تولیداتمان درباره اربعین درون‌گفتمانی است

به گزارش خبرنگار مهر، مراسم رونمایی از کتاب رو به راه شامل روایت‌های کوتاه از عاشقانه دنباله دار نوشته فاطمه سادات مظلومی عصر دیروز سه شنبه ۲۱ شهریور در سالن مهر حوزه هنری سازمان تبلیغات برگزار شد.

حامد عسگری شاعر و منتقد در ابتدای این نشست گفت: اگر کاری مربوط به امام حسین است باید بهترین‌هایمان را عرضه کنیم. اینکه خانم مظلومی روایتی چند سفر اربعین خود را در این کتاب نوشته کار بسیار پسندیده ای است اما با خواندن کتاب بارها روی زانوی خودم زدم که چرا این متن بیش از این شلاق نخورده و لحظاتش توسط نویسنده حلاجی نشده است. بیشترین دلیلم این است که یک زن اهل کلمه به سفر اربعین رفته اما فقر ما در این مساله هنوز ادامه دارد که روایت زنانه ای از اربعین نداریم. این سفر یک سفر زنانه و خواهرانه است اما ما در کتاب تصویری از زنان عراقی نداریم و متأسفانه خانم مظلومی پاس نیم متری دم دروازه را گل نکرده است.

وی افزود: وقتی کتاب را شروع می‌کنیم شتاب و عجله‌ای در آن وجود دارد، انگار سریع می‌خواهد به نتیجه برسد «مونا به من زنگ زد» خب این مونا کیست چرا برای ما آن را نساخته ای؟ یا مثلاً در جای دیگر می‌گوید «از ماجرای ویزا و پاسپورت و گم شدنش که بگذریم…» خب چرا بگذریم؟ چرا جایی که می‌توانیم به مخاطب چک بزنی رد می‌شوی و عبور می‌کنی؟ سر همین مساله خیلی متاسف شدم. در جای دیگری راوی می‌گوید «دو دل بودم که پدر و مادرم اجازه می‌دهند که دختری مجرد به سفر اربعین برود یا نه» و صفحه بعد می‌گوید «سفر را با همسرم رفتم» و من مخاطب حتی اسم این همسر را هم نمی دانم. بنابراین این رویدادها را به صورت تیزری می‌بینیم و رد می‌شویم.

این شاعر در ادامه گفت: اربعین یک ابرمفهوم آخرالزمانی است. من در اربعین امسال فقط به این ماجرا فکر می‌کردم که در این مفهوم زائر موضوعیت دارد یا موکب دار؟ و کدام است که به دیگری ضریب می‌دهد؟ اربعین در ابعاد امروزی اش ۱۵ سال است که اتفاق می‌افتد و متأسفانه ما هنوز در چای عراقی و مهمان نوازی گیر کرده ایم. پرداختن به این موارد عالی است اما کافی نیست. بنابراین باید خاکریزها را جابجا کنیم. حتی یک سانتیمتر تا بتوانیم به جهان قبل از این موکب ها برویم که برای شأن چه اتفاقی افتاده است.

عسگری گفت: از هر منظری به این پدیده نگاه می‌کنی حیرت آور است، اربعین یک پدیده جهانی است که متأسفانه چه در کلیپ‌ها، چه در سرود، چه در فیلم، چه کتاب و داستان هرچه می‌بینیم و می‌خوانیم درون گفتمانی است. یعنی بچه هیأتی ها برای بچه هیأتی ها تولید می‌کنند، می‌خوانند و لایک می‌کنند اما می‌شود این مفهوم را گسترش داد و بهترش کرد.