طنز زن دوم

1
طنز زن دوم

پی بُرد زنی به فکر شوم همسر
تجدید فراش دارد انگار به سر

غمگین شد و افسرده و در فکر فرو
از قِصِه ی پر غُصه منفورِ هَوو

با خود چه کنم کنم خدایا میگفت
گر همسر شوهرش بگردد یک جفت

القصه فِتاد زن به فکر چاره
تا حبل محبتش نگشته پاره

در ظرف سه تخم مرغ رنگی آورد
یک قرمز یک سفید و آن دیگر زرد

در ظرف نهاد هر سه در نزد عیال
چون خورد از و زود بپرسید سوال

جز رنگ و لعاب و ظاهر رنگی شان
فرقی نکند برای تو مزه ی آن

زین کار نتیجه میشود حاصل ما
هرگز نبود تفاوتی در آنها

زنها به چو تخم مرغ رنگی مانند
در رنگ یکی و مزه را همسانند

آن مرد دغل ولی چنین گفت به زن
مکشوف شده سِر نهانی در من

در رنگ یکی ولی برای بنده
هرگز نشوم سیر به یک شرمنده

2
شهادت علی ع

همان شب که چشم همه خواب بود
علی در نیایش به محراب بود
یکی خفته در گوشه مسجد است
یکی که زمانی ز اصحاب بود

کمین کرد در ظلمت شام تار
که فرصت رسد موقع کار زار
کمین کرده بر قتل مولای دین
دلش پر ز کین تیغ او زهر دار


چگونه نظاره کنی آسمان؟
یکی خانه زاد است و هم آشیان
ولی جهل چشم دلش بسته است
که پُر گشته از کینه ی نهروان

علی جان بخوان تو نماز ممات
که پایان دهد سجده ات بر حیات
مروت بِمُردَست و مردانگی
به مُردار مردانگی کُن صلات

علی رفت بر سجده صبح سحر
سلامت نیاورد از آن سجده سر
چو بالا بشد تیغ آن تیره دل
فرود آمد و کرد شق القمر
احمد صحرایی کاش

3
برای تو
من ذره ذره یاد تو را رنج برده ام
پیمانه ایست نام تو بر لب سپرده ام

هربار از عطشِ نام تو لب باز میکنم
در لحظه جان رَوَد در لحظه مرده ام

یک کوره راه انتظار و خلق بی صفت
از طعنه زبان و زمان زخم خورده ام

روشن نشد نیامدی این دیده بر وصال
بر سایه سراب تو چشمان فِشرده ام

با لحظه های با تو بودن حرف میزنم
گاهی سکوت مطلق و گاهی فسرده ام

جانم چه قابل است که قربان کنم تورا
سر را به قربان سرت کردم سِتُرده ام

پیکی نوید آمدنت را رساند ومن
ایام را دو تا یکی گاهی شمرده ام
احمد صحرایی کاش