علت ترس کودک و راه درمان آن

ترس کودک

همه ترس را تجربه می کنند. طبق مطالعات ، ترس از تاریکی ، ترس از فیلم های ترسناک و همچنین ترس از حیوانات مانند سگ ، مار و عنکبوت شایع ترین علل ایجاد هراس در کودکان است.

ترس در واقع احساسی است که همه با آن متولد می شوند و این احساسی است که به ما کمک می کند از خود محافظت کنیم و در مقابل عناصر خطر واکنش نشان دهیم.

احساس ترس منجر به گریه در نوزادان می شود و والدین باید نوزادان خود را برای اطمینان خاطر و ایجاد فضای امن برای آنها نگه دارند.

این امر به دلیل درک کودک از محیط توسط کودک در سنین بالاتر کنترل می شود. زیرا کودک از روی کنجکاوی می خواهد علت ترس خود را دریابد ، تفاوت واقعیت و تخیل را تشخیص دهد و از این طریق بر ترس خود غلبه کند.

آیا عادی است که بچه ها ترس داشته باشند؟
طبیعی است که کودکان گاهی اوقات احساس ترس کنند. ترس احساسی است که می تواند به کودکان کمک کند با احتیاط عمل کنند. چیزهای جدید ، بزرگ ، بلند یا متفاوت ممکن است در ابتدا ترسناک به نظر برسند. والدین می توانند به بچه ها کمک کنند که احساس امنیت کنند و یاد بگیرند که احساس راحتی کنند.

کودکان از چه چیزی می ترسند؟
کودکانی که از رشد احساس ترس می کنند. برخی ترس ها در سنین مشخص متداول و طبیعی است.

مثلا:

نوزادان اضطراب غریبه ای دارند. وقتی نوزادان حدوداً ۸ تا ۸ ماه سن دارند ، می توانند چهره افرادی را بشناسند. به همین دلیل است که چهره های جدید می تواند برای آنها ترسناک به نظر برسد – حتی یک نوزاد یا خویشاوند جدید. آنها ممکن است گریه کنند یا به والدین چسبیده و احساس امنیت کنند.

کودکان نوپا اضطراب جدایی را احساس می کنند. در بعضی از زمانها بین ۱۰ ماه تا ۲ سال ، بسیاری از کودکان نو پا شروع به ترس از جدایی از والدین می کنند. آنها نمی خواهند والدین آنها را در مهدکودک یا هنگام خواب ترک کنند. آنها ممکن است گریه کنند ، چسبیده و سعی کنند در کنار پدر و مادر خود بمانند.

بچه های جوان از چیزهایی “وانمود می کنند” می ترسند. کودکان ۴ تا ۶ ساله می توانند تصور و وانمود کنند. اما آنها همیشه نمی توانند بگویند چه چیزی واقعی است و چه نیست. برای آنها هیولاهای ترسناک که تصور می کنند واقعی به نظر می رسند. آنها از آنچه ممکن است در زیر تختخواب یا کمد باشد ، می ترسند. بسیاری از تاریکی و هنگام خواب می ترسند. برخی از رویاهای ترسناک می ترسند. بچه های خردسال نیز ممکن است از سر و صداهای بلند مانند رعد و برق یا آتش بازی بترسند.

*

بچه های بزرگتر از خطرات واقعی زندگی می ترسند. وقتی بچه ها ۷ ساله و بزرگتر هستند ، هیولا های زیر تخت نمی توانند آنها را بترسانند (زیرا) آنها می دانند که واقعی نیستند. در این سن ، برخی از بچه ها شروع به ترس از چیزهایی می کنند که ممکن است در زندگی واقعی اتفاق بیفتد. آنها ممکن است ترس داشته باشند که یک “آدم بد” در خانه باشد. آنها ممکن است از بلایای طبیعی که در مورد آنها می شنوند احساس ترس کنند. آنها ممکن است ترس از صدمه دیدن داشته باشند یا اینکه یک عزیز می تواند بمیرد. بچه های مدرسه نیز ممکن است نسبت به کارهای مدرسه ، نمرات یا مناسب بودن با دوستان خود احساس نگرانی کنند.

نوجوانان و نوجوانان ممکن است ترس اجتماعی داشته باشند. آنها ممکن است از اینکه چگونه به نظر می رسند احساس نگرانی می کنند ، احساس نگرانی می کنند. آنها ممکن است قبل از ارائه گزارش در کلاس ، احساس اضطراب یا ترس کنند ، مدرسه جدیدی را راه اندازی کنند ، یک امتحان بزرگ بگیرند یا در یک بازی بزرگ بازی کنند.

راه غلبه بر ترس کودک را در کلیپ زیر ببینید

*

*

بسیاری از والدین هستند که برای درمان مشکل ترس کودکشان به پزشک و متخصص کودکان مراجعه می کنند. باید بدانید که ترس در سنین ۴ تا ۵ سالگی یکی از شایع ترین مشکلات کودکان است که مهم ترین عامل از بین برنده آن رفتار والدین با کودک است.

علت شایع این ترس، تحولاتی است که در روند رشد فکری بچه ها بعد از ۳ سالگی ایجاد می شود؛ یعنی دنیای فانتزی قوی ای که بچه ها دارند و در این دنیا اشیاء و شخصیت های خیالی را می پرورانند باعث می شود شب هنگام و با تاریک شدن هوا، همان موجودات جذاب که در روز باعث لذتشان بوده یا در کارتون ها شخصیت موردعلاقه شان، مخوف به نظر برسد.

درک احساس بچه ها و توجه به اینکه حس ترس آن ها واقعی است، نکته مهمی است که والدین نباید فراموش کنند.

گفتن جمله هایی مثل «ترس نداره»، «خجالت بکش» و… یا بد تر از آن تنبیه کودکان و فرستادنشان به مکان های تاریکی مانند انباری، حمام و… این دوره گذرای ترس را ریشه دار می کند. متاسفانه برخی والدین از این ضعف کودک برای تنبیه او و کنترل بدرفتاری هایش استفاده (یا بهتر بگوییم: سوءاستفاده) می کنند.

۱-احتمالا والدین کودک را ترسانده باشند و یا خودشان ترسو باشند. ممکن است این ترساندن با سخن گفتن نباشد، بلکه با حالت چهره مادر باشد، زیرا حالت عاطفی مادر در کودک تاثیر دارد.

۲ – ممکن است کودک در خانواده بیش از حد تنبیه شده باشد.

۳ – از طرف مدرسه یا همبازی ها، تهدید شده باشد.

۴- به اندازه کافی از محبت برخوردار نشده باشد.

۵ – حادثه غم انگیزی، مثل تصادف، مرگ نزدیکان و طلاق والدین را دیده باشد.

– محرومیت های اجتماعی، وضعیت های جدید و تغییر در محیط خانواده هم عوامل دیگری هستند.– کار کردن با وسیله ای، بازی با حیوانی یا اسباب بازی به کودک یاد داده نشده باشد.

*

*

راه های درمان ترس کودک

۱ – به کودک توجه طبیعی ولی مهربانانه بکنید.

۲- کارهایی که مورد علاقه کودک است به او محول شود.

۳ – با کودک صحبت شده و گفته شود که بسیاری از ترس ها خیالی هستند.

۴- کودک به نوشتن مقاله، شعرو یا نقاشی درباره ترس هایش تشویق شود.

۵ – به خاطر نترسیدن از چیزی مورد تشویق قرار گیرد.

– به وسیله کنترل والدین، با عوامل ترس گربه مواجه شوند. همچنین گاهی به مدت کوتاه در منزل تنها بگذارید. ولی بگویید چه وقت می روید و چه وقت بر می گردید و به قولتان عمل کنید.

ترساندن کودک به هرنوعی که باشد درست نیست، ترساندن کودک به معنی دعوت آن به انجام کار مخفی است. مثلا والدین وقتی که می گویند: اگر این کار را بکنی تنبیه خواهی شد کودک مورد توجه قرار می گیرد.

تا حدودی ترس، طبیعی است با افزایش سن کاهش می یابد. نحوه برخورد والدین، معلم ودیگران، مثل تعریف داستان جن و دیو وغیره در ترسیدن خیالی کودک موثر است.

ترس از وسایل دفاعی موجود زنده در برابر خطر است. بنابراین مقدار متعادل و منطقی آن برای کودکان ضروری است. وقتی مادری کودک خردسالش را از خطر آتش آگاه می کند بسیار طبیعی است که کودک از آتش بترسد و خود را دور نگه دارد.