متهم های بی قاضی و تیراندازی های‌موازی!

هفته گذشته مسابقات لیگ برتر آغاز شد، تا انتظار هواداران به پایان برسد و بار دیگر بازی‌ها و مسابقات تیم محبوب خود را دنبال کنند. یکی از فرهنگ‌هایی که در فوتبال ما نهادینه شده است و حتی آن را به کشورهای مختلف صادر می‌کنیم، فرهنگِ “کاسه، کوزه را بر سر بقیه بشکن” است؛ هنگامی که یک تیم می‌برد، سرمربی برد را به خود و تمامی بازیکنان تبریک می‌گوید، و علت پیروزی را تفکرات تاکتیکی خود می‌داند. اما وای بر روزی که ببازد. آن روز محشر کبری برپا می‌شود، از داور و آبدارچی فدراسیون تا رییس فیفا همه مقصر و دلیل شکست تیم هستند. اما کوچکترین ایرادی به تیم و علی الخصوص سرمربی تیم وارد نیست. روش کار هم به این شکل است که هرچقدر تیم شما سنگین‌تر ببازد، دیوار حاشا نیز بلند‌تر می‌شود و افراد بیشتری مقصرند. یک تیم با ده میلیارد بازیکن در داخل زمین، سه پاس صحیح رو به جلو نمی‌تواند بدهد، و در آخر شانس می آورد، که به جای باختی سنگین، یک بر صفر شکست می‌خورد. اما در کنفرانس مطبوعاتی بعد بازی، سرمربی تیم ده دقیقه تمام، زیر و بم و ریز و درشت فدراسیون را زیر آماج حمله خود قرار می‌دهد اما کوچکترین انتقادی را به سبک بازی تیمش را تاب نمی‌آورد. احتمالا مربیان فوتبال به جای شرکت در کلاس‌های ورزش، بیشتر در کلاس‌های ارتش شرکت می‌کنند. تا تحت آموزش دقیق و اصولی برای حمله و مورد هدف قرار دادن دقیق دشمن قرار گیرند. با روند فعلی به زودی باید منتظر تاسیس فدراسیون تیراندازی و آتش‌بانی موازیِ فدراسیون فوتبال باشیم، که به هر یک از سرمربی‌ها با توجه به تلاش وکوشش‌شان در انداختن تقصیر بر گردن دیگران، درجه ای عطا کند. نحوه تقسیم درجات به صورت زیر می‌باشد:

آتش گیر: به تازه‌گی کار خود را شروع کرده است.

آتش تیر: تا حدی پیشرفت کرده است و می‌تواند با دقتی متوسط، افراد را مورد هدف قرار دهد.

آتش خیر: به دوربین مستقیم خیره می‌شود و با گفتن انواع دروغ‌ها افراد را متهم می‌کند.

آتش سیر: به درجه استادی و اشباع رسیده است و می‌تواند در هر موقعیتی بدون دانستن موضوع، افراد را متهم کند.

آتش پیر: پیشکسوت و استاد تمام این رشته است، و می‌تواند با تکنیک‌ها و ترفند‌های مختلف؛ یک روز با اشک و زاری، یک روز با پوشیدن لباس رفتگرها و … صغیر و کبیر را متهم کند، و کارهایی را به آنان نسبت دهد. که روح فرد متهم شده هم از آن خبر ندارد.