سپیده است…؛ شعری از ای ای کامینگز
ساعت ها با بر آمدن ستارگان را خاموش می‌کنند و سپیده است در گذرگاه‌های آسمان نور گام برمی‌‌دارد و شعر می‌پراکند بر روی زمین شمعی خاموش می‌شود شهر...
گفتن؛ شعری از شهرام خسروی
به تو خواهم گفت یک روز سَحر که چرا آینه ها یاد تو را می خوانند هر دَم از دوری شبنم، دلشان میشکند در غروب دِلت اِنگار به گِل می مانند باد از سِرِ دل...
اگر اشیا می‌توانستند با من حرف بزنند
آیا تا کنون فکر کرده اید که اگر اشیای پیرامون ما فرصتی برای حرف زدن داشته باشند، چه می‌گفتند؟ چه می شود اگر یک روز، وسایل خانه شروع به مکالمه...
این زوج در انتظار بی‌قرارشان شعری از توماس ترانسترومر
چراغ را خاموش می کنند و حباب سپیدش لحظه ای سوسو می‌زند پیش ازآنکه چون قرصی در لیوان ِ تاریکی حل شود بعد پرواز می‌کنند دیوارهای هتل به تاریکی ِآسمان...
شعر قطعه از پروین اعتصامی
این قطعه را برای سنگ مزار خودم سروده‌ام اینکه خاک سیهش بالین است اختر چرخ ادب پروین است گر چه جز تلخی از ایام ندید هر چه خواهی سخنش شیرین است صاحب...
شکاف‌های این خانه شعری از از سیلویا پلات
شکاف‌های این خانه را چه چیز پر خواهد کرد، جز زخم‌های تو؟! هر جراحت، خاطره‌های دریده را به جان اتاق، بخیه می‌زند اما کسی به زیر تخت، استخوان‌های...
جایگاه شعر در تفکر ایرانی :: مصطفی همت آبادی
شعر، به طور طبیعی به زبان وابسته است و خواننده‌ی شعر، آن یگانگی و همدلی را که با اشعار زبان ملی خویش دارد با اشعار زبان های دیگر ندارد. از اینرو نمی...
نگاهی به رمان «مسخ» اثر کافکا / ترانه جوانبخت
کافکا در رمان «مسخ» شرح حال مردی به نام گرگور را می‌نویسد که همراه با مادر و پدر و خواهرش زندگی می‌کند و یک روز صبح بعد از بیدار شدن از خواب متوجه...
برف می بارد، آرام و بی صدا شعری از میگل د اونامونو
برف می بارد، آرام و بی صدا، ذره ذره، با لطافت، می نشینند روی زمین، و جامه ی سپید می کند بر تن چمنزار های سبز، برف های سپید و بی وزن می بارند بر...
درخت آلو شعری از برتولت برشت
در حیاط درخت آلویی هست! درختی کوچک؛ که کسی باورش ندارد! دستی به او نمی‌رسد؛ نرده‌ها احاطه‌اش کرده‌اند. دلش می‌خواهد رشد کند درخت کوچک! آری، دلش...
کیست آن که به پیش می‌راند، شعری از اکتاویو پاز
کیست آن که به پیش می‌راند قلمی را که بر کاغذ می‌گذارم در لحظه‌ی تنهایی؟ برای که می‌نویسد آن که به خاطر من قلم بر کاغذ می‌گذارد؟ این کرانه که پدید...
شعر پروانه سرودهٔ نیلوفر لاری‌پور
به من فکر کن قبل از خواب در لحظه های مکاشفه در آخرین ثانیه هشیاری بگذار پروانه ای که روی شانه ات نشسته عطر گیسوان مرا نفس بکشد در آن سوی مرزهایی که...
صبح فردا ما قهوه نخواهیم نوشید شعری از سهام شعشاع
صبح فردا ما قهوه نخواهیم نوشید و هیچ دسته گلی به میعادگاهمان نخواهد آمد با اوهام غربت خود به خواب می رویم هرکداممان در شب سرما در بستر خود غرق...
چشمان قهوه‌ای بی ملاحظه غزلی از میرفواد میرشاه ولد
پیوسته گرچه چشم تو، غرقِ خماری است ابروی تو مزارعِ خشخاش کاری است لبخند تو گشایش بختی که باز نیست انگیزه ی همیشه ی شب زنده داری است این چشم هایِ...
حسین منزوی در چهار برداشت
حسین منزوی خود؛ عشق بود آیا می‌شناسیدش… غزال غزل در 4 برداشت نوشته ای از حمید محمدی زاده نخستین روز خزان بود و همه زندگی‌اش رنگی از پاییز داشت. مردی...
این منم؛ شعری از شقایق بنی اسدی
نقطه … اینجا تمام شد جمله باز از ابتدای خط بنویس زندگی را غلط نوشتی که !!!! پاک کن زود ! سرسری ننویس اشکهایم روان و سرگردان باز هم این هوا مساعد...
اصلاح‌طلبی نخبه‌گرا :: حمیدرضا محمدی
هدف و انتظار ما از اصلاح‌طلبی نباید تبدیل شدن به یک دموکراسی غربی باشد، بلکه باید توسعه‌ی جامعه‌ی مدنی و باز شدن فضای سیاسی در اولویت قرار گیرد....
باز هر دو درد کشیدیم؛ شعری از آنا اشویر
به دنیا که آمدم خونِ مادرم ریخت از لای پاهاش. هر دو درد کشیدیم او بیش از من. مادرم که مرد خون مادرم ریخت رفت از لای پاهاش و باز هر دو درد کشیدیم و...
داستان کوتاه پنجره بیمارستان نوشتۀ پائولو کوئلیو
دو بیمار در یک اتاق بستری بودند. یکی از بیماران اجازه داشت که هر روز بعد از ظهر یک ساعت روی تختش که کنار تنها پنجره اتاق بود بنشیند. ولی بیمار دیگر...
داستان کوتاه مادلن نوشتۀ صادق هدایت
پریشب آنجا بودم، در آن اطاق پذیرائی کوچک. مادر و خواهرش هم بودند، مادرش لباس خاکستری و دختـرانش لباس سرخ پوشیده بودند، نیمکت های آنجا هم از مخمل سرخ...
اسکورت؛ شعری از محمد پورسینا
تیتر اول روزنامه ها اسم من را نوشته اند که تقاضای پناهندگی در کتار تو را کرده ام، بعد از تو خیابان های شهر تنها من را به مرگ نزدیک می کنند.. پیاده...
طلا رنگ است، شعری از سیمین بهبانی
و دل، لرزان، هراسان، چهره پر بیم به گور سرد وحشت زا نظر دوخت شرار حرص آتش زد به جانش طمع در خاطرش صد شعله افروخت به هر لوح و به هر سنگ و به هر گور...
عاشقانه؛ شعری از فروغ فرخزاد
ای شب از رویای تو رنگین شده سینه از عطر تو ام سنگین شده ای به روی چشم من گسترده خویش شایدم بخشیده از اندوه پیش همچو بارانی که شوید جسم خاک هستیم...
چگونه فراموش کنم، شعری از آنا آخماتووا
چگونه فراموش کنم که جوانی من چطور سرد و خاموش گذشت ؟ چه راه ها دوشادوش آن کس رفتم که اصلا دوستش نداشتم و چه بارها دلم هوای آن کس کرد که دوستش داشتم...