باید‌های بچه‌های مسجدی برای تثبیت نقش مساجد در جامعه

حجت الاسلام والمسلمین «سید جعفر شبیری» در گفت‌ و‌ گو با خبرنگار گروه مسجد و کانون های مساجد خبرگزاری شبستان با بیان اینکه وقتی فردی یا ساختاری دارای اصالت باشد، هیچ تحول یا تغییر یا بحرانی نمی تواند آن را از ماهیتش دور کند، اظهار کرد: مسجد به دلیل پیوستگی ای که با ماهیت وجودی اسلام و اصالت قرآنی دارد، هیچ گاه نقش آن کمرنگ نمی شود بلکه به دلیل کارکردهای و تاییدات دینی ای که دارد می تواند در سایه عملکرد درست ارکان آن هر روز موثرتر نیز باشد.

این استاد حوزه علمیه افزود: وقتی هر روز شاهد ظهور ساختارها و نهادهای جدید هستیم، قاعدتاً مساجد و نهادهای آن همچون کانون های فرهنگی هنری و بسیج، می توانند موثرتر از گذشته باشند همچنان که هنوز شاهد جذب کودکان و جوانان به مساجد هستیم.

شبیری زنجانی با رد این ادعا که مساجد از حضور نسل جوان خالی شده اند، گفت: در گذشته و امروز مساجدی بوده اند که حضور عموم مردم از جمله جوانان در آنها کم بوده است، اما عموم مساجد کشورمان با استقبال خوبی از سوی کودکان و جوانان روبرو هستند به طوری که گاه برخی از ائمه جماعات به ما درباره کمبود امکانات برای غنی سازی و پر کردن اوقات فراغت و برگزاری برنامه های مفید و جذاب برای این افراد سخن می گویند.

وی در ادامه با بیان اینکه هر ساختاری از اجزاء کوچک تر تشکیل شده است و مسجد از امام جماعت، خادم، کانون فرهنگی هنری، بسیج و امثالهم تشکیل یافته، تاکید کرد: قوت و ضعف هر یک از این نهادها اثر مستقیم در قوت و ضعف کلی مسجد دارد که الحمدلله به برکت انقلاب اسلامی، شاهد بالندگی روزافزون مساجد به واسطه آموزش خوب ائمه جماعات جوان و جوانان با انگیزه و پرانرژی مسجدی هستیم.

این استاد حوزه علمیه در پایان با بیان اینکه به واسطه حضور در مساجد و شهرهای مختلف کشور و ارتباط با روحانیون و طلاب بسیار، تاکید می کنم که مساجد همچنان با نفوذترین و موفق ترین مرکز در جامعه هستند، خاطرنشان کرد: این موفقیت در صورتی ماندگار و ثابت می ماند که همه ارکان یک مسجد اعم از امام جماعت، خادم، بسیج، کانون، مرکز قرآنی، هیئت امنا و هر فرد و مجموعه دیگری، اولا به وظایف خود به خوبی عمل کند و ثانیا آموزش های ضروری در حوزه کاری خود را مستمرا دریافت کند و ثالثا بیش از نصیحت دیگران و توصیه زبانی، به دستورات دین عمل کند و رابعا، تابع مقام معظم رهبری باشد.

پایان پیام/397