انتقال ریسک اعتباری زیر ذره‌بین؛ چرا استارتاپ‌ها به فروش سهام خصوصی روی آورده‌اند؟

به گزارش خبرنگار گروه آنلاین روزنامه دنیای اقتصاد به نقل از وال استریت ژورنال، خبری که این روزها مورد توجه بازیگران وال استریت قرار گرفته است، بهره گیری بانک ها از ابزارهای مالی قدیمی است.

این ابزار که با عنوان انتقال ریسک اعتباری شناخته می‌شود، به بانک‌ها اجازه می‌دهد ریسک مرتبط با وام‌ها را بدون انتقال خود وام‌ها، به سرمایه‌گذاران شخص ثالث واگذار کنند.

این روش همچنین به بانک‌ها این امکان را می‌دهد که ظرفیت اعتباری خود را افزایش داده و شرایط را برای اعطای وام‌های بیشتر مهیا کند.

بر اساس داده‌ها، استفاده از این ابزار از سال ۲۰۱۷ تاکنون با نرخ سالانه ۲۰ تا ۲۵ درصد رشد کرده و در سال ۲۰۲۳ به ۲۴ میلیارد دلار رسیده است.

همچنین در سال جاری، ۱۶.۶ میلیارد دلار وام دهی با مشارکت ۴۴ بانک انجام شده است.

این ابزار با جذب سرمایه‌گذاران بزرگی مانند Apollo Global Management و Blackstone، به کاهش ریسک در ترازنامه بانک‌ها کمک می‌کند.

منتقدان این روش هشدار می‌دهند که این ابزار می‌تواند خطرات سیستماتیک جدیدی را ایجاد کند.

آن‌ها معتقدند که انتقال ریسک به نهادهایی که نظارت مستقیمی بر آن ها صورت نمی‌گیرد، منجر به بحران مالی مشابه با سال ۲۰۰۸ شود.

مدافعان رویکرد انتقال ریسک اعتباری، این ابزار را متفاوت از سوآپ‌های اعتباری می‌دانند که در بحران مالی ۲۰۰۸ نقش داشتند. آن‌ها معتقدند که این ابزار، ریسک حقیقی ناشی از وام‌دهی را مدیریت کرده و عرصه را برای سفته‌بازی و اهرم‌سازی بی‌حدوحصر تنگ میکند.

بازار عرضه اولیه سهام در آمریکا، کم رمق و بی جان تر از همیشه

آنگونه که وال استریت ژورنال گزارش داده، امروزه استارتاپ‌های بزرگ، به‌ویژه آن‌هایی که ارزش میلیارد دلاری دارند، روز به روز تمایل کمتری به عرضه اولیه سهام (IPO) خود نشان می‌دهند و به‌جای آن از مناقصه برای تأمین نقدینگی و مدیریت سهام کارکنان استفاده می‌کنند.

در سال جاری، شرکت‌های آمریکایی تنها ۳۱ میلیارد دلار از طریق IPO جمع‌آوری کرده‌اند که بسیار کمتر از میانگین ۱۰ ساله است. با توجه به این روند، میانگین سن شرکت‌هایی که وارد بازار سهام می‌شوند به ۱۰ سال افزایش یافته است، در حالی که این عدد در سال ۲۰۰۰ تنها ۶ سال بود.

در این روش، شرکت‌ها سهام کارکنان و سرمایه‌گذاران اولیه را به گروهی از سرمایه‌گذاران خاص در یک معامله از پیش تنظیم‌شده می‌فروشند. این فرآیند به کارکنان اجازه می‌دهد بخشی از دارایی خود را نقد کنند، بدون اینکه شرکت مجبور به ورود به بازار عمومی شود.

بر اساس داده‌ها، در سال جاری بیش از ۶ میلیارد دلار سهام از طریق مناقصه فروخته شده است؛ رقمی که تقریباً دو برابر سال گذشته است. این معاملات به استارتاپ‌ها کمک می‌کند تا ماهیت خصوصی خود را حفظ کرده و در عین حال، کارکنان و سرمایه‌گذاران اولیه بتوانند از سهام خود درآمدزایی کنند.

شرکت‌هایی مانند «اسپیس‌ایکس» و «استرایپ» از پیشگامان این روش هستند. علاوه بر اسپیس‌ایکس، شرکت‌های دیگری نظیر «دیتابریکس» و «بایت‌دنس» (شرکت مادر تیک‌تاک) نیز برای تأمین نقدینگی کارکنان و سرمایه‌گذاران اولیه، از این روش استفاده کرده‌اند.

این رویکرد به بنگاه ها این امکان را می‌دهد که بدون فشارهای نظارتی و افشای اطلاعات مالی که در فرایند عرضه اولیه صورت می‌گیرد، نقدینگی موردنیاز خود را تأمین کنند.

با این حال، این شیوه با محدودیت‌هایی همراه است. این دسته از معاملات معمولاً تنها برای سرمایه‌گذاران بزرگ و واجد شرایط قابل دسترس است و خطرات بیشتری نسبت به سهام عمومی دارد، از جمله اطلاعات محدود و نقدشوندگی پایین.

برخی از قانون‌گذاران در تلاش‌ هستند قوانین جدیدی تصویب کنند تا این معاملات برای سرمایه‌گذاران کوچک‌تر نیز امکان‌پذیر شود.