کارمبو: ردوندو همیشه الگوی من بود؛ رئال مادرید و یوپ هاینکس به من اعتماد کردند و زندگی ام عوض شد

طرفداری- کریستین کارمبو، از بین تمام هم تیمی های سابقش در رئال مادرید، فرناندو ردوندوی آرژانتینی را بازیکنی کامل می داند.

به گزارش مارکـا، کارمبو در مصاحبه با France Football گفت:

هرکس در آن تیم تأثیری در من گذاشت. قبلاً مقابل میاتوویچ بازی کرده بودم، اما هم تیمی شدن با او و دیدن کیفیتش به صورت روزمره فوق العاده بود. سیدورف را هم از زمان بازی در سمپدوریا می شناختم، اما شاهد کیفیت او بودن هم شگفت انگیز بود. داور شوکر هم بود، کسی که گفته می شد تنبل است اما برنده پیچیچی [آقای گل لالیگا] شد، و بازیکنانی مثل پانوچی و روبرتو کارلوس هم بودند. وقتی با هم بازی می کردیم پیوند خاصی داشتیم.

ردوندو همیشه الگوی من بود و به تماشای بازی اش عادت کرده بودم و در نهایت هم تیم شدیم. فقط به گلی که مقابل منچستریونایتد به ثمر رساندیم فکر می کنم، وقتی که از کنار زمین آن حرکت پشت پای باورنکردنی را که از سد مدافع حریف عبور کرد، تماشا می کردم. او همه چیز داشت. ظاهر و نحوه لباس پوشیدنش که در داخل و خارج از زمین پسر جذابی بود. مربی من در نانت، خورخه بوروچاگا بود که دو پا و دریبل زن ماهری بود، اما ردوندو همه چیز داشت.

وقتی به رئال مادرید آمدم، به او گفتم خیلی خوشحالم که می توانم کنارش بازی کنم، چون به عنوان بازیکن خیلی تحسینش می کردم و ما هر دو یک ماجراجویی را شروع کرده بودیم.

کارمبو در مورد انتقال به رئال مادرید و به ثمر رساندن اولین گل با پیراهن این تیم هم گفت:

به مدت 6 ماه بازی نکرده بودم و برای هیچکس راحت نبود که فرصتی در اختیارم بگذارد، اما رئال مادرید این کار را کرد. من جایگاهم در تیم ملی را هم از دست داده بودم چون برای مدتی طولانی بازی نکرده بودم. با رئال مادرید قرارداد بستم و می توانستم از ژانویه بازی کنم و رئال مادرید هم هنوز در لیگ قهرمانان حضور داشت. اولین بازی ام را در کوپا دل ری انجام دادم و بازی دوم مقابل بایر لورکوزن در مرحله یک چهارم نهایی لیگ قهرمانان بود.

می خواستم یک بازیکن همه کاره باشم و یوپ هاینکس به من گفت، 'نه، کاری که من می گویم را بکن. تو را می شناسم، پس آرام باش و بازی خودت را بکن'.

اولین گل را هم به یاد دارم که میاتوویچ و رائول فضاسازی کردند تا من دروازه را باز کنم. حقیقت این است که آن گل همه چیز را عوض کرد، چون به مدت 6 ماه بازی نکرده بودم و می خواستم نشان دهم که قابل اعتماد هستم. انتقال به رئال مادرید و شروع کارم در آنجا برای من یک انگیزه بزرگ بود؛ زندگی ام را تغییر داد و در بازی برگشت هم گل زدم تا بازی 3-0 شود.

کارمبو در مورد دوران قبل از انتقال به رئال مادرید هم می گوید:

واقعاً سخت بود. این روزها مردم از قرنطینه صحبت می کنند، و من در آن زمان هم قرنطینه بودم. عادت کرده بودم تنهایی بدوم و فقط به بازگشت فکر می کردم تا دوباره به بازیکنی که قبلاً بودم تبدیل شوم. باید بدون شدت تمرینات گروهی و مسابقات رسمی تنها کار می کردم. در طول آن 6 ماه، نمی دانستم در چه سطحی قرار دارم و هنوز بازیکن سمپدوریا بودم، و هرگز تصور نمی کردم در انتهای همان فصل فینال لیگ قهرمانان اروپا [1998 مقابل یوونتوس] را با پیراهن رئال مادرید تجربه خواهم کرد.

می دانستیم که در آن مسابقه مدعی بزرگی هستیم و من از قبل سبک بازی و ذهنیت تیم یوونتوس را می شناختم. با اینحال، در تیم ما بازیکنان زیادی از جمله پانوچی، روبرتو کارلوس و سیدورف، سابقه بازی در لیگ ایتالیا را داشتند و می دانستیم که یوونتوس چه تیمی است و چه توانایی هایی دارد. به یک پیروزی بزرگ احتیاج داشتیم تا تاریخ را عوض کنیم، و با هم در مورد یوونتوس صحبت می کردیم. می دانستیم که برای کسب پیروزی باید شاهد بهترین عملکرد مهاجمان تیم باشیم و بدون ترس بازی کنیم.

این کاری بود که در 15 دقیقه نخست بازی انجام دادیم. آنها را کنترل کردیم، و مانع از پیش روی سریع آنها شدیم و وقتی گل زدیم، می دانستیم که می توانیم اتوبوس پارک کنیم. شاید آنها موقعیت های بیشتری نسبت به ما داشتند، اما ما دقیق بودیم و به نظرم در نهایت رئال مادرید را به جایگاهی که به آن تعلق داشت، رساندیم. عصر جدیدی را شروع کردیم، درست مثل کاری که دی استفانو، پوشکاش و خنتو در گذشته انجام داده بودند.

کارمبو در مورد دومین فینال لیگ قهرمانان در سال 2000 مقابل والنسیا هم گفت:

کمی عجیب بود، و در کشور من [استادو فرانس] برگزار می شد. فکر می کردم بازی خواهم کرد، اما به میدان نرفتم و باید به تصمیم مربی احترام می گذاشتم. دلیل دیگری که تصور می کردم قرار است بازی کنم، این بود که ما دو هفته قبل از آن مقابل والنسیا بازی کرده بودیم و من در آن مسابقه به میدان رفته بودم.