شور نیمه شعبان را با شعور و تبیین گره بزنیم/ هدف مهدویت امیدآفرینی در منتظران است

به گزارش خبرنگار گروه غدیر و مهدویت خبرگزاری شبستان، فرا رسیدن دهه مهدویت (ایام منتهی به سالروز ولادت حضرت بقیة الله الاعظم(عج)) فرصتی است مغتنم برای پرداختن به ظرفیت های این باور و انتظار به ویژه در حوزه امیدآفرینی و مقابله با یأس و ناامیدی که ممکن است از ورای مشکلات و بحران ها در منتظران اثر کند ... در بررسی این ظرفیت با حجت الاسلام والمسلمین «محمود متوسل»، مدیرعامل بنیاد فرهنگی حضرت مهدی موعود(عج) گفتگو کرده ایم که در ادامه مشروح آن تقدیم حضورتان می شود:

چرا مهدویت با امیدآفرینی و انگیزه‌بخشی و تحرک و پویایی گره خورده و چطور باید این پیوند در جامعه دینی حفظ و از یأس و ناامیدی پرهیز شود؟

در فرهنگ قرآنی اصولاً یأس از لطف و رحمت الهی از گناهان کبیره محسوب می شود در روایات و کتب دینی ما نیز تاکید شده که هیچ گاه از رحمت خدا مأیوس نشوید که این یأس از گناهان نابخشودنی است. باور مهدویت نیز اعتقادی دینی است که امیدآفرینی در جوامع انسانی را به عنوان هدف دنبال می کند در طول نزدیک به 1200 سال گذشته مهدویت در میان شیعیان همواره عامل امید و موتور محرکه بوده است برخلاف دیگران که آینده را بنابر دلایلی تاریک می بینند باور مهدوی به همه منتظران این امید را می دهد که با فرآیندی که از آن تعبیر به انتظار می شود، همواره به آینده نگاهی روشن، مثبت و امیدآفرین داشته باشند.

این نگاه مثبت باید در زندگی روزمره ما نیز جاری باشد یعنی هر چه اوضاع سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی جامعه داخلی و جهانی رو به ظلم و بی عدالتی و فساد و فحشاء و امور باطل می رود انسان مومن و منتظر نه‌تنها دچار یأس نشده بلکه متوجه می شود بار مسئولیت او سنگین‌تر شده است مثل پزشکی که حق ندارد حتی به بیماران مبتلا به بیماری صعب‌العلاج بگوید راه درمانی برای تو نیست بلکه نباید او را ناامید از درمان کند، وظیفه پزشک درمان‌گری و اقدام برای بهبود بیمار است میزان نتیجه‌بخشی این اقدام در دست خدا است.

ما نیز به عنوان منتظر امام زمان(عج) مجاز نیستیم بنابر آنچه در جامعه داخلی و خارجی در جریان است دچار یأس شویم بلکه باید به امید بهبود شرایط و زمینه سازی ظهور به اندازه ظرفیت هایمان تلاش کنیم همه منتظران باید در هر جایگاه، سمت و شرایطی خود را موظف به این زمینه سازی و بالفعل کردن ظرفیت های منتظرانه بدانند.

بزرگداشت مناسبت های مهدوی همچون دهه مهدویت و برگزاری آیین های جشن و شادباش در ایجاد این امید و انگیزه چه نقشی دارند؟

مراسم نیمه شعبان آیینی است که در ایام محدودی موسوم به دهه مهدویت انجام می شود مراسم ها کار معرفتی انجام نمی دهند و بیشتر نقش تبلیغی و ترویجی و یادآوری دارند اما در توجه دادن اذهان به ویژه نسل نو به مهدویت و وجود مقدس امام عصر(عج) و فضاسازی خانوادگی و اجتماعی موثر هستند. خانواده شیعی باید امید به آینده داشته باشد و تلاش کند و بداند آینده روشن است جشن ها در کنار شادی آفرینی و شادی بخشی به ویژه برای نسل نو، باید جنبه نهادینه سازی و تبیین هم داشته باشند، تا بتوان از بستر آنها نیز با تبلیغات منفی دشمن مقابله کرد.

خانواده در انتظار زمینه ساز و تربیت نسل منتظری که آینده را روشن می بیند و به آن امیدوار است، چه نقشی را ایفا می کند و تا اندازه موثر است؟

از مشکلات امروزی ما این است که خانواده ها همانطور که امور آموزشی را بر عهده مدرسه گذاشته اند درباره امور پرورشی نیز چنین رویکردی دارند در حالی که آموزش و پرورش صرفاً متولی آموزش است و آنطور که باید و شاید به پرورش توجه ندارد، پرورش فرزند در ابعاد مختلف معرفتی، اخلاقی و ... در خانواده انجام می شود، خانواده موظف است در بعد معرفتی که مهدویت هم جزء آن است درست عمل کرده و مفاهیم و آموزه ها را منتقل و نهادینه کند. اهتمام خانواده به دعا و مناجات های مهدوی، مأنوس کردن بچه ها با ادعیه امام زمانی و ایجاد فرصت مطالعاتی مهدوی متناسب با سن آنها و استفاده از ابزارهای انگیزشی فرصت پرورش مهدوی و معرفتی فرزندان را فراهم می کند.

آیا می توان از فرصت هایی همچون دهه مهدویت و جشن های ولادت امام زمان(عج) برای جهاد تبیین و روشنگری در باره ابعاد و کارکردهای مهدویت استفاده کرد؟

در کنار هر کار شعاری، کاری شعور و افزایش معرفتی لازم است، نمی شود به امور ظاهری اکتفا کرد! دهه مهدویت بیشتر جنبه تبلیغی ترویجی دارد اما باید برای پیوند آن با تبیین نیز برنامه ریزی کرد؛ بنیاد مهدی موعود(عج) در سال های اخیر در تلاش است با هماهنگی و همکاری برگزارکنندگان جشن های مردمی این ایام، جلسات معرفتی سخنرانی و آموزشی هم داشته باشد تا شرکت کنندگان بتوانند در بعد تبیینی و معرفتی نیز ارتقا یافته و از معارف و آموزه های مهدوی آگاه شوند.

پایان پیام/9