فوز دو ایگواسو، زیباترین آبشارهای دنیا

شهر فوز دو ایگواسو Foz do Iguacu در غرب کشور برزیل و محل تلاقی ۳ کشور برزیل، آرژانیتن و پاراگوئه واقع شده. تقریبا همه توریست‌ها یک هدف واسه اینجا اومدن دارند و اون هم چیزی نیست جز دیدن آبشار معروف ایگواسو، یکی از میراث طبیعی جهانی ثبت شده در یونسکو. این آبشار در مرز کشور برزیل و آرژانتین قرارگرفته و از هر دو طرف مرز هم میشه آبشار رو دید. پارک پرندگان، نقطه تلاقی ۳ کشور و سد عظیم ایتاپو Itaipu Dam (بزرگترین نیروگاه آبی دنیا تا سال ۲۰۱۲) جاذبه‌های دیگه اطراف این شهر می‌باشد.

روز اول - پرواز ریودوژانیرو به ایگواسو

پرواز من از ریودوژانیرو به ایگواسو با هواپیمایی تام TAM که جزو ایرلاین‌های ارزون قیمته بود. صندلی من مثل همیشه کنار پنجره بود و منتظر بودم آخرهای پرواز بتونم آبشار رو از بالا ببینم و نخوام ۲۰۰ دلار اضافی واسه پرواز با هلیکوپتر و پرواز بالای آبشار بدم! اما اون روز شانس باهام نبود و همه جا ابری بود. نزدیک ظهر هواپیما به فرودگاه کوچیک و خوشگل ایگواسو رسید. از اتوبوس خبری نبود و باید پیاده تا سالن فرودگاه می‌رفتیم. از نظر وسعت خیلی شبیه فرودگاه‌های جزیره های خلیج فارس بود.

فرودگاه کوچک ایگواسو و هواپیمایی که خیلی زیبا نقاشی شده بود

بعد از گرفتن نقشه و کمی اطلاعات از راهنمای توریست فرودگاه، سوار اتوبوسی شدم که به شهر می‌رفت. توی مسیر ۳۰ دقیقه ای تا شهر داشتم آخرین هماهنگی‌ها رو با میزبانم که یک دانشجوی اهل پاراگوئه بود و توی خوابگاه زندگی می‌کرد انجام می‌دادم. توی صحبتهاش گفت که فراموش کرده بهم بگه آسانسور خوابگاه یک ماهه خرابه. پرسیدم طبقه چندمی و با شنیدن عدد ۷ چشمام گرد شد! کوله پشتی نسبتا سنگینم و سرفه‌هایی که از صبح اومده بود سراغم کار رو سخت می‌کرد. ازش عذرخواهی کردم و گفتم ترجیح میدم برم هاستل. قبل از اینکه برسم به ترمینال مرکز شهر یک هاستل پیدا کردم و از ترمینال پیاده رفتم و پیداش کردم. چیلی هاستل Chili Hostel اولین تجربه هاستلی من توی آمریکای جنوبی بود. جای تمیزی بود، پذیرش خوش برخوردی داشت که خیلی هم خوب انگلیسی حرف می‌زد و اتاق‌های خالی چون فصل توریستی نبود.

بعد از کمی استراحت، موقع عصر زدم بیرون که شهر رو ببینم. شهر سرسبزی بود که واسه یک شهر وسط جنگل طبیعی بود. خیابان های خلوت و اگه کسی هم می‌دیدم توریست بود. فکر کنم مردمش خیلی زود برن توی تختخواب. یک چیز دیگه که خیلی جالب بود تعداد زیاد داروخانه‌ای اون شهر بود، البته شنیده بودم برزیل داروخانه زیاد داره ولی فکر نمی‌کردم اینقدر دیگه! بعدا متوجه شدم توی برزیل داروخانه نقش سوپرمارکت خودمون رو داره، یعنی علاوه بر دارو، خواراکی، پوشاک ساده و چیزهای دیگه هم میفروشه. از جلوی یک رستوران بزرگ رد شدم که یک پارچه بزرگ جلوش زده بود و داخلش هم قلقله بود. فهمیدم یک خبری هست. چند نفری جلوی در بودند که هیچکدوم یک کلمه هم انگلیسی بلد نبودند. کسی که مسوول نوبت دادن بود رو پیدا کردم اما متاسفانه اون هم انگلیسی بلد نبود. رفتم بیرون و نیم ساعت بعد برگشتم و این بار خوشبختانه یکی از مشتری‌هایی که جلوی در بود چند کلمه انگلیسی بلد بود. توماس ، یک چشم پزشک اهل سائوپائولو بود که واسه معاینه چشم یک خلبان اومده بود ایگواسو. توماس واسم توضیح داد که چون امروز وسط هفته ست این رستوران تخفیف خیلی خوبی داده و با مبلغی حدود ۱۰ دلار انواع غذاها رو میشه خورد. بعدش هم بهم پیشنهاد داد چون هر دو تنها هستیم با هم سر یک میز غذا بخوریم. داخل رستوران یک قسمت سلف سرویس داشت با حدود ۳۰ مدل غذا، انواع سالاد و تقریبا ۲۰ مدل شیرینی و دسر. علاوه بر این گارسون‌ها با سیخ‌هایی که هر کدوم یک مدل گوشت رو کباب کرده بودند سر میزها میرفتند و گوشت داغ رو واست سرو می‌کردند. خوشبختانه آقای دکتر کمک می‌کرد اسم هر کدام رو بپرسم وگرنه بجز دل و جگر مرغ بقیش رو نمی‌دونستم چی می‌خورم. غذا خوردنم بیشتر از یک ساعت طول کشید و توماس بیچاره نتونست جلوی خودش رو بگیره و دست آخر پرسید: تو با این هیکلت چطوری میتونی اینقدر بخوری!! )).

روز دوم - یک روز فراموش نشدنی در کنار آبشارهای ایگواسو

بعد از خوردن صبحانه بسیار ساده هاستل رفتم ترمینال مرکز شهر و از اونجا سوار اتوبوسی شدم که میرفت به سمت آبشار ایگواسو. ۱ ساعت بعد ورودی پارک ملی ایگواسو بودم. همیشه سعی می کنم قبل از سفر عکس از جاهایی که قراره بازدید داشته باشم نبینم. واسه آبشار ایگواسو هم توی اینترنت واسه عکس‌هاش سرچی نکرده بودم و چون خیلی تعریفش رو شنیده بودم الان کلی هیجان داشتم ببینم چه شکلیه. ورودی پارک ملی ۲۰ دلار بود که شامل رفتن با اتوبوس تا نزدیکی آبشار هم می شد. بلیط فروش‌ها و راهنماها همه انگلیسی روان صحبت می‌کردند و همه چیز تمیز و مرتب بود طوریکه یاد سنگاپور افتادم. از ورودی پارک تا آخرین ایستگاه ده دقیقه بود و کل مسیر از بین جنگل انبوه رد می‌شد. از اینج

ا تا قسمت اصلی آبشار یک مسیر پیاده روی از بین جنگل ایجاد کرده بودند. اولین قسمت آبشار بعد از ۵ دقیقه خودش رو نشون داد، باور این همه زیبایی برام سخت بود!

آبشارهای زیبای ایگواسو

مسیر در امتداد لبه دره بود و هرچقدر جلوتر می‌رفتم یک تعداد آبشار دیگه خودش رو نشون می‌داد که از آبشارهای قبلی زیباتر بود. در واقع آبشار ایگواسو مجموعه‌ای از ۲۷۰ تا آبشاره! من توی خاک برزیل بودم و آبشارهایی که می‌دیدم از خاک آرژانتین داخل دره می‌ریختند. بعضی قسمت ها دیواره دره پلکانی شده بود و آبشارهاش هم دو مرحله‌ای شده بود. باورش سخت بود این‌ها همش طبیعیه و کارتون‌های دیزنی لند نیست. اون پایین ته دره یک قایق دیدم توی آب‌های خروشان و نزدیک آبشارها که تعجب کردم چطوری جرات کرده اونجا بره، اما خبر نداشتم خودم هم قراره چند ساعت دیگه همونجا باشم! کل مسیر ۱۵ دقیقه‌ای رو بیش از ۱ ساعت طول کشید طی کنم، اینقدر زیبا بود نمی‌شد از یک قسمتش دل کند و رفت آبشارهای بعدی، دلم نمی‌خواست این مسیر تموم بشه.

آبشارهای زیبای ایگواسو و قایقی در رودخانه

زیباترین قسمت آبشار آخر مسیر و جایی بود بیشترین حجم آب به پایین می‌ریخت. رودخانه ایگواسو به یک شکاف نعلی شکل می‌رسید و آب از هرطرف به داخل این حفره می‌ریخت. این قسمت رو محلی‌ها اسمش رو گذاشتند گردنه شیطان. عمق گردنه شیطان رو هیچ وقت نمیشه دید چون حجم بالای آب و ریزش از ارتفاع ۸۰ متری باعث میشه بخار آب اون قسمت رو بپوشونه. سمت برزیلی آبشار یک پل فلزی ساختند که میشه به گردنه شیطان خیلی نزدیک شد و البته اگه مثل من بدون پانچو و بارونی برید اونجا لذت خیس شدن هم نصیبتون میشه. اینجا آخر مسیر بود و از نظر ارتفاع تقریبا تا وسط دره پایین اومده بودم. یک آسانسور واسه رفتن تا بالای دره و رسیدن به سطح صفر وجد داشت. وقتی رسیدم بالا یک رودخانه آرام و بی‌ سر و صدا دیدم که خیلی با رودخانه بعد از آبشار و ته دره متفاوت بود. شاید واسه همینه که ۲ تا اسم واسش انتخاب کردند، قبل از رسیدن به قسمت نعلی شکل و سقوط به ته دره اسمش ایگواسو هست و از ته دره به بعد اسمش میشه پارانا.

گردنه شیطان و پرستوهای خوشبختی که لانه‌هاشون پشت آبشار بود

طبق بروشوری که موقع خرید بلیط گرفته بودم چند تا گزینه واسه ادامه گشت و گذارم داخل پارک ملی داشتم. گرونترینش هلکوپترسواری ۱۰ دقبقه‌ای بالای آبشار با قیمت ۲۰۰ دلار بود. گزینه دوم کشتی سواری روی رودخانه آرام ایگواسو قبل از رسیدن به پرتگاه با قیمت ۵۰ دلار بود. گزینه سوم قایق سواری در آب‌های خروشان رودخانه پارانا ته دره بعلاوه یک گشت ۱ ساعته داخل جنگل‌های استوایی با راهنما در مجموع ۷۵ دلار بود، که گزینه سوم به نظرم از همه جالب‌تر اومد. با اتوبوس داخل پارک ملی که مرتب در حال گشت زدن بود رفتم ورودی تور جنگل و رودخانه به اسم ماکاکو سافاری که اسمش رو از پرنده بومی اونجا به اسم ماکاکو گرفته بودند.

قبل از اینکه بلیط بخرم یک دختر اومد جلو و با چهره‌ای مظلوم پرسید میتونی انگلیسی صحبت کنی؟ با پاسخ بله ی من خوشحال شد و شروع کرد به توضیح دادن. اسمش ماریا بود، اهل آلمان و با دوست پسرش توی تعطیلات بودند. بلیط این قسمت رو قبلا خریده بود و الان فهمیده بود با توجه به دیسک کمر دوست پسرش و آب‌های خروشان، این تور اصلا مناسب اون نیست و یک بلیط اضافی رو دستش مونده. قبول کردم ازش بخرم، اون هم با قیمت کمتری بهم داد و تا آخر این تور یک همسفر داشتم J

سوار یک وسیله نقلیه توریستی شدیم که با سرعت ۱۰ کیلومتر داخل جنگل حرکت می‌کرد. یک راهنما هم داشتیم که به هر دو زبان پرتغالی و انگلیسی در مورد جنگل، گونه‌های گیاهی و جانوری توضیح می‌داد. بعد از ۲۰ دقیقه سواری پیاده شدیم و ۴۰ دقیقه در مسیری که نسبتا صخره‌ای بود پیاده‌روی کردیم تا به اسکله رسیدیم. کنار اسکله یک سری کمد بود واسه کسایی که میخواستن لباس و وسایلشون رو بزارند برای جلوگیری از خیس شدن. راهنما به طور جدی به همه اخطار داد که خیس خواهید شد! بعد از پوشیدن جلیقه نجات سوار قایق‌های ۱۵ نفری شدیم و به سمت آبشار و گردنه شیطان حرکت کردیم. اول رودخانه آروم بود ولی بعد از ۵ دقیقه طوری شد که کنترل قایق به نظر خیلی سخت میومد. الان می‌شد آبشار رو در هر ۲ سمت برزیل و آرژانتین دید. سمت آرژانتین به مراتب زیباتر بود بنابراین توریست‌هایی که توی خاک برزیل هستند منظره قشنگتری رو می‌بینند. واسه من که بدلیل مشکل ویزا نمی‌تونستم برم آرژانتین موقعیت خوبی بود که از اینجا بتونم هر دو سمت رو ببینم. قایق حدود ۱۵ دقیقه توی محوطه آبشارها بود و تو موقعیت‌های مختلف قرار می‌گرفت طوریکه همه فرصت عکس گرفتن داشته باشند. در آخر هم بدون اینکه هیچ هشداری بده رفت زیر یکی از آبشارها! همه مسافرها خیس خیس شده بودند و در حالیکه جیغ می‌کشیدند درخواست کردند بازهم بریم، گروه باحالی داشتیم. اینبار سعی کردم ببینم زیر آبشار چه شکلیه اما فشار آب اینقدر زیاد بود نتونستم یک ذره هم چشم‌هام رو باز کنم! یکبار دیگه هم رفتیم زیر آبشار و برگشتیم به سمت اسکله. باد میومد و همه داشتن میلرزیدند. کل مسیر برگشت تا ورودی پارک و بعد تا شهر رو با اینکه لباس خشک پوشیده بودم داشتم میلرزیدم.

لحظاتی قبل از حرکت به زیر آبشار

روز سوم - خوابگاه دانشجویی

برنامه داشتم سد ایتاپو و نقطه مرزی ۳ کشور برزیل، آرژانتین و پاراگوئه رو ببینم، اما بارون شدیدی گرفته بود و من هم بخاطر آب بازی روز قبل سرما خورده بودم. همه روز توی هاستل استراحت کردم و با روش سنتی خودم که شامل جوشانده گیاهی و سیر خام می‌شد سعی کردم خودم رو درمان کنم. چندتا مسافر برزیلی از شهرهای دیگه اونجا بودند که خیلی هم علاقه به صحبت داشتند. فرصت خوبی بود که در مورد شهرهای دیگه برزیل اطلاعات بگیرم و البته کلی عکس از ایران نشونشون دادم و ترغیبشون کردم به ایران سفر کنند. چون ایگواسو شهر مرزیه تقریبا همه اونها واسه خرید از شهر مرزی سیداد دِل اِسته Cuidad del Este در پاراگوئه اونجا اومده بودند، مشابه خریدی که ما ایرانی‌ها از مریوان، قشم و یا شهر مرزی وان ترکیه انجام میدیم. اگر تصمیم گرفتید به سیداد دل استه برید حواستون باشه که با پاسپورت ایرانی نیاز به ویزای کشور پاراگوئه دارید. توی مرز کنترل چندانی انجام نمیشه ولی به هر حال شما غیرقانونی وارد اون کشور می­شوید. چندین نفر از دوستانم (ایرانی) که توی همین دو سال اخیر اونجا رفتند بدون مشکل به دیدن این شهر رفتند. دو نفری هم که به مشکل برخوردند با ۲۰ دلار رشوه به پلیس مرزی کارشون حل شد. البته همگی معتقد بودند این شهر هیچ چیز جذابی چه واسه خرید چه برای دیدن ندارد. غروب با دانشجویی که قرار بود میزبانم باشه تماس گرفتم و رفتم خوابگاه دانشجویی. یک مجتمع بزرگ وسط شهر که به نظر من با امکاناتی که داشت واسه دانشجوهای دوره کارشناسی عالی بود. اکثر اتاق‌ها یک یا دو نفره بود و تعداد زیادی دانشجو از سایر کشورهای آمریکای لاتین اونجا اقامت داشتند. دوست من اتاق تک نفره داشت ولی اون شب دوستاش هم اومدند و کلی خوش گذشت. برای اولین بار ماته Mate که چای محلی غرب برزیل و پاراگوئه هست رو به روش خودشون نوشیدم.

تاریخ سفر: شهریور ۱۳۹۳

مطلب بعدی

کمپوگرانده و کرومبا، در راه بولیوی

مطلب قبلی

فاولا یا زاغه نشین‌های ریودوژانیرو