کدام ابدیت

بمیرم دامن پاکم کزو حرمت ندیدی
ز که تاوان بگیرم ، خودت غم پروریدی

سری را که به سودای دگر گرم خوشی بود
چه شبها با نوازش دست بر مویش کشیدی

ترا سربرسر سجده به مِهر ، نه به مُهر است
که از اهریمن نَفسَ ات خدایان آفریدی

ز عریانی اندام هوس پوشیده ام چشم
ولی ایدل تو هر دم پرده ی زهدم دریدی

سرم بر گردن عقل و دلم در گنجه ی عشق
چگونه پر بگیرم چون بخاک و خون طپیدی

تفاخر می کنم گاهی به یادت ، خوش مرامم
وگرنه تو خودت هم از خودت خوبی چه دیدی

گذشت کار از لحیم ای شکسته حلقه ی من
تو اکنون مثل قفل دور افتاده کلیدی

به لت لت کردن دل ماهری ای دلبر اما
رفویش را نمی دانی و بر دردم مزیدی

خمیره ی وجودم را شدی نیواره ی نان
به دستت سوختم اندر تنور نا امیدی

چه فرقی می کند گلزار و هامون در نگاهم
که تو چون خار در چشم تماشایم خلیدی




پارو به پهنه ی کدام ابدیت زدی
که بوی زهم عبورت
شکافنده ی شکم شعرها و دریای دلم شد

به افترای کدام افیون نسبتم را از نسیان بریدی و
در خاطرم خدای ناخاموش خاموش شدی

به عز و عزت آمدی و به شرم و شهوت رفتی
چرا که
در صومعه ی سرد سینه ی من
راهبه ای بی هم خوابگی با خدایان و ناخدایان
هر روز کودکانی از کنام کلمات می زاید
کودکانی از قرنهای قدیم و غریبگانی از غربت غم

اما تو
دامنی میخواستی
که خمره ی خواب و خیال و
شراب و شعف باشد

دامنی پُرچین که پَرچین و پناهت باشد بوقت وقتهای بی وقتی

اما من که پارچه ی پندارم به تصلیب سخن است
زبان به دهان دل نگرفتم و
از آن ریس و ریسمان که به تار تو پود بود
درفشی دوختم سربه سر زخم که نه شیرش بود و نه خورشیدش

داد برآوردم ز بیدادها
که من ته تخت تصاحب توام به گاه تمنا

دریغا که درد دامنه ای گسترده در گستره ی گریه داشت برگونه ام
و
اشکهایم بر اعجازه های مرده ی عشق بارنده بودند


چقدر چراغ در چاه این چکامه ها دارم


ماه پیدا نیست


اما
تو را که در ارتزاق هوس بودی
چه درک
از هیمه ی حسرت و هوای حزن
و آتش آه

که جسم در جسم جهان به جنون بکشانی


گناهت نبود
من گندمی گمراه بودم که سر از داس دزدیدم و تن به تنور تعلق ندادم
که نان نفسهایم قُوت قلبت شود و قَوت قدمت


ندانسته بودم که عشق عاقل نیست
که عرفان بداند و عرف

همینکه شرع شاکی نباشد کافی ست
که با کفر بیامیزی


احدیت را احدی نمیبیند
در دوگانگی دو دنیای مجهول
که علم اش جهل است و
جهلش علم


مرا ببخش که بستر خوبی برای خواب تو نبودم
با آنکه خیال تو به خلسه ام میبرد

شعر شعورم را گرفته
نمیگذارد خوش باشم