اجتماعی شدن فرزندان از مزایای چند فرزندی+فیلم

به گزارش سرویس وبگردی خبرگزاری صدا و سیما، در خانواده های چند فرزند ی کودکان همبازی دارند و رقابت ها و بازی ها و دعواهای کودکانه و همچنین الگو برداری از رفتار خواهر و برادر شکل می گیرد.

با بزرگ شدن فرزندان و ازدواج آن‌ها و ترک خانه، خانواده با سندروم آشیانه خالی مواجه می‌شود، قطعاً با وجود تنها یک یا دو فرزند، پدر و مادر زودتر به این سندروم مبتلا می‌شوند.

با وجود فرزند سوم و چهارم، غیر از اینکه خانواده دیرتر به این سندروم مبتلا میشود، بلکه تولد فرزندان بیشتر، معنای جدیدی به زندگی بخشیده می‌شود.

کودکان با رسیدن به دوران نوجوانی، بیشتر اوقات خود را با همسالان میگذرانند، با وجود چند فرزند این خلأ پر میشود و معنایی دوباره در زندگی جاری خواهد بود.

در مورد فرزند اول، والدین بیشتر در حال تجربه آموزی هستند و با حضور فرزند دوم و سوم و بیشتر، تجربیات به صورت پخته‌تر عملیاتی می‌شوند و شور و هیجان بیشتری به خانواده حاکم میشود.

از سوی دیگر دوران سالمندی دورانی اجتناب ناپذیربرای همه والدین است، که مطمئنا در این دوران، نیاز به همراهی فرزندان وجود دارد، در خانواده‌های تک فرزند، این مسئولیت تنها به گردن یک نفر است، چه بهتر که وظایف بین تعداد بیشتری فرزند تقسیم شود.

یکی از مهمترین تاثیر چند فرزندی، همراهی کردن آن‌ها با یکدیگر است، آن‌ها یک شریک و هم بازی پیدا می‌کنند که صرف نظر از فاصله سنی بینشان، یار و همراه نزدیک یکدیگر خواهند بود، آن‌ها از یکدیگر شناخت پیدا می‌کنند و در کنار هم به رشد و تکامل می‌رسند، خلأ‌های یکدیگر را پر میکنند و مکمل هم می‌شوند.

فرزند دوم از لحاظ اجتماعی به فرزند اول کمک می‌کند، چون فرزند دوم حاصل تجربیات فرزند اول است، که منجر به این می‌شود: که اعتماد به نفس و عزت نفس کودک اول بالاتر برود. همچنین اضطراب ناشی از شرایط محیطی نیز، در مورد فرزند دوم کمتر است و این باعث میشود: فرزند دوم، سوم و چهارم مستقل‌تر و راحت‌تر عمل می‌کند، که این اعتماد به نفس و انگیزه را به فرزند اول منتقل میکند، در واقع فرزندان اهرمی برای اعتماد به نفس یکدیگر محسوب میشوند.

وقتی خانواده تنها دارای یک فرزند است، احساس فشار بیشتری بر روی این فرزند وجود دارد، زیرا والدین آرزو‌های زیادی دارند و کودک مستقیما تحت استرس، فشار و خواسته‌های آنهاست. با حضور فرزندان بیشتر نگاه‌ها از فرزند اول برداشته می‌شود و سخت گیری‌ها کاهش می‌یابد.

بهترین فاصله سنی بین فرزندان، به شرایط خانواده از جمله: ابعاد عاطفی، اقتصادی و اجتماعی بازمی‌گردد. پژوهش‌ها نشان داده است که بهترین فاصله سنی بین فرزندان، ۳ سال است که طی این سال‌ها، مادر مهلت بازسازی احساسی، عاطفی و روانی پیدا میکند، البته این فاصله سنی، حکم قطعی نیست و فرزندان با اختلاف سنی کمترنیز میتوانند متولد شوند.

والدین باید به خصوصیات فرزند اول، از نظر خلق و خو و اینکه تا چه حد پذیرش یک رقیب را دارد، توجه کنند، حضور فرزند دوم بدون آماده‌سازی روحی فرزند اول، گاهی موجب رفتار‌هایی مانند: شب ادراری، ناخن جویدن و اضطراب‌های شدید و حتی احساس حقارت در فرزند اول می‌شود.

با زمینه سازی‌های مناسب در اولین فرزند و مشورت گرفتن از یک روانشناس، زمینه ایجاد یک همراه و همیار را برای فرزند اول خود، فراهم کنید.

این خبر باید متناسب با سن کودک انجام پذیرد، اگر کودک زیر ۵ سال باشد، چون تصوری از زمان ندارد و صبر کمتری دارد، زمان مناسب، اواخر بارداری است.

برای فرزندان بزرگتر از ۵ سال، گفتگو‌هایی چون: یکی داره میاد که همراه تو در خوشی‌ها و مشکلات باشد، او هرگز جای تو و موقعیت‌های تو را نخواهد گرفت و می‌توانید همه اوقات تان را با هم تقسیم کنید و..، آمادگی لازم برای ورود فرزند جدید را مهیا کنید.

کلیپ لذت فرزند دوم

منبع: شبکه آموزش سیما