اختلال اوتیسم و سندروم دان چه تفاوتی با هم دارند؟

اختلال اوتیسم، اختلالی است که تا آخر عمر با فرد همراه است و همانطور هم که قبلا گفتیم شدت آن در افراد متفاوت است. در مورد این اختلال گفتیم که در پسرها نسبت به دخترها شایع‌تر است. بچه‌های اوتیسمی با مشکلاتی از قبیل: تداخل در روابط اجتماعی، نداشتن ارتباط با اعضای خانواده و… روبرو هستند. آنها نمی‌توانند صحبت کنند چون رشد زبانشان با کندی صورت می‌گیرد، به جای لغت”من” از “تو” استفاده می‌کنند، بدون احساس حرف می‌زنند، کلمات و جملات را تکرار می‌کنند، روابط دوستانه ندارند، تنهایی را ترجیح می‌دهند و خطر را حس نمی‌کنند.

کودکان مبتلا به اوتیسم، به شیوه خودشان بازی می‌کنند، بازی کسی را تقلید نمی‌کنند، در نقشی که بازی می‌کنند دارای قوه تخیل کمی هستند، همیشه باید یک بازی کنند، یک تکه کوچک اسباب بازی برای آنها بسیار جالب است، رفتار مختص خود را دارند، بی‌دقت هستند، بی‌علاقه و بدون احساس هستند، پر تحرک یا کم تحرک هستند.

اوتیسم عارضه‌ای است ژنتیکی که بر نحوه شناخت فرد از جهان و ارتباط او با دیگران تاثیر می‌گذارد و معمولا شامل مسائل فیزیکی نمی‌شود، افراد دارای این اختلال با روشی کاملا متفاوت به دیگران نگاه می‌کنند، آنها به گونه‌ای متفاوت می‌شنوند و احساس می‌کنند.

اوتیسم عارضه‌ای است ژنتیکی که بر نحوه شناخت فرد از جهان و ارتباط او با دیگران تاثیر می‌گذارد

سندروم دان، نوعی اختلال ژنتیکی است، افراد مبتلا به این سندروم از لحاظ ذهنی شبیه به یک بچه ۸ تا ۹ ساله هستند. با این حال بعضی از آنها می‌توانند زندگی نرمالی را پشت سر بگذارند. این بیماری معمولا با تاخیر در رشد، ضعف عضلانی و ضریب هوشی پایین مشخص می‌شود، این اختلال کاملا اتفاقی رخ می‌دهد و در رحم مادر قابل تشخیص است. افراد مبتلا به سندروم دان دارای ویژگی‌هایی هستند:
زبان بیرون آمده از دهان
عضلات شل و سست
فقدان شنوایی
اختلال بینایی
چاقی و کمبود ایمنی
شیب چشمان رو به بالا و گردنی کوتاه
ضخیم شدن پوست کف دست و کف پا

حال بیایید نقش خانواده را درمان و روند رشد این افراد مورد بررسی قرار دهیم. پدر ها و مادرها دوست دارند کودکی سالم و موفق داشته باشند، به همین خاطر پذیرش بیمار بودن فرزندشان برای آنها بسیار سخت است و بیشتر والدین سعی می‌کنند این مسئله را انکار کرده و زمانی که این مسئله را می‌پذیرند، نمی‌دانند که چگونه باید به فرزندشان کمک کنند. والدین نباید خود را درگیر درمان‌های بی‌هدف و سودجویان کنند و مهارت‌های لازم را در مراقبت از فرزند خود کسب کنند. والدین باید عوامل استرس زای محیط خانواده را شناسایی کنند و بسیار مهم است که کودک خود را به همین حالتی که هست، بپذیرند و با دیگر فرزندان خود و اطرافیان مقایسه نکنند. اینگونه کودکان در پس علائم بدرفتاری خود، نیازی دارند و باید سعی شود که این نیاز شناسایی شود. باید به حساسیت‌های این کودکان بویژه شنوایی، لمسی، سردی و گرمی توجه شود. در زمان‌های کوتاهی که کودک خسته نشود، والدین می‌توانند برای او برنامه تفریح و بازی داشته باشند.

بهتر است والدین از سردرگمی، رهایی پیدا کنند و به کمک روانپزشک، طرح درمانی مناسب برای کودک خود فراهم کنند، به طوری که آن روش، تمام جنبه‌های کودک را پوشش دهد.

مطالب مرتبط: بیماری اوتیسم چیست و چگونه درمان میشود

کودکان اوتیسم هر روز متولد می‌شوند

بیماری اوتیسم چیست و چه علائمی دارد؟