شاکیِ آفریدگار 5

ادامه اقرار و شهادت حضرت حوا در درگاه الهی مبنی بر تفضلات بی حد آفریدگار بر خویش.... ( ضمیه شاکی آفریدگار 4 )


مقرر کرد مقامم را وَرایی
زدند نامم هزاران ماورایی
چو دید ابلیس چنین شأن بقا را
به خشم آمد کِشانَد کامم خطا را
به شک کرد مبتلایم همچو آدم
خطا کردم شدم رسوای عالم
ز آرامش رسیدم ظلمتِ تام
خواص بودم سِتاندَند گوهرین جام
مرا همراه شویَم حکم اخراج
زدند ناسوتی افتادم ز معراج
هزاران سال گریستم همرهِ شوی
خطا کردم خطایم رانده از کوی
در این مدت که دور افتادم از هُو
عنایت های بسیار دیدم از او
مرا بر درد زایمان مبتلا کرد
گناهانم را بخشید بر بقا کرد
هزاران منت افزود بر روانم
تفضل کرد به جسمِ ناتوانم
ز اوج افتاده را درمان نباشد
جزام است سهم جسم ایمان نباشد
به محض ابتلا بر کینِ ملعون
محق گشتم که گردم دونِ مغبون
به درگاه شهِ جان سجده کردم
ز کردار توبه غایت گریه کردم
رب عالم که آگه بود خطایم
پذیرفت توبه احسان کرد جفایم
مرا ساکن نمود در دار فانی
چِشَم طعمِ فنا آیم به باقی
تمام مدت زی حب مننان
نمود سهمم چِشیدم طعمِ ایمان
تن شاکی چنین دید لرزه افتاد
تمنا کرد ز بخشش سوی استاد
ولی حادث نشد بر خواسته خویش
ز دست آورد خود آورده بود ریش
بدون اذن یکتای دو عالم
توانی نیست سخن اولادِ آدم
چنین بود امر دادارِ عدالت
رسد شاکی به کردار شقاوت
ببیند حکمت افعال شَه را
گزیند بیرهی یا آنکه رَه را

ادامه دارد.....


26 خرداد 1403
حافظ کریمی( لسان الحال )