چگونه باید واسکولیت را درمان کرد؟

ظاهر واسکولیتی که در پوست تظاهر می یابد، چه یک واقعه منفرد و چه جزیی از یک روند سیستمیک باشد، یکسان است. ممکن است علتی وجود داشته باشد و این امکان وجود دارد که علت قابل درمان باشد.

رویکرد به بیمار باید با استفاده از شواهد بالینی و بررسی های مناسب صورت بگیرد تا بدحال بودن بیمار و درگیری احتمالی سایر ارگان ها بررسی شده و علت آن مورد جستجو قرار بگیرد. در صورت شک به یک دارو، باید مصرف آن قطع شود. هر عفونت احتمالی باید درمان شود. اگر یک ارگان سیستمیک دیگر (مثل کلیه ها) درگیر باشد، تصمیم در مورد درمان و نوع آن برحسب این درگیری تغیین می شود. علاوه بر اکثر تظاهرات پوستی، شرح حال بالینی کامل و معاینه کامل ضروری است (از جمله فشارخون).

بیوپسی از ضایعه پوستی جدید جهت بافت شناسی، حداقل تشخیص واسکولیت را تایید می کند؛ در صورتی که بتوان نمونه را برای مقاطع منجمد یا محیط میچل جهت ایمونوفلورسانس مستقیم فرستاد، می تواند کمک کننده باشد. اگر ضایعات عمقی هستند، انجام بیوپسی بیضوی معمولی لازم است.
بهتر است در تمامی موارد، ادرار از نظر گلبول قرمز، گلبول سفید، کست و پروتئین بررسی شود و شمارش کامل خون، شمارش تفکیکی گلبول های سفید و ESR یا ویسکوزیته پلاسما و تست های متناسب با هر عفونت مشکوک بر اساس علایم و نشانه ها انجام شود. در صورتی که هیچ علتی پیدا نشد، تست های دیگری که می تواند کمک کننده باشد، عبارت است از: اتوآنتی بادی ها کمپلمان C۳ , C۴ , ANCA , آنتی بادی های ضد فسفولیپید، ایمونوگلوبولین ها و نوار الکتروفورز، کرایو گلوبولین ها، سرولوژی هپاتیت B , C آنتی بادی های استرپتوکوکی و رادیوگرافی قفسه سینه.

در صورتی که یک دوره واسکولیت خود به خود بهبود نیافت، می توان برای احتیاط، بررسی ها را برای علت احتمال یا درگیری ارگان داخلی تکرار کرد، به خصوص زمانی که تظاهرات سیستمیک مانند تب یا کاهش وزن وجود دارد.

در مواردی که احتمال درگیری قابل توجه ارگانی وجود دارد، باید به سطح خدمات ثانویه ارجاع شود. موارد خفیف واسکولیت جلدی صرف با ضایعات عمدتا کهیری، معمولا خود به خود بهبود می یابد. یک آنتی هیستامین خوراکی می تواند کمک کننده باشد. در موارد شدیدتر ممکن است استفاده از کورتیکواستروئید سیستمیک ضرورت یابد ولی باید فقط به طور کوتاه مدت استفاده شود