رشد ادراک بصری در نوزادان مبتلا به اوتیسم

محققان آمریکایی از فناوری MRI برای ثبت تفاوت ‌های اساسی در سیستم پردازش بینایی مغز نوزادانی که در ادامه به اوتیسم مبتلا شده اند، استفاده کرده و به نتایج جالب توجهی دست یافته اند.

به گزارش سیناپرس، محققان دانشکده پزشکی دانشگاه کارولینای شمالی آمریکا برای اولین بار، دریافته اند که تفاوت ‌های مغزی در سیستم ‌های بینایی مغز نوزادانی که بعداً به اوتیسم مبتلا می ‌شوند، با عوامل ژنتیکی ارثی در آن ها مرتبط است.

این تحقیق، نشان می ‌دهد که تغییرات مغزی در اندازه و یکپارچگی ماده سفید مغز و اتصال عملکردی سیستم ‌های پردازش بصری کودکان شش ماهه قبل از این که علائم اوتیسم را از خود نشان دهند، مشهود است. این اولین تحقیقی است که نشان می ‌دهد نوزادان دارای خواهر و برادر بزرگ‌ تری که مبتلا به اوتیسم هستند و یا خود بعداً در کودکی به اوتیسم مبتلا می ‌شوند، تفاوت‌ های بیولوژیکی خاصی در مناطق پردازش بینایی مغزشان دارند.

این ویژگی های مغزی مقدم بر ظهور علائم اوتیسم هستند. وجود این تفاوت‌ های پردازش بصری به میزان برجسته بودن ویژگی ‌های اوتیسم در خواهر و برادر بزرگ ‌تر مربوط می ‌شود.

دانشمندان می گویند: ما با استفاده از MRI، ساختارهای منتخب مغز، رابطه عملکردی بین مناطق کلیدی مغز و ریزساختار اتصالات ماده سفید بین آن مناطق مغزی را بررسی کردیم. مشاهدات ما، به کشف تفاوت‌ های منحصر به ‌فرد در سیستم‌ های بینایی نوزادانی که بعداً به اوتیسم مبتلا شدند، انجامید.

نوزادان در کنار والدین خود، می آموزند که چگونه نشانه های ظریف محیط اطراف خود را تفسیر کنند. این ریتم بصری در نخستین سال های زندگی برای رشد شناختی، عاطفی و اجتماعی بسیار مهم است. این تحقیق نشان می دهد، در نوزادانی که به اوتیسم مبتلا می شوند، مشکلی در سیستم بینایی مغز پیش می آید که بر این تعامل بصری تأثیر می گذارد.

برای این مطالعه، محققان 384 جفت خواهر و برادر را مورد بررسی قرار دادند. فرزند بزرگ تر در هر جفت قبلاً مبتلا به اوتیسم تشخیص داده شده بود و این موضوع، احتمال ابتلای خواهر و برادر شیرخوار به اوتیسم را افزایش می داد. سپس محققان از روش‌ های مختلف MRI برای مطالعه دقیق مغز خواهر و برادر کوچک‌ تر در شش، دوازده و بیست و چهار ماهگی استفاده کردند.

به گزارش سیناپرس، محققان حجم مغز و قشر اکسیپیتال مغز که مربوط به بینایی است را اندازه‌ گیری کردند. آن ها همچنین ریزساختار ماده سفید اسپلنیوم را مورد بررسی قرار دادند، ساختاری که محققان قبلا نشان داده بودند به سرعت جهت گیری نوزادان به محرک های بینایی اطرافشان مربوط می شود. هم زمان، محققان سطح ویژگی ‌های اوتیسم را در خواهر و برادرهای اوتیسمی بزرگ ‌تر آن نوزادان ثبت کردند.

محققان تفاوت‌ های مغزی را در دو بخش از سیستم پردازش بینایی مشخص کردند؛ بخش پس سری که برای تشخیص اشیا مهم است و بخش اسپلنیوم که برای برقراری ارتباط بین بخش ‌های مختلف نیمکره سیستم بینایی مهم است. به گزارش سیناپرس، اسپلنیوم همچنین برای تمرکز ما بر روی چیزهایی که در اطراف ماست بسیار مهم است.

به گزارش سیناپرس، پژوهشگران فوق اظهار داشته اند: ما فکر می کنیم که انحراف مدارهای بصری، یک عنصر اساسی در مجموعه رویدادهایی است که منجر به اوتیسم می شوند. به اعتقاد ما این مدار، نحوه تجربه نوزادان از جهان را تغییر می‌ دهد، و این خود منجر به تغییر در نحوه رشد مغز آن ها می شود. این رشد ثانویه تغییر یافته مغز است که با عنوان اوتیسم شناخته می شود و معمولاً در اواخر سال اول و دوم زندگی ظاهر می شود.

یافته های تحقیقاتی فوق در مجله American Journal of Psychiatry منتشر شده اند.

ترجمه: رهاامیدوار