شمعدانیِ سَرخوش

شمعدانی خانه ما نمی داند که شمعدانی است
فصل ها را بلد نیست ،
هر وقت که دلش بخواهد گل می دهد
کسی به او نگفته است
جانِ دلم، بمان سرجایت؛
بهار که شد، آن وقت چند روزی سبز شو..
وقتی برف از زمین و آسمان می بارد
سرش به کار خودش است و گل می دهد
شب ها ،به جای یاس های
آنطرف دیوارمان هم باز می شود،
و به اندازه محبوبه شب، بو دارد؛
شاید اگر رویَش را داشت،
برایم میوه هم می داد..

شمعدانی های این دوره
حسابی دردسر سازند..