آدما

گریه داره یا که خنده
حال و روزٍ این جماعت
سبقت از هم رو به دنیا
از رو ترسه یا که عادت

واسه این دنیای ناچیز
روی هر چی پا میذارن
تا یه وقت عقب نیوفتن
واسه چیزی که ندارن

گاهی آرومن و گاهی
از خشونت خود رعدن
گاهی مثل کوره داغون
گاهی یخ بسته و سرودن

گاهی شکل بره میشن
همصدای نیٍ چوپون
گاهی هم درنده مثلٍ
گرگای شب تو بیابون

یاهمیشه زود و خسته
یاهمیشه دیر و هولن
یا نمیمونن رو حرفی
یا همیشه سرٍ قولن

تو‌ گرسنگی و سختی
میشن انتهای نفرت
از شکم سیریه وقتی
میگن عاشقن به شدت

خودشونم نمی‌دونن
که به دنبال چی هستن
توی اوج بی خدایی
هر بتی رو می پرستند

تا که بیهوشن و بیمار
روزگارشون همینه
تنها تصویر غم و درد
توی طالشون میشینه

اینه سرگذشت تلخه
آدمای زندگیمون
کاش که خوبی چشم نمی‌بست
روی اینهمه بدیمون