کجاوه

مرگ‌
با دستانی بی شرم
غروب را نظاره می کند
اما
در پستوهای سرد رفتن
در صومعه آغوشت
اندکی زیستن
مرا
جانی دیگر است
و کجاوه ای کهنه
همیشه مرا از دور صدا می زند
نه
من هنوز در آن دستان سرد
به تو می اندیشم
شاید گمشده ای فرا رسد
شاید...