محاسبه طول عمر با تست تعادل 10 ثانیه‌ای

محققان دریافتند افرادی که نمی‌توانند روی یک پا بایستند حدود ۲ برابر بیشتر در معرض خطر مرگ در ۱۰ سال آینده قرار دارند.

به گزارش ان‌بی‌سی نیوز، محققان برزیلی اظهار کردند: بر خلاف آمادگی جسمانی، هوازی انعطاف‌پذیری و قدرت عضلانی تعادل افراد تا دهه ششم زندگی حفظ می‌شود و پس از آن به شدت کاهش می‌یابد.

دکتر کلودیو گیل سوآرس د آرائوخو، پزشک ورزشی و تمرینی و مدیر تحقیقات و آموزش در کلینیک پزشکی ورزشی کلینیمکس(CLINIMEX) در ریو دوژانیرو برزیل، گفت: به‌ طور دقیق علت اینکه از دست دادن تعادل می‌تواند خطر مرگ را پیش‌بینی کند هنوز مشخص نیست اما تعادل ضعیف و آمادگی اسکلتی عضلانی نامناسب می‌تواند با ضعف و سستی در افراد مسن مرتبط باشد.

آرائوخو بیان کرد: افراد سالخورده در معرض خطر شکستگی‌های بزرگ و سایر عوارض مرتبط هستند و این موضوع ممکن است در افزایش خطر مرگ و میر نقش داشته باشد.

بررسی تعادل روی یک پا حتی برای چند ثانیه می‌تواند روشی ارزشمند برای تعیین خطر افتادن فرد باشد. گزارشی در سال ۲۰۱۹ نشان داد تعداد مرگ و میر ناشی از سقوط برای افراد بالای ۷۵ سال در ایالات متحده در حال افزایش است.

وی گفت: به یاد داشته باشید ما به‌ طور مرتب نیاز داریم در وضعیت روی یک پا بمانیم؛ در خروج از ماشین، بالا یا پایین رفتن از پله و... .

آرائوخو و همکارانش پیش از این در مورد ارتباط بین توانایی حرکتی و طول عمر تحقیق کرده بودند. نتایج تحقیقی در سال ۲۰۱۶ نشان داد توانایی افراد برای نشستن روی زمین و سپس ایستادن بدون استفاده از دست یا زانو برای حمایت می‌تواند خطر مرگ آنان را در ۶ سال آینده پیش‌بینی کند.

تعادل چگونه طول عمر را پیش‌بینی می‌کند؟

برای بررسی اینکه آیا تست تعادل ممکن است بینشی را در مورد خطر مرگ یک فرد به هر دلیلی در طول دهه آینده نشان دهد، آرائوخو و گروه تحقیقاتی وی داده‌های مطالعه کوهورت ورزش کلینیمکس(CLINIMEX) در سال ۱۹۹۴ را مورد بررسی قرار دادند. این مطالعه ارتباط بین آمادگی جسمانی، عوامل خطرزای قلبی عروقی و خطر ابتلا به سلامت ضعیف و مرگ را تعیین می‌کرد.

در یک تحقیق جدید محققان بر روی ۱۷۰۲ شرکت‌کننده از سنین ۵۱ تا ۷۵ سال با میانگین سنی ۶۱ سال تمرکز کردند.

در اولین معاینه کامل پزشکی داده‌های مربوط به وزن، اندازه دور کمر و مقادیر چربی بدن جمع‌آوری شد. محققان تنها افرادی را که می‌توانستند به‌ طور پیوسته راه بروند، در تجزیه و تحلیل خود گنجانده بودند. آنان از شرکت‌کنندگان خواستند به‌ مدت ۱۰ ثانیه روی یک پا بایستند بدون اینکه چیزی برای حمایت از خود نگه دارند. از شرکت‌کنندگانی که اجازه سه بار تلاش داشتند، خواسته شد که جلوی پای بلند شده را روی پشت پای تحمل کننده وزن قرار دهند، در حالی که بازوهای خود را در کنار بدن نگه دارند و نگاه خود را مستقیم به جلو ثابت کنند.

به‌ طور کلی از هر پنج نفر یک نفر در این آزمون مردود شد.

محققان خاطرنشان کردند: ناتوانی در قبولی آزمون با افزایش سن افزایش می‌یابد. به‌ طور کلی کسانی که در این آزمایش مردود شدند، نسبت به افرادی که موفق به انجام این آزمایش شدند، از سلامت ضعیف‌تری برخوردار بودند و نسبت بیشتری از آنان چاق مبتلا به بیماری‌های قلبی عروقی و سطح ناسالم کلسترول خون بودند. دیابت نوع ۲ بین کسانی که در این آزمایش مردود شده بودند، سه برابر بیشتر از افرادی بود که موفق به انجام این آزمایش شدند.

پس از در نظر گرفتن عواملی مانند سن، جنسیت، شاخص توده بدن(BMI)، سابقه بیماری قلبی، فشار خون، دیابت و کلسترول بالا محققان دریافتند خطر مرگ طی ۱۰ سال در شرکت‌کنندگانی که در تست تعادل مردود شده‌اند، ۱.۸۴ برابر بیشتر است.

چگونه توانایی تعادل خود را ارتقا دهیم؟

آرائوخو گفت: خبر خوب این است که هیچوقت برای بهبود تعادل با تمرینات خاص دیر نیست. چند دقیقه فعالیت روزانه در خانه یا در باشگاه می‌تواند کمک زیادی به شما کند.

دکتر جان دبلیو رو، استاد سیاست سلامت و پیری در دانشکده بهداشت عمومی میلمن دانشگاه کلمبیا، اظهار کرد: تحقیقاتی مانند این تحقیق یک مبنای علمی برای تصمیم‌گیری در مورد انواع سنجش‌ها فراهم می‌کند که به ارزیابی عملکرد جسمانی فرد کمک می‌کند.

رو گفت: در طول معاینه پزشکی برای تعیین آمادگی جسمانی یک فرد به‌ طور معمول پزشکان قلب، ریه، کلسترول و فشار خون افراد را بررسی می‌کنند اما در بیشتر موارد آنان اندام افراد را اندازه‌گیری نمی‌کنند.

اگر پزشک تشخیص دهد که بیمار مشکلات تعادلی دارد، می‌توان برنامه‌ای برای کمک به بهبود آمادگی جسمانی و تعادل تجویز کرد.

وی افزود: اگر پزشک از بیمار بخواهد که ایستادن یک پا را انجام دهد و بیمار بپرسد این کار به چه دردی می‌خورد، دکتر می‌تواند بگوید مقاله‌ای تهیه شده که نشان می‌دهد این کار می‌تواند امید به زندگی را پیش‌بینی کند.

یافته‌های این تحقیق روز سه‌شنبه در مجله پزشکی ورزشی بریتانیا (British Journal of Sports Medicine) منتشر شد.