آزادی

هنوز تو بلندترین شعر منی،
زیباترین شعری که باید گفت،
سپید گفتی، سپید ماندی
در این زمانه که چشم باید شست.

تو جاودانه ای
جاودانه هم می مانی
تو در ظالمانه ترین قرنِ ممکن
شعرِ عاشقانه میخوانی

تو در وجودِ خدایی
وقتی خدا باما غریبه تر میشد
گواه بر خضوع ممکن ها
وقتی که ظلم دریده تر میشد.

بهار یک دروغ شد
درخت ها که جوانه می زدند
درشهر من یک عاشقِ جوان را
به جرم بوسیدن معشوقه می زدند.

سیاهی هم خالصانه شد
نتنها به این قوم امید نیست
از خورشید بی فروغ این قرن نیز
به هیچ طلوعی امید نیست

آزادی یک استعاره شد
یک غروب دیگر از ظهر عاشقانه شد
تماما به شکل عجیبی،
یک قمار جاهلانه شد.

تو دروجودم رخنه کرده ای
قلبم را به زندانت کشیده ای
چه خوشبختم رهاشدم ز دنیاها
تا آزادی ام را به بند کشیده ای..

تو معشوق، اگر می شود
بخوان شعرم را عاشقانه تر
آزادی مهمترین عبادتست
وقتی دنیا برای جنگ حاضر است.

شعر سپید من بی معنی است
برای تو نباشد همه چیز بی معنیست
نور صدا حرکت همه چیز دروغ هست
وقتی تو نباشی و بگویند آزادیست.

بپرس از ستاره ها،
برای مصداق حرف من،
جای بد هیچ خوبی بوده تا حالا؟
به غیرِ این اگر دیده اند..

میم فشتالی