کشف بقایای یک مجسمه‌ی غول‌آسای «هانیوا» در ژاپن

فرادید| تصور می‌شود این مجسمه یکی از بزرگ‌ترین هانیوا‌های چوبیِ یافت‌شده در ژاپن باشد؛ مجسمه‌ای غول‌آسا با ۳.۵ متر طول و قطعاتی با ۷۵ سانتی‌متر عرض و حدود ۸ سانتی‌متر ضخامت. هانیوا اشیاء تدفینیِ بزرگ و توخالی هستند. مقادیر زیادی هانیوا که بسیاری از آن‌ها تقریباً به اندازه‌ی واقعی بودند با دقت روی مقبره‌های عظیم تپه‌ای موسوم به کوفون قرار داشتند. در دوره‌ی کوفون (۲۵۰ تا ۶۰۰ پس از میلاد)، هانیوا به اشکال مختلف تکامل یافت، از جمله شکل، جایگاه آن روی مقبره‌های تپه‌ای و احتمالاً عملکرد خاص آن‌ها یا کاربرد آیینی‌شان.

به گزارش فرادید؛ این هانیوا حین حفاری خندقی در اطراف کوفونِ مینگازوکا با ۹۶ متر طول کشف شد که تصور می‌شود در پایان قرن پنجم ساخته شده است. این مجسمه، هانیوا به سبک ایوامی است که تاکنون فقط در ۱۵ گورپشته‌ی کوفون در ژاپن پیدا شده است.

به گفته‌ی مقامات ژاپن: «هانیوا یک دست‌سازه‌ی بسیار نادر است چرا که از کویاماکی (کاج چتری ژاپنی) ساخته شده است؛ یک نوع چوب که مورد علاقه‌ی صاحبان قدرت آن زمان بوده است.» این بلندترین هانیوایی است که تاکنون کشف شده است و قد آن از نمونه‌ی ایوامی ۲.۶ متری که از کوفونِ اوهاکایاما در شهر تِنری در استان همسایه کشف شد بلندتر است. مطالعات انجام‌شده در حوزه‌ی کوفون نشان داده است که یک دولت صاحب‌قدرت حدود ۲۵۰ پس از میلاد در ژاپن ظهور می‌کند. این دولت اسامی متعددی داشته (از جمله جامعه‌ی یاماتو) و مرکز آن عموماً در استان‌های نارا، کیوتو و اوساکای امروزی بود.

مقبره‌های یادبود (کوفون‌های) زیادی به شکل سوراخ کلید یا zenp ken fun ساخته شدند؛ یعنی بخش مربع در جلو واقع است در حالی که بخش گرد در عقب است و بدن (یا بدن‌های) مُرده را در خود جای می‌دهد. مقبره‌هایِ سوراخ‌کلیدی به عنوان یک نوع سبک امضای این ایالت انتخاب می‌شدند.

استان نارا مهد بیشتر مقبره‌های عظیمِ سوراخ‌کلیدیِ نخستینِ قرن سوم است. یکی از آن‌ها کوفونِ هاشی‌هاکای معروفِ ساکورای است که حدوداً ۲۸۰ متر طول و ۳۰ متر ارتفاع دارد؛ یعنی حتی بزگتر از هرم خوفو در جیزه که تقریباً ۲۳۰ متر طول و ۱۴۶ متر ارتفاع دارد.

(نمونه‌هایی از مجسمه‌های هانیوا مربوط هزار و پانصد سال قبل)

نخستین هانیواها متعلق به ۲۵۰ پس از میلاد تا حدود سال ۴۵۰ اشکال ساده‌ای داشتند و بیشتر استوانه‌ای بودند. طرز قرارگیری هانیوا از مقبره‌ای به مقبره‌ی دیگر متفاوت است، اما معمولاً در راستای بیرونی‌ترین محیط سطح مقبره ردیف می‌شدند تا به ظاهر مرز‌هایی را ترسیم کنند.

مترجم: زهرا ذوالقدر