نشانه های بیماری آبله میمونی، علت ایجاد و روش درمان این بیماری

به عبارت دیگر ویروس آبله میمونی از طریق حیوانات وحشی همچون جوندگان یا توسط افراد آلوده انتقال می یابد. گونه های حیوانی مختلفی مستعد بیماری آبله میمونی می باشند. این گونه شامل سنجاب های درختی، طنابی، موش های صحرایی، موش زمستان خواب، پستانداران غیر انسانی و دیگر گونه ها می باشند.

همچنان در مورد تاریخچه طبیعی آبله میمونی اطلاعات موثقی وجود ندارد و برای شناسایی منشا اصلی و شیوه گردش این ویروس در طبیعت به تحقیقات بیشتری نیاز است.

از علائم اولیه ابتلا به آبله میمونی می توان به موارد زیر اشاره کرد:

• تب
• بدن درد
• سردرد
• دردهای عضلانی

همچنین روی بدن مبتلایان به تدریج برجستگی های جوش مانندی ظاهر می شود که حالت تاول پیدا می کنند. داخل این جوش ها مایع سفید رنگی وجود دارد که در اثر ترکیدن می تواند عامل انتقال ویروس به سایرین شود. افراد مبتلا یا مشکوک به این بیماری بایستی خود را قرنطینه نمایند و از تماس با دیگران پرهیز کنند.

احتمال این که آبله میمونی با مواردی مانند تبخال یا آبله مرغان اشتباه گرفته شود نیز هست. ضمنا یکی از علائم جدید آبله میمونی، ضایعات منفرد است. این ضایعات کوچک و موضعی می توانند از ضایعات بی ضرر همچون زگیل تا ضایعات تهدید کننده زندگی فرد مانند ملانوم متغیر باشند.

بعضی افراد مبتلا به آبله میمونی درگیر تورم لوزه ها نیز شدند. قبل از این تورم لوزه ها به عنوان علائم این عارضه شناخته نشده بود و ممکن بود با سایر بیماری ها اشتباه گرفته شود.

عقیده بر این است با رعایت برخی نکات بهداشتی می توان خطر ابتلا به این عارضه را به میزان زیادی کاهش داد. از جمله شستشوی مرتب دست ها با آب و صابون یا مایع ضد عفونی کننده، اجتناب از مصرف گوشت های خوب پخته نشده، استفاده از تجهیزات حفاظتی هنگام پرستاری از فرد مبتلا به آبله میمونی، پرهیز از لمس گوشت حیوانات وحشی، فاصله گذاری با حیوانات وحشی و بیمار، عدم استفاده از وسایل افراد مشکوک به بیماری مذکور، پرهیز از تماس نزدیک با افراد مبتلا می تواند به میزان قابل توجهی خطر ابتلا به این بیماری را کاهش دهد.