مسیرهای نرفته

به زنی
که با تاول های صبوری اش
در قصرِ غزل ها قدم می زند،
تا با اندیشه ای بکر
اخترانِ غزل‌خوان را
در آسمانش بیاویزد،
چه خواهی گفت ؟
با فانوسی از احساس
به مسیرهای نرفته
بیشتر بیاندش
شایدبتوانی روزی
با کلمات
مغرب ومشرق را
جابجا کنی...