نوازش

مرا با دست خود گاهی نوازش می کند یارم
دلم را بی هوا درگیر لغزش می کند یارم

گهی دل را به مسلخ می برد با حکم تردیدش
گهی با یک غزل آن را ستایش می کند یارم

نسیمی از نفسهایش که جاری می‌شود در من
بهارش در دلم طغیان و خیزش می کند یارم

ز دستانش چه افیونی روان در جان من گشته
تنم را سرخوش و مست نیایش می کند یارم

زمستان تنم محتاج خورشیدی ز دستانش
که با مهرش دلم را غرق تابش می کند یارم

دلم دریای طوفانی و امواجی ز خواهشها
به دستش این تلاطم ها فروکش می کند یارم

سارا اسمعیلی