خلسه

به لمسِ خلسهْ آغوشت کمی با من بمان زیبا
به آتشْ بوسه ات بسپار لبانِ سرد و بیگانه
در این زندان که نامِ من بر آن نقشِ ازل خورده
کسی گمگشته بانویِ جهانِ سایه ، بیگانه
شباطِ جادویِ ایمان به خون رقصان و حیران است
منم الحادِ مصلوبِ گناهْ بر شعرِ دامانت
برهمنْ لکه آلود پرستش ، شهرْ بی تصویر
ازل دریایِ آشوبِ شبِ تاریکِ دامانت
جهانْ پرسوخت آنجا که میانِ ما عریانیست
زِ درگاهِ نگاهِ تو سقوطِ عشق تماشاییست
گشود دروازه یِ دوزخْ ، به نامت عشق میورزید
هنوزم عاشق است بر تو ، ببین نفرتْ تماشاییست
غروبگاهانِ سرخ فامِ اندوهِ ملال انگیز
تو شال از سر زمین بنداز که جنگ پایان میگیرد
به آذربایجانْ چینِ ساوالانْ وحیِ دامانت
بکش آتشْ حصارِ شب که شعرْ پایان میگیرد