یک پزشک عمومی: کمبود تخت بیمارستانی گردشگری سلامت را بی‌معنا کرده است/ کاری از دست بخش دولتی ساخته نیست، به سرمایه‌گذار نیاز داریم

روزنامه اینترنتی فراز: کمبود تخت‌های بیمارستانی و تجهیزات فرسوده پزشکی، به یکی از اصلی‌ترین چالش‌های نظام بهداشت و درمان کشور تبدیل شده است. چالشی که کادر درمان، بیماران و مراجعان به مراکز پزشکی را همزمان به مشکل مواجه کرده‌است. افزایش مرگ‌ومیر بیماران در محیط بیمارستان، شیوع عفونت‌های بیمارستانی و کاهش کیفیت ارایه خدمات، بزرگترین این مشکلات است، اما همه‌ی آن نیست. یکی دیگر از عوارض جانبی این بحران در کشور، صدمه جدی به بدنه صنعت گردشگری سلامت و درمان است. در حالی که ایران، در سال‌های نه چندان دور به مقصد اصلی بیماران خاص و حتی متقاضیان جراحی‌های زیبایی در منطقه تبدیل شده بود، حالا گردشگران و توریست‌های به دنبال خدمات درمانی و بهداشتی، تمایل زیادی به دریافت این خدمات در ایران ندارند. این از یک سو، فرایند ارزآوری به کشور را مختل کرده و از سوی دیگر، بر انگیزه پزشکان و متخصصان برای ادامه فعالیت‌شان در داخل کشور تاثیر منفی گذاشته است.

هادی یزدانی، پزشک عمومی در این باره می‌گوید که دولت باید تصدی‌گری را کنار گذاشته و این موضوع را با تسهیلگری به بخش‌هایی که می‌توانند سرمایه‌گذاری کنند، بسپارد.

نیرو‌های از دست رفته!

هادی یزدانی می‌گوید: «حداقل در یک دهه اخیر بحث گردشگری سلامت خیلی مطرح بوده است؛ اکنون با وضعیت کاهش قیمت ارزش پول ملی کشور در برابر دلار، توریسم سلامت می‌توانست یکی از منابع ارزآوری به کشور باشد، اما مسئله این است که توریسم سلامت مبتنی بر این است که شما پزشکانی داشته باشید که در منطقه و دنیا سرآمد و در حوزه خودشان شناخته شده باشند. باید بتوانید آن‌ها را چهره‌سازی و تبلیغات کنید تا بتوانید فردی از کشور دیگر را بیاورید تا پولی خرج کند. اما وقتی در حال از دست دادن نیروی انسانی هستیم و هر پزشکی که برند و یا شاخص شده به کشور دیگری می‌رود عملا دیگر چیزی به‌نام توریسم سلامت نداریم».

او با بیان این‌که بخش خصوصی هم در مورد ساخت بیمارستان همین مسئله را دارد، ادامه می‌دهد: «یک زمانی درمان بخش جذابی برای سرمایه‌گذاری بود، زیرا مسئله روزمره‌ی مردم است و حاضرند برای آن هزینه کنند. چیزی است که حتی اگر شخص خودش با آن درگیر نباشد یکی از اطرافیانش با آن درگیر است و این مسئله روزمره افراد است؛ پس برای سرمایه‌گذاری بخش جذابی است، اما وقتی در کشور دلالی رشد کند و تورم بالا برود، سرمایه‌گذاری در بخش بهداشت و درمان دیگر جذاب نبوده، زیرا آورده‌ی مالی ندارد. مهم این نیست که دولت هم سنگ‌اندازی نکند که می‌کند یا قوانین موجود اذیت نکنند که می‌کنند؛ اکنون این مهم است که این بخش مثل گذشته آورده‌های مالی و حتی توجیه اقتصادی هم ندارد».

این پزشک عمومی می‌گوید: «شما بهترین بیمارستان را در محبوب‌ترین شهر ساخته و بهترین نیروی انسانی را برده و مستقر کنید؛ وقتی بیمه‌ها با معوقاتی که دارند می‌توانند شما را زمین بزنند و ارزش خدمتی که به بیمار ارائه شده از سمت بیمه‌ها پرداخت نمی‌شود عملا این پروژه شکست خورده است. یعنی اگر دولتو حتی حاکمیت بیاید تمام ریل‌گذاری‌ها را انجام دهند باز هم مسائل عدیده‌ای وجود دارد. بخش اعظم این مسئله توجیه اقتصادی نداشتن و از دست رفتن منابع انسانی است».

تصدی‌گری دولت، دیگر پاسخگو نیست

اوادامه می‌دهد: «در کلیت این امر معتقد هستم که تصدی‌گری دولتی دیگر در اضافه کردن تخت‌های بیمارستانی مطلقا دیگر جواب نمی‌دهد. باید این قضیه به بخش‌هایی که می‌توانند سرمایه‌گذار و منابع بیاورند سپرده شود. این‌ها فقط باید نقش تسهیل‌گر داشته باشند و ثابت کرده‌اند که هیچ‌گونه مدیریتی نمی‌توانند انجام دهند. باید تصدی‌گری را کنار گذاشته و تسهیل‌گری کرده و اگر جایی فکر می‌کنند قوانین مانع است آن را درست کنند. مجموعه‌هایی که می‌توانند وارد این ماجرا شوند، چه مجموعه‌های بین‌المللی و چه داخلی کار را دست خود بگیرند که البته این‌ها هم اغلب بخش خصوصی نبوده و خصولتی هستند. اغلب این شرکت‌ها بخش‌هایی هستند که ارتباطات زیادی با دولت دارند، ولی باید برای این‌ها تسهیل‌گری انجام دهند که بتوانند سرمایه‌گذاری کنند. آن سرمایه‌گذار برای این‌که بتواند سرمایه‌اش را نجات دهد بتواند منابع انسانی درست هم بیاورد و آن‌ها را حفظ کند. دولت و نیرو‌های دولتی نمی‌توانند منابع انسانی را حفظ کنند».

یزدانی درپایان با اشاره به این‌که صبح از خواب بیدار می‌شویم می‌بینیم استادیار و دانشیار دانشگاه تهران در بالاترین رتبه علمی و مدیریت خودکشی کرده است، می‌گوید: «برای همین می‌گویم سیستم‌های دولتی نمی‌توانند نیرو‌های خود را حفظ کنند. باید تمام حاکمیت پای کار بیاید و حتی این موضوع به بخش‌های خیریه هم سپرده نشود. چون در بخش سلامت نهاد‌های خیریه‌ای هم وجود دارند که فقط برای فرار مالیاتی، شبکه‌سازی اجتماعی و ساخت زیست‌انگلی در کنار بخش بهداشت و درمان به میدان آمده‌اند. ما اکنون به خیر نیاز نداشته و به سرمایه‌گذار احتیاج داریم که حفظ سرمایه‌اش برایش مهم باشد. حتی باید به بخش‌های خصولتی هم اجازه دهند که وارد این ماجرا شده و سرمایه‌گذاری و تسهیل‌گری کنند؛ بلکه شاید آن‌ها بتوانند این منابع انسانی را حفظ کنند. شاید بتوانند با سرمایه‌گذاری و آوردن بیمار از خارج کشور و تزریق دلار به سیستم بتوانند مشکلاتی که بیمه‌ها برای بخش‌های درمانی درست می‌کنند را کمتر و یا مرتفع کنند».