مستِ میِ عشق

مستم من اگر ز عشق،؛ عاقل دانم
چون بی مِیِ عشق زندگی نَتْوانم

من رایحه ای ز عطر عشق افشانم
چون عشق نشسته در میان جانم

چون بلبل عاشق از گلستانهایم
زین نغمه ز روی چون گلی میخوانم

پا در ره عاشقان اگر بنهادم
چون عشق بُوَد به درد من درمانم

روزی من اگر کنار خود یار آرم
تا روز ازل کنار او میمانم

در لشکرِ مشکلاتِ این دنیایی
ارابهٔ وصل سوی یارم رانم

گر بر سر عهد خود بماند، دانم:
مانم به ابد منم به این پیمانم

درحسرتت ای که گشته‌ای سامانم
هرشب ز سرشک تَر بُوَد دامانم

در آتشِ سوزانِ مصائب رفتم
تا رویِ مَهَت کنون بُوَد در خانَم

برسُفرهٔ دل اگر تو گردی مهمان
جز عشق و صفا نباشدم درخوانم

لیلای زمان اگر، وَ یا عذرایی
وامق شده ام، وَ هم ز مجنونانم


مهردادپورانیان پورِ مهر


وامق:دوستدار، کنایه از شخص عاشق(( طرفِ عشق عذرا در داستان وامق و عذرا که در زمان انوشیروان رواج داشته است))