پیوستن و نپیوستن ایران به پالرمو و سی اف تی
گروه ویژه اقدام مالی یا همان اف ای تی اعلام کرد؛ مهلت نهایی ایران برای پیروی از معیارهای بین المللی این نهاد، فوریه 2020 است و پس از آن، این نهاد از همه اعضای خود درخواست خواهد کرد تا اقدامات متقابل انجام دهند.
برای اجرای الزامات مبارزه با پولشویی و تامین مالی تروریسم کنوانسیون پالرمو و سی اف تی از سوی گروه ویژه اقدام مالی تهیه شده و برای اجرای آن به همه کشورها ابلاغ شده است.
هر کشوری که از اجرای دستورالعمل های گروه ویژه اقدام مالی سرپیچی کند، با مشکلاتی روبرو خواهد شد.
یکی از مهمترین اقداماتی که اف ای تی می تواند علیه کشورها انجام دهد، قطع معاملات بانکی بین المللی است که در روند کاری هر کشوری ایجاد اختلال می کند.
هر کشور عضو این نهاد و یا حتی کشوری که عضو آن نشده، بر اساس آنچه که اف ای تی اف برنامه ریزی کرده عمل نکند تحریم می شود که مهمترین آن تحریم های بانکی و اختلال در مراودات اقتصادی با کشور هدف است.
ساز و کار نهاد اف ای تی اف بر اساس اجبار تعبیه شده و چند کشور دور هم جمع شده اند و تصمیم گرفته اند نظرات خود را به دیگر کشورهای دنیا تحمیل کنند و سپس برای دادن وجهه قاونیبه تصمیم خود سازمان ملل را نیز وارد ماجرا کرده و آن را وادار کردند تا نهاد اف ای تی اف زیر مجموعه سازمان ملل قرار گیرد.
نهاد اف ای تی اف یک سازمان بین دولتی است که در سال ۱۹۸۹ با ابتکار جی۷ با نگرش به سیاستهای توسعه برای مبارزه با پولشویی تأسیس شد. این سازمان در سال ۲۰۰۱ به کارزار مبارزه با تأمین مالی تروریسم پیوست. دبیرخانه اف ای تی اف در مقر سازمان همکاری اقتصادی و توسعه در پاریس است.
آلمان، فرانسه، ایتالیا، ژاپن، بریتانیا و ایالات متحده آمریکا و کانادا در نشست گروه جی 7 تصمیم گرفتند تا اف ای تی اف را تأسیس و همه کشورهای دنیا را وادار به پیوستن به آن کنند. هر کشوری هم که پس از مهلت داده شده به این نهاد نپیوندد با تنبیهاتی روبرو خواهد شد.
فعالیتهای گروه جی 7 گستردهتر شد و در نتیجه در سال ۲۰۱۲ مقابله با تأمین مالی فعالیتهای اشاعهای نیز به مأموریت این گروه افزوده شد و در همین سال آخرین ویرایش توصیههای خود را برای مقابله با جرایم مالی (تأمین مالی تروریسم، تأمین مالی فعالیتهای اشاعهای، پولشویی و …) منتشر کرد. عنوان این توصیهنامه «استانداردهای بینالمللی در مبارزه با پولشویی و تأمین مالی تروریسم و اشاعهگری» است.
این که چند کشور صنعتی دنیا در یک نشست خود برای دیگران تصمیم بگیرند، جای بحث و بررسی دارد که آیا می شود و می توان پذیرفت که آنها برای همه دنیا تصمیم سازی کنند؟
قطعاً چنین اقداماتی که تنها بر اساس خواسته 7 کشور دنیا آغاز شده جنبه قانونی ندارد، چرا که از مجاری بین المللی همچون سازمان ملل متحد نبوده است. هر چند سازمان ملل نیز تحت سیطره کشورهای قدرتمند دنیا همچون آمریکا است.
مدتی است که اف ای تی اف فشار زیادی را به ایران وارد می کند تا به این نهاد بپیوندد و کنوانسیون های آن را اجرا کند.
اکنون مهمترین کنوانسیون هایی که برای اف ای تی اف مهم است و اصرار به اجرای آن را از سوی ایران دارد، کنوانسیون پالرمو و سی اف تی است.
کشورهایی که کنوانسیون «پالرمو» را پذیرفتهاند و آن را تصویب کردهاند، خود را متعهد به اجرای اقداماتی علیه جرائم سازمانیافته فراملی کردهاند که شامل موارد زیر است:
1- جلوگیری از قاچاق انسان به خصوص زنان و کودکان
2- جلوگیری از قاچاق زمینی، دریایی و هوایی مهاجران
3- جلوگیری از ساخت و قاچاق سلاح گرم و اجزای آن
الزاماتی در مفاد این کنوانسیون وجود دارد که ایران باید براساس آن، در قوانین و مقررات کیفریاش بازنگری کند که همین امر ابزاری برای کشورهای سلطهگر جهت فشار و سلطه بیشتر بر امور داخلی ایران محسوب میشود.
هر کشوری قوانین جاری خود را دارد و بر اساس آن عمل می کند اما نهادهایی چون اف ای تی اف سعی دارند قوانین را جهان شمول کنند. قوانینی که خود نوشته اند و سعی دارند در جامعه جهانی اجرا کنند.
جمهوری اسلامی ایران به خاطر شرایطی که اف ای تی اف برای کشو ایجاد می کند با پیوستن به کنوانسیون های پالرمو و سی اف تی مخالف است هر چند دولت اصرار به آن دارد و دلیل دلولت هم در این است که اگر به اف ای تی نپیوندیم و کنوانسیون های آن را اجرا نکنیم تحرین های بانکی علیه کشورمان اعمال می شود.
کنوانسیون مقابله با تأمین مالی تروریسم به نام سی اف تی یک کنوانسیون بینالمللی است که در سال ۱۹۹۹به برای مقابله با تأمین مالی تروریسم توسط سازمان ملل متحد تصویب شدهاست.
کارگروه اقدام مالی، در سال ۱۹۸۹ میلادی از سوی کشورهای گروه هفت شکل گرفت؛ جی 7 یک سازمان بیندولتی است که اهداف توسعه و پیشرفت واکنش بینالمللی در مقابل پولشویی را دنبال میکند.
تأمین مالی تروریسم هدف اصلی سی اف تی و حتی پالرمو است، تعریفی که اف ای تی اف از تأمین مالی تروریسم و پولشویی دارد با تعریف بسیاری از کشورهای دنیا همچون ایران تفاوت فاحش دارد.
مجمع تشخیص مصلحت نظام که کنوانسیون پالرمو و سی اف تی به این مجمع ارجاع شده است آن را مسکوت گذاشته چرا که تحریم های اقتصادی آمریکا با اجرا پالرمو و سی اف تی تشدید می شود.
غلامرضا مصباحی مقدم عضو مجمع تشخیص مصلحت نظام 22 مهر ماه جاری گفته بود؛ بر اساس آیین نامه مجمع تشخیص مصلحت نظام، نظر شورای نگهبان در مورد پالرمو و سی اف تی حاکم است و این دو لایحه تایید نشده به حساب میآید.
غلامرضا مصباحی مقدم با تایید این خبر که بررسی دو لایحه پالرمو و سیافتی در مجمع تشخیص مصلحت نظام متوقف شده افزود: از آنجایی که تحریمهای آمریکا شامل حال هر گونه دور زدن تحریم هم می شود، پالرمو و سی اف تی موجب می شود که آمریکا به راحتی بتواند دور زدن تحریم ها را کشف کند. ما که نمیتوانیم با دست خودمان تحریمها را برای خودمان تشدید کنیم.
دولت هایی که اکنون در ساز و کار برجام قرار دارند به ویژه اروپایی ها اصرار بر تصویب و اجرای کنوانسیون های پالرمو و سی اف تی دارند، استدلال آنها نیز بر این است که اگر ایران قوانین گروه ویژه اقدام مالی را اجرا نکند، نمی توان با آن مناسبات بانکی و اقتصادی داشت چرا ک تحریم های اقتصادی و بانکی اعمال می شود.
این تهدید در حالی صورت می گیرد که ایران هم اکنون در تحریم های اقتصادی آمریکا و اروپا است و حتی توافق هسته ای نیز نتوانست تحریم های اقتصادی را بردارد.
تصویب و اجرای کنوانسیون پالرمو و سی اف تی، برجام را تکمیل می کند، برجامی که اکنون تحریم های اقتصادی و بانکی شدیدی علیه ایران ایجاد کرده و با اجرای پالرمو و سی اف تی این پورسه کامل می شود چرا که با دسترسی هایی که پالرمو و سی اف تی برای سازمان اف ای تی اف ایجاد می کند، همه اطلاعات اقتصادی و بانکی ایران در اختیار آن قرار می گیرد و راه های دور زدن تحریم های اقتصادی نیز آشکار می شود.
پذیرفتن پالرمو و سی اف تی خود تحریمی خود خواسته است که برخی اصرار به پیوستن به این دو کنوانسیون دارند بدون آن که عوارض و عواقب آن را در نظر بگیرند.
اکنون ایران تحت تحریم های اقتصادی است، آمریکا و اروپا هیچگاه به خاطر پیوستن ایران به کنوانسیون پالرمو و سی اف تی تحریم های بانکی و اقتصادی را لغو نخواهند کرد، این دو ابزاری برای تشدید فشارهای اقتصادی به ایران هستند.
مهلت داده شده از سوی گروه اقدام ویژه مالی به ایران نیز برای این است که تصور می کند ایران سرانجام تن به اجرای دو کنوانسیون می دهد. پیوستن ایران یک دردسر دارد، نپیوستن دردسری دیگر، اما باید هزینه فایده هر دو در نظر گرفته شود که کدام با زیان بیشتری همراه است.