تداوم بروز فجایع زیست محیطی در دماوند

حضور بی ضابطه حجم انبوهی از کوهنوردان به خصوص در فصل تابستان در مسیر صعود به قله دماوند، موجب وارد شدن انواع و اقسام آسیب های زیست محیطی به کوه دماوند شده است.

به گزارش «دنیای سفر»، چند سالی است که حضور بی ضابطه حجم انبوهی از کوهنوردان به خصوص در فصل تابستان در مسیر صعود به قله دماوند، موجب وارد شدن انواع و اقسام آسیب های زیست محیطی به این نماد ملی تمام مردم ایران به ویژه از مسیر جنوبی آن شده است؛ آسیب هایی همچون ریخته شدن زباله های پلاستیکی در دامان کوهستان، پاکوب شدن خاک ارزشمند دماوند بر اثر تردد بیش از کوهنوردان، از بین رفتن پوشش گیاهی کوهستان بر اثر رفت و آمد بیش از حد قاطرهایی که بار کوهنوردان را جا به جا می کنند و البته رها شدن فضولات انسانی و حیوانی در دامان طبیعت، که محیط طبیعی ارزشمند دماوند را رنجور کرده است و بدتر از همه این که بروز فجایع زیست محیطی دماوند در سایه رها شدن این عرصه طبیعی سال هاست که ادامه دارد.

فعالان محیط زیست که در حوزه دماوند فعالیت می کنند، می گویند سالانه حدود 10 هزار کوهنورد قله دماوند را فتح می کنند؛ قله ای که با وجود ارتفاع 5 هزار و 610 متری اش، فتح آن برای بسیاری از علاقمندان به کوهنوردی دشوار نیست. یعنی با وجود این که دماوند مرتفع ترین قله ایران است، اما سخت ترین قله کشورمان برای کوهنوردان نیست و اتفاقا فتح این قله در آب و هوای تابستانی، بسیار ساده تر هم می شود.

به نحوی که از اوسط تیر تا اواخر شهریور، بسیاری از گردشگرانی که به صورت تخصصی کوهنورد نیستند، صرفا با آماده سازی جسمانی نسبی و فتح چند قله کوچک تر برای تمرین به خصوص، به ویژه از مسیر رخ جنوبی و عمدتا در روزهای تعطیل و پایانی هفته عازم دماوند می شوند.

رخ جنوبی؛ آلوده ترین بخش دماوند

مسیر جبهه جنوبی دماوند که آلوده ترین بخش این کوهستان محسوب می شود، از شهر رینه در بخش لاریجان از توابع شهرستان آمل استان مازندران آغاز می شود. کوهنوردان برای صعود به قله دماوند از مسیر جنوبی، ابتدا باید خودروهای شخصی خود را در پارکینگ احداث شده توسط یک پیمانکار خصوصی وابسته به شهرداری رینه در ارتفاع 2 هزار و 200 متری از سطح دریا پارک کنند و بعد با وانت نیسان یا دیگر ماشین های آفرود که توسط همین پیمانکار در طول مسیر قرار داده شده است، خود را به منطقه ای به نام گوسفندسرا در ارتفاع 3 هزار و 20 متری برسانند.

در این مکان نیز کوهنوردان (شبه کوهنوردان - کوهنوردنماها) بار خود را سوار قاطرهایی می کنند که از طرف همین پیمانکار در طول مسیر قرار داده شده است و ضمن پرداخت دستمزد به صاحبان این قاطرها، از آن ها می خواهند که لوازم شان را تا ارتفاع 4 هزار و 200 متری بالا ببرد. در این ارتفاع نیز پناهگاهی از طرف فدراسیون کوهنوردی ساخته شده است که اصطلاحا پناهگاه «بارگاه سوم» نامیده می شود. این پناهگاه نیز 70 تخت دارد که البته گنجایش آن با صندلی هایش به حدود 120 نفر می رسد و کوهنوردان می توانند پیش از صعود به قله، یک شب در آن استراحت کنند.

با وجود این که پناهگاه بارگاه سوم حدود 120 نفر ظرفیت دارد، اما در این فصل از سال بخصوص در روزهای پایانی هفته، بعضا تعداد کوهنوردانی که به شکلی کاملا بی ضابطه از مسیر جبهه جنوبی عازم دماوند هستند، به بیش از هزار نفر می رسد. بیشتر آن ها نیز ناچارند که به دلیل ظرفیت پایین پناهگاه، در اطراف آن چادر بزنند و تقریبا همه آن ها نیز در حین استراحت یا در طول مسیر، زباله ها و فضولات انسانی خود را در دل کوهستان رها می کنند.

کاسبی پیمانکار شهرداری رینه از صعود به دماوند

نکته مهم دیگری که در این میان باید به آن توجه داشت، این است که مسیر صعود به دماوند از طریق مسیر جنوبی، در اختیار یک پیمانکار وابسته به شهرداری رینه قرار گرفته است و این پیمانکار نیز با وجود درآمد بالایی که از اجاره پارکینگ، کرایه نیسان و کرایه قاطر به جیب می زند، کوچک ترین هزینه ای برای حفظ محیط زیست دماوند و پاکسازی مسیر صعود به این قله و جمع آوری زباله های موجود در مسیر انجام نمی دهد.

این پیمانکار به مردمی که با خودروی شخصی، خودشان را به ارتفاع 2 هزار و 200 متری رسانده اند، اجازه نمی دهد که با خودرویشان به ارتفاع بالاتر صعود کنند؛ چراکه هم از آنها پول پارکینگ می گیرد و هم نیسان هایی در طول مسیر قرار داده است که بابت رساندن کوهنوردان به منطقه گوسفندسرا کرایه های سنگینی را از آن ها دریافت می کنند.

همچنین این پیمانکار در گوسفندسرا نیز قاطرهایی قرار داده است که بابت جا به جایی بار کوهنوردان و رساندن آن به بارگاه سوم، هزینه زیادی را از آن ها می گیرد و اتفاقا حضور این قاطرها نیز آسیب های زیست محیطی فراوانی را به دماوند وارد می کند، اما پیمانکار وابسته به شهرداری رینه هیچ اقدامی برای حفاظت از محیط زیست دماوند انجام نمی دهد.