علم دلسوز ندارد؛ چطور دانشگاه‌های بزرگ ما نمی‌توانند یک پایگاه انتشار الکترونیک وسیع فراهم آورند؟

به گزارش جماران؛ رسول جعفریان در کانال تلگرامی خود نوشت:

«الان که سر حساب می شم، می بینم چه قدر ما در زمینه تجمیع معلومات و مدیریت دانش، بدبخت و بیچاره هستیم. راستش فکر می کنم این زبان فارسی، با این هم بروبیا، با یک کشوری که مرکز زبان فارسی است، با این همه تاریخ گذشته و حال، حتی یک کتابخانه دیجیتال بدرد بخور ندارد. یک مرکزی در قم هست که به جز موارد استثناء، فقط به علوم اسلامی می پردازد، اسمش هم همین است. آنجا تئوری این است که از علوم اسلامی همه چیز را استخراج کنند، لابد برای همین کار هم هزینه می کنند. تاریخ و جغرافی اش هم، همان تاریخ اسلام و جغرافیای دنیای اسلام، آن هم شکل سنتی آن است. حالا نزدیک پانزده هزار کتاب هم روی noorlib دارد که آنها هم همه آثار مذهبی و نزدیک به آن از علوم ادبی و غیره است. در ایران، به جا مورد همان نور و یکی دو سه مورد دیگر، باید تصورتان را از کتابخانه دیجیتال در حد مطالعه فایل پی دی اف یا حداکثر ورد یک کتاب بدون کتابهای دیگر تقلیل دهید. در باره کتابهای جدید هم، حرام خواری در اوج است. بسیاری از افراد که بهر امید آثاری را ترجمه یا تالیف می کنند، منتظر لقمه نانی هستند که یک مرتبه پی دی اف آنها در تلگرام در تیراژ بی نهایت منتشر می شود. فرض کنید پی دی اف هم باشد، امکان تجمیع دانش و مدیریت در آنها وجود ندارد. گفتم، از کتابخانه دیجیتال فقط و غالبا همین را می فهمیم که تعدادی کتاب یا مقاله کلی در اختیار باشد و شما با سخت کوشی از لابلای سایت های مختلف و با دردسر آنها را بیابید. اما وقتی به پایگاه های اطلاعاتی مشهور دنیا می رویم، دنیای دیگری را می بینیم. برای مثال همین آدکادمیا که درجه چندم است. تا گاو ماهی شما را راهنمایی می کند. همین که فهمید دنبال چه حوزه هایی هستید، یکسره مقالات مناسب شما را می فرستد. گوگل بوک هم همین طور است. ایجاد کلید واژه های مرتبط شما را دایما وارد دایره های تازه ای از معلومات مرتبط می کند حتی اگر ذهن شما و مفاهیم مورد نظر شما، نتواند این ارتباط را برقرار کند. بدتر از همه، دانشگاه ها هستند که بزرگترهاشان، بدترین هستند. اصلا چیزی به این اسم یعنی کتابخانه دیجیتال در آنها وجود ندارد، نه دولتی و نه آزاد. حداکثر تلاششان، وصل کردن شما به پایگاه های اطلاعاتی بیرون است. همین طور چاپ یک یا چند ده مجله الکترونیکی و درج مقالات آن در پایگاه های فرنگی تا بر رنکینگ دانشگاه آنها افزوده شود. البته همین هم خوب است، اما چطور ما با این همه سرمایه علمی، یک وبسایت عظیمی نداریم که همه معلومات خود را در آنجا بگذاریم؟ چطور دانشگاه های بزرگ ما نمی توانند دست به دست هم بدهند و یک پایگاه انتشار الکترونیک وسیع فراهم آورند که اعتباری برای دانش کشور باشد. پیشرفت علم در کشور ما، متکی به مدیریت دانش خواهد بود. باید برای این کار فکری کرد، پیش از آن، باز تعداد بیشتری از دانشجویان زبده ما از کشور خارج شوند و دوباره ما تهیدست بمانیم. به نظرم علم دلسوز ندارد.»