جوامع گوناگون به شکل های مختلفی به انجام رسیده است.

موضوعی که در سلسله نوشتارهای «مساجد و معابر» و «مسجدی ها» به آن پرداخته می شود نگاه کمی دقیق تر به مقوله ایجاد مساجد و نیاز کنشگران اجتماعی به وجود آن ها در اطراف محیط های زندگی افراد و نیز چگونگی نقش آفرینی این اماکن دینی در زندگی امروزی بشر است.

در ادامه به یکی از موضوعات مطرح در زمینه مساجد پرداخته می شود:

می گوید اسمم را نمی نویسی؟ می گویم قانون سلسله مصاحبه ها و گزارشات ما این است که اگر تمایل ندارید عکس و تصویرتان کار نمی شود. این را که می گویم ادامه می دهد «پس بنویس برخی از مسئولان فرهنگی و در مجموع برخی از آنانی که مسئولیتی در زمینه این فعالیت ها دارند افرادی هستند که واقعا در بسیاری از مواقع آنچنان که باید دل شان برای موضوعات دینی و به ویژه مسجدی نمی سوزد.»

او که مسئول روابط عمومی یکی از دستگاه های متولی امور فرهنگی است ادامه می دهد «من شخصا در بسیاری از جلسات این موضوع را تذکر داده ام که چرا برای مساجد فکری نمی شود اما مواقعی شده است که بنده اتفاقا مورد نکوهش دوستان و همکاران خود قرار گرفته ام و از پرداختن به موضوعاتی مرتبط با مساجد و ... بر حذر داشته شده ام.

متاسفانه رویکردی در کشور ما وجود دارد که عبارت است از برگزاری برنامه های مختلف بر اساس مناسبت های تقویمی یعنی به سطحی ترین شکل ممکن یک موضوع را در نظر می گیرند و برای آن هزینه می کنند که به نظر من رشد چنین رویکردی تقریبا در تمامی دستگاه ها و نهادهای فرهنگی و غیر فرهنگی به دلیل این است که مدیران عالی آن ها چندان توجهی به این موضوعات ندارند و مدیران و کارکنان در سطوح صف هم شایسته انجام آن مسئولیت ها نیستند.

در حال حاضر مشکلات فرهنگی، جامعه ما را احاطه کرده است و بر اساس دلایلی که ذکر شد نیز بسیاری از نهادهای مسئول در این عرصه به ویژه صدا و سیما به جای کنش و واکنش فعالانه بسیار منفعل هستند و به گونه ای می توان گفت در زمین حریف بازی می کنند.

توجه شما را به اتفاقات اخیری معطوف می کنم که در مورد پخش برخی از برنامه های پر حرف و حدیث در صدا و سیما به وقوع پیوست، آیا این مجموعه در حوزه برنامه ریزی باید پیرو چهارچوب هایی باشد که در آن سوی مرزها هم بر همین اساس برنامه های آن ها ساخته می شود؟

آیا چهارچوب های اعتقادی و بنیادی کشور و باورهای ما با جوامع دیگر یکسان است که برخی مواقع یک برنامه را می توان گفت عینا از رسانه های دیگر کپی می کنند و همان را در رسانه ما تولید و منتشر می کنند.

این موراد تنها بخشی از مسایلی است که دغدغه افرادی چون من هست اما کمتر کسی تاکنون در نهادهای تصمیم گیر حداقل دغدغه پاسخ به آن ها را دارد.»

پایان پیام/500