اُلفَت

چه عجب روی نمودی وُ غم از دل کم شد
زخم‌های دلمان را نِگهَت مَرهَم شد

نوبهارست وُ دل خلق به بُستان شاد است
دل من ز نُزهَتِ کُنجِ لبت خُرّم شد

دوش چشمم همهْ بر طُرّه‌ی گیسوی تو بود
صبحگاهان نمِ مژگانِ تَرَم شبنم شد

اَخم کردی وُ ز اَبروت چو تیری بَرجَست
بر نهان‌خانه‌ی قلبم بزد وُ ماتم شد

رشته‌ی اُلفَت ما گر به کلامی بگُسَست
این غزل را گره‌ای بین که به آن محکم شد