شش محرک قابل تغییر سلامتی کدامند ؟

دنیایی را تصور کنید که در آن کارفرماها به صورت مستند روی سلامت کارکنانشان سرمایه گذاری می کنند و در عوض مزایای بسیاری مانند شکوفایی کارکنان، رونق کسب و کار و شکوفایی جوامعی که در آن فعالیت می کنند، نصیبشان می شود.
موسسه سلامت مکینزی 23 محرک سلامتی را شناسایی کرده که اشتغال می تواند بر بعضی از آنها همچون تعاملات اجتماعی و خواب تاثیر بسزایی داشته باشد. در این نوشتار به شش محرک سلامتی می‏ پردازیم که کارفرماها می توانند در بهبود آن نقش موثری داشته باشند و حمایت از آنها به نفع خودشان تمام می شود.
کارفرماها می توانند با بهبود سلامت کارکنانشان تریلیون‏ ها دلار به اقتصاد جهانی بیفزایند و تاثیر مثبتی بر اجتماع داشته باشند. هنگامی که کارکنان و کارفرماها دست به دست هم دهند تا محرک های قابل تغییر سلامت را بهبود ببخشند، همه از آن نفع می‏ برند.
از مجموعه تحقیقات رو به رشدی که نقاط مشترک محرک های سلامت و محیط کار را به هم متصل می کنند، شش محرک قابل تغییر سلامتی در محیط کار شناسایی شدند. محققان در تلاشند تا به درک بهتری از روش هایی دست یابند که کارفرماها می توانند به کمک آنها محرک های قابل تغییر را برای دستیابی به سلامت مطلوب کارکنان به سطح بهینه برسانند.
با توجه به اینکه افراد به طور متوسط یک سوم عمرشان را در محل کار می گذرانند (بیش از 90 هزار ساعت در طول زندگی)، اشتغال می تواند یکی از قطعات کلیدی پازل بهبود سلامت جهانی باشد. تحقیق موسسه سلامت مکینزی نشان داده بین آن دسته از فاکتورهای محیط کار که از کیفیت سلامت می کاهند و فاکتورهایی که سلامت را بهبود می بخشند، تفاوت های مهمی وجود دارد.

تجزیه و تحلیل ها نشان داده که اتکا به نفس کارکنان، سازگاری و احساس تعلق در محل کار، بهترین عوامل تعیین کننده سلامت خوب بودند؛ در حالی که رفتار سمی در محل کار، ابهام نقش و تضاد نقش ها مهم ترین عوامل تعیین کننده سلامت ضعیف و نامطلوب بودند.

شش محرک سلامت که کارفرماها می توانند به راحتی بر آنها تاثیرگذار باشند و تغییرات قابل توجهی به وجود بیاورند، عبارتند از: گزارش های متعددی از تاثیرات مثبت تعاملات اجتماعی منظم بر سلامت وجود دارد. به عنوان نمونه پژوهشی که به بررسی میزان مرگ و میر پرداخته نشان داده افرادی که روابط اجتماعی قوی و مستحکمی دارند احتمال بقایشان به طور متوسط 50 درصد افزایش می یابد. همچنین همبستگی اجتماعی در دوران کودکی با فشار خون پایین تر و شاخص توده بدنی (BMI) کمتر در بزرگسالی مرتبط است. تعاملات اجتماعی کارکنان در محیط کار تاثیر زیادی بر سلامت و نتایج کار دارد. احساس تعلق در محیط کار به نوآوری، مشارکت و کیفیت کاری بسیار بالاتری منجر می شود؛ به خصوص برای آنهایی که در خارج از محیط کاری شان شبکه های اجتماعی کوچک تری دارند. تحقیقات سال 2023 موسسه سلامت مکینزی نشان می دهد که تجربه رفتارهای سمی در محیط کار یکی از عوامل مهم و تعیین کننده نتایج سلامتی منفی است که شامل تنهایی در محل کار، قصد ترک سازمان و علائم فرسودگی و افسردگی شغلی می شود.
رفتارهای سمی در محیط کار محرک بسیار مهمی است که باید با آن مقابله شود. عدم برخورد با چنین رفتارهایی می تواند مزایای هر ابتکار عملی برای بهبود سلامت و رفاه را کاهش دهد. نمونه هایی از مداخله برای مقابله با رفتارهای سمی در محیط کار عبارتند از: ایجاد سیاست تحمل صفر برای چنین رفتارهایی و راه اندازی فرآیندهای بازخوردگیری ناشناس که به واسطه آن کارکنان بتوانند چنین رفتارهایی را گزارش دهند . این فرآیند علاوه بر آن، فرهنگ ارائه بازخوردهای مشخص و ملموس به همکاران را هم عادی سازی می کند.
تجربه احساس امنیت روانی در یک تیم و برخورداری از حمایت همکاران و مدیران به پیامدهای سلامتی مثبتی از جمله بهبود سلامت کل منجر می شود. در سال 2023، محققان دانشکده مدیریت اسلون MIT نوآوری های سلامت اجتماعی اثبات شده ای را ارائه کردند که به مدیران در ایجاد امنیت روانی در تیم هایشان کمک می کرد. این ابتکارات شامل آموزش مدیران برای استفاده از جلسات تک به تک با هدف افزایش هویت فردی کارکنان بود؛ به این ترتیب که باید از کارکنان بپرسند چه چیزهایی برایشان اهمیت دارند و درچه حوزه هایی نیاز به حمایت دارند. یکی دیگر از کاربردهای این جلسات کمک به اولویت بندی وظایف کارکنان با هدف رفع موانع پیش رویشان است. جالب است که بدانید افزایش هویت فردی زمانی بیشترین تاثیر را بر امنیت روانی داشته که امنیت روانی نسبتا پایین بوده؛ در حالی که در صورتی رفع موانع ضریب اثر بیشتری دارد که امنیت روانی کارکنان نسبتا بالا باشد. تحقیقات، از جمله تحلیل های موسسه سلامت مکینزی، ارتباطی را بین مثبت اندیشی و تجربه سلامت بهتر نشان داده اند. این نتیجه، اثرات مثبت طرز فکر رشد بر سلامت روانی و مزایای قدردانی بر سلامت جسمی را هم شامل می شود. مثبت اندیشی و باورهای مثبت در محیط کار نیز تاثیر بسزایی بر سلامت کلی دارد.
در واقع سلامت کل قابل قبول با اجتناب کامل از عوامل استرس زای محیط کار به دست نمی آید؛ بلکه می توان با خلق تجربیات مثبت در محل کار، همچون تجربه اتکا به نفس بالا، انعطاف پذیری زیاد، خلق معنا و احساس تعلق، آن را حفظ کرد. به عنوان مثال، اگر فردی بداند که از حمایت تیمش برخوردار است، شاید بتواند استرس ضرب الاجل نزدیک تحویل یک پروژه بزرگ را تحمل کند.
کارفرماها می توانند از طریق داستان سرایی جذاب و برقراری ارتباط بین اهداف اشخاص و ماموریت سازمان، مشارکت کارکنان را برانگیزند و حس معنا و تعلق را در آنها تقویت کنند. شرکت های هدف محوری که در این زمینه عملکرد خوبی دارند، دو برابر سریع تر از رقبای خود رشد می کنند و به رضایت کارکنان، حفظ کارکنان و اعتماد مصرف کنندگان دست می یابند. ممکن است برخی از این نتایج به کارکنانی نسبت داده شود که ذاتا با انگیزه هستند و می توانند در گذر زمان از سطح بهتری از سلامت برخوردار باشند و به این ترتیب یک حلقه عملکردی مثبت ایجاد کنند؛ اما این اتکا به نفس و انعطاف پذیری توانایی هایی هستند که می توان در کارکنان پرورش داد تا محیط کار پایدارتر و سالمی تری داشته باشیم. فعالیت سازنده شامل فعالیت های مرتبط و غیرمرتبط با اشتغال می شود. نمونه هایی از این دست فعالیت ها شامل کار داوطلبانه، مراقبت از دیگران، اختصاص وقت به سرگرمی های شخصی، عبادت، فعالیت های اجتماعی، نواختن موسیقی و سفر کردن می شود.
ارتباط اشتغال با افزایش امید به زندگی محرز شده است. طبق تحقیقات موسسه سلامت مکینزی یکی از عوامل موثر بر بهره وری در محیط کار احساس اتکا به نفس است؛ یعنی اعتقاد نیروی کار به اینکه می تواند با شرایط دشوار و متغیر مواجه شود. اتکا به نفس را می توان با مداخلات مناسبی بهبود بخشید که نشان می دهد کارفرماها می توانند برای افزایش کارآمدی کارکنان روی اتکا به نفس آنها کار کنند.
همچنین، کارفرماها این فرصت را دارند که به افراد جامعه خود کمک کنند و جذب فعالیت های ارزشمند و سازنده ای شوند که از سلامت و رفاه بلندمدتشان حمایت می کند. فعالیت های مربوط به اوقات فراغت لذت بخش هم با بهبود معیارهای جسمی و روحی که محافظ سلامت و رفاه هستند، در ارتباط است؛ معیارهایی همچون رضایت و تعامل بیشتر در زندگی و نرخ پایین تر افسردگی، فشار خون، کلسترول و افزایش عملکرد فیزیکی. در بررسی استرس محیط کار لازم است بپذیریم که استرس به خودی خود الزاما چیز بدی نیست؛ چرا که در اصل استرس برای یادگیری، رشد و توسعه لازم است. سطح بهینه استرس می تواند به عملکرد بهتر کمک کند؛ اما بعد از آن سطح، به خاطر انرژی بی نهایتی که استرس بالا از انسان می گیرد و فقدان تجدید قوای منابع انرژی، مزایای آن از بین می روند و به سلامت ضعیف تری منجر می شوند. نقش کارفرماها در این خصوص این است که کاری کنند کارکنان در محیط کار تهییج و به فعالیت واداشته شوند، به چالش کشیده شوند و انگیزه پیدا کنند؛ نه اینکه تحت فشار قرار بگیرند و از شدت استرس مستاصل شوند.
استرس مزمن و زیاد می تواند خطر ابتلا به بیماری های قلبی عروقی و ابتلا به بیماری های تخریب کننده سیستم عصبی و بیماری های متابولیک را افزایش دهد. فشار کاری و عدم تعادل بین تلاش و پاداش می تواند زمینه ساز چند اختلال روانی رایج باشد. علاوه بر این، تحقیقات موسسه سلامت مکینزی نشان می دهد که افزایش فشار روی کارکنان مهم ترین عامل فرسودگی شغلی و بروز علائم افسردگی در محیط کار است. در برخی از مشاغل ذاتا فشار کاری بالاست؛ مثل شرکت هایی که در چرخه تقاضای بازارشان الگوهای فصلی یا چرخشی دارند. در چنین موقعیت هایی تمرکز مداخلات باید بر ایجاد زمان ریکاوری باشد تا کارکنان بتوانند بعد از دوره های پرفشار تجدید نیرو کنند. فرصت های اقتصادی و امنیت اقتصادی می توانند بر بسیاری از جنبه های سلامت و بهره وری تاثیر گذار باشند. به عنوان نمونه احتمال اینکه افرادی که درآمد بالایی دارند گزارش دهند از وضعیت سلامتی مطلوبی برخوردارند پنج برابر افرادی است که درآمد پایینی دارند و احتمال بیشتری وجود دارد کارکنانی که از نظر مالی در مضیقه هستند به گونه ای کیفیت سلامت روانشان را از دست بدهند که بر عملکرد کاری شان تاثیر گذار باشد. فقدان ثبات شغلی نه تنها با کاهش سلامت روان که با بیماری های جسمی (همچون بیماری های قلبی عروقی) در ارتباط است. به خاطر داشته باشید که افزایش کوتاه مدت عملکرد کارکنان که در نتیجه عدم امنیت شغلی حاصل می شود، اغلب با فشار اضافه بر سلامت جسمی و روانی کارکنان نفی می شود.
تحقیقات موسسه سلامت مکینزی نشان می دهد که مهم ترین عامل در احساس ناامنی مالی کارکنان، این است که حقوقشان برای پوشش نیازهای اولیه کافی است یا نه. با اینکه ملزومات احساس امنیت اقتصادی برای هر فردی منحصر به فرد است، کارفرماها می توانند با اطمینان از اینکه دستمزد کارکنانشان نیازهای اولیه را پوشش می دهد، احساس ناامنی مالی شان را کاهش دهند. بین ساعات خواب و سلامت کارکنان و خروجی کاری آنها ارتباط قدرتمندی وجود دارد و هزینه ای که کارفرماها به خاطر خواب ناکافی یا بی کیفیت کارکنانشان متحمل می شوند می تواند قابل توجه باشد.
کارکنانی که از بیماری کم خوابی رنج می برند، به دلیل مسائلی همچون غیبت، حضور بدون بازدهی در محل کار و افزایش حوادث و مصدومیت ها به طور متوسط سالانه 2280 دلار بیشتر از کارکنانی که کم خوابی درمان نشده ندارند، برای کارفرماها هزینه دارند. طبق نظرسنجی موسسه سلامت مکینزی در سال 2023، 31 درصد از کارکنان در سراسر جهان به طور متوسط کمتر از هفت ساعت در شبانه روز می خوابند. اگرچه نیاز هر فرد به خواب منحصر به فرد است، اما این هفت ساعت کمتر از متوسط زمان خوابی است که برای حفظ سلامت مطلوب توصیه می شود. محققان نشان داده اند که کمبود خواب شدید حتی می تواند منجر به مرگ شود؛ چون بدن ما هنگامی که ما خواب هستیم فرآیندهای ترمیمی لازم را انجام می دهد.
نظرسنجی موسسه سلامت مکینزی نشان داد که یکی از عوامل اصلی متوسط میزان خواب کارکنان، حجم کاری است که از آنها خواسته می شود. علاوه بر آن، یکی از مهم ترین عوامل موثر در رضایت افراد از کیفیت خوابشان، تواناییشان در سازگاری با تغییرات غیرمنتظره است. این یافته می تواند نشان دهنده این باشد که فوق برنامه هایی که به دنبال بهبود تاب آوری کارکنان هستند می توانند به نوبه خود در بهبود کیفیت خوابشان هم نقش موثری ایفا کنند.
کارفرماها می توانند برای کارکنانی که با مشکل کم خوابی مواجهند، مداخلات دیگری را هم در نظر بگیرند از جمله: تامین محیط کاری با نور طبیعی کافی، ایجاد دسترسی به غذاهای سالم و مغذی، انگیزه بخشیدن به کارکنانی که خواب را در اولویت قرار می دهند و تشویق مدیرانی که خود سمبل ترجیح خواب به کار هستند.
بسیاری از برنامه های کمک به کارکنان، به مداخلات در مورد عواملی همچون استرس و امنیت مالی محدود می شود و کمتر به عواملی همچون تعاملات اجتماعی در کار می پردازند. در بازنگری استراتژی محیط کار برای سلامت و رفاه کارکنان، برنامه های موجود کمک به کارکنان می توانند نقطه خوبی برای شروع باشند، اما قطعا کامل نیستند و بسیار بعید است که به تنهایی بازدهی مورد انتظار کارفرماها را به همراه داشته باشند.
فراموش نکنید که بهبود جهانی سلامت کارکنان می تواند تریلیون ها دلار ارزش اقتصادی ایجاد کند. درست است که شاید ممکن نباشد در کوتاه مدت سلامت و رفاه تمام کارکنان در جای جای جهان را به حد مطلوب برسانیم؛ اما دستیابی به تنها 10 درصد از کل این فرصت می تواند سالانه 1.17 تریلیون دلار ارزش تولید کند و تولید ناخالص داخلی جهانی را بیش از یک درصد افزایش دهد.
همچنین سرمایه گذاری در سلامت و رفاه کارکنان، علاوه بر کمک به افزایش بهره وری در محل کار فرصت مثبتی را برای جذب و حفظ استعداد ایجاد می کند. همان طور که در تحقیقات مکینزی اشاره شده است، کارکنانی که با چالش های سلامت روان و رفاه روبه رو می شوند، چهار برابر بیشتر از دیگران تمایل به ترک سازمان خود دارند.