در خلوت

رویاهای فراموش شده
از ناخودآگاهم بیرون آیید
روزهای تمام شده
در تاریکی اجباری شب به امید آمدنتان هستم
بهارهای سر شده
زمستان را شکست دهید
خواب های مخملی
از دهان کابوس بیرون آیید
صداهای درون مغزم
کمتر وراجی کنید
ماه پر نور
خورشیدت را نادیده نگیر
افکار شوم و تاریک
در اعماق وجودم محو شوید
انگل های جامعه
دور و برم نلولید
مهمان ناخوانده دلم
در زدن را یاد بگیر
وسوسه های عذاب آور
از پاکی و نجابت ، دورم نسازید
سخنان بریده بریده
در حلقومم ته نشین شوید
سگان هار شده
جز قلبم،تمام وجودم مال شماست
میزبان های مکار
از بدی هایتان به من نخورانید
موهای چیده شده
عروسک کچل را خوشحال سازید
محبوب دورو
نقابت را برایم بردار
حکومت سرنگون شده درونم
رهبرت را به تبعید نفرست
دردهای بی پایان
حداقل مچاله ام نکنید
ای دخترک
خودت بنگر ( خودم )

مهدیه رضائی

دلنوشته ای در تنهایی و خلوت