(593)

پیدا نَشَوَد مثل من این عالمِ هستی
سجّاده نشیند همه شب حالتِ
مستی

گه مستِ شرابم سَرِ سجّاده دعاگو
گه سوز گدازم دَرِ میخانه ببستی

ما چشمِ تمنّا ز تو داریم به لطفت
تاهم بکَشی برسرِ ما یک سرِدستی

افتاده ام از پا زخُماری تو چه دانی
گویی که چرا بردرِ میخانه نشستی

ماعاشق دلداده ی آن حُسن جمالیم
ساقی تو چرا این دلِ دیوانه شکستی

چون دل به تو دادیم وفاداربه عهدیم
شیدای تو هستیم ز ما دل بگُسستی

پُر کن تو سبویی ز وفایت می گلگون
چون ما که نماید به جهان باده
پرستی

این باده که ساقی ز وفا داده به
دستت
پیداست (خزان)تا به ابدمست
الستی